- Κατηγορία: Σκέφτομαι
Ο έρωτας στο σύμπαν
κι αν δεν κλαις για την άνοιξη και την πρώτη ηλιαχτίδα γιατί να κλαις;
κι αν δεν πονάς για τον έρωτα όταν σε κυριεύει γιατί να πονάς για την ανάμνηση του;
κι αν δεν κλαις για την άνοιξη και την πρώτη ηλιαχτίδα γιατί να κλαις;
κι αν δεν πονάς για τον έρωτα όταν σε κυριεύει γιατί να πονάς για την ανάμνηση του;
Εμένα γενικά οι ικανότητές μου στη χειροτεχνία δεν είναι οι καλύτερες! («τα χέρια μου δεν πιάνουν»). Ωστόσο, η καταναλωτική μου μανία σε συνδυασμό με ένα ζευγάρι παλιά μου πέδιλα που δεν μου αρέσουν και την άδεια μου τσέπη με ανάγκασαν να δοκιμαστώ. Για πρώτη φορά νομίζω τα πήγα πολύ καλά!
Ώρα για μουσικό διάλειμμα! Το τραγούδι είναι γνωστό κι αγαπημένο και εμείς είμαστε έτοιμοι να αφιερώσουμε 4 περίπου λεπτά στο άκουσμά του.
Σου δίνω μέσα μου χώρο
Σ' αγαπώ θα πει
σού δίνω μέσα μου χώρο
δίνω την ψυχή
σαν να είναι απλό δώρο
Σ' αγαπώ θα πει
θα ειμ' εγώ ο άνθρωπός σου
Σ' αγαπώ θα πει
μ' αρέσει να 'σαι ο εαυτός σου
Στιλ είναι να ξέρεις ποιος είσαι, τι θέλεις να πεις και να μη σου καίγεται καρφί.
Gore Vidal, 1925-2012, Αμερικανός συγγραφέας
Ένα από τα αγαπημένα μου στοιχεία στην κουζίνα είναι τα διάφανα γυάλινα βάζα που γεμάτα με μπαχαρικά, ζυμαρικά, αλεύρι, ζάχαρη, καφέ, καρπούς... αποτελούν ένα από τα διακοσμητικά στοιχεία των ραφιών και γενικότερα του χώρου της κουζίνας.
Καλημέρα όλη μέρα! Ό,τι και αν συμβαίνει μη ξεχνάτε ότι και η σημερινή μέρα μπορεί να είναι μια όμορφη μέρα! Ας την ξεκινήσουμε λοιπόν με μουσική και συγκεκριμένα με το ομώνυμο κομμάτι του Michael Bublé και ένα πλατύ χαμόγελο..
Όσο οι γιορτές πλησιάζουν τόσο οι αναζητήσεις για δώρα προς αγαπημένους ανθρώπους εντείνονται. Ψάχνουμε δώρα μικρά, συμβολικά, εντός προϋπολογισμού, και όσο γίνεται προσαρμοσμένα στην προσωπικότητα των παραληπτών.
Τι θα λέγατε για δώρα χειροποίητα, φτιαγμένα με φαντασία, μεράκι και διάθεση να ξεχωρίσουν και να ενθουσιάσουν τους φίλους μας;
Μετά τη χθεσινή μας προτροπή, ο ανταποκριτής μας από την πρωτεύουσα V είδε το μιούζικαλ "Les Miserables" και θέλησε να μοιραστεί μαζί μας τις σκέψεις του σε σχέση με αυτή την κατηγορία ταινιών και φυσικά τις εντυπώσεις του για τη συγκεκριμένη. Ας δούμε λοιπόν τι έχει να μας πει..
Ας κλείσουμε την ημέρα μας μελωδικά.. με ένα νέο κομμάτι από την Άντα Λιβιτσάνου που μας εξέπληξε ευχάριστα ως "Odette"!
Τελευταία αυτή η ιδέα μας βασάννισε αρκετά. Τι να κάνουμε με το παιδικό δωμάτιο; Να βάψουμε έναν τοίχο; Γαλάζιο; Θαλασσί; Οινοπνευματί; Μπλε; Πολύ αγορίστικο... Κάτι πιο ουδέτερο και συνάμα φωτεινό και συνάμα ευκολοσυνδύαστο και συνάμα δροσερό...; Όλα τα θέλαμε και αφού ψάξαμε στα χρωματοπωλεία όλης της πόλης για το τέλειο χρώμα, καταλήξαμε σε ένα μπλε-πράσινο, το χρώμα του νερού στο Ιόνιο. Ούτε μπλε ούτε πράσινο ούτε τιρκουάζ... το χρώμα των υπέροχων νερών σε κάποια σημεία του Ιονίου.
Ξεκινάμε να μετράμε αντίστροφα.. 13 και σήμερα;.. και φτάνουμε στο Πάσχα! Πώς περνάει έτσι ο καιρός;
Με τον ήλιο να χάνεται πίσω από το Αγκίστρι και νωπές τις τελευταίες εικόνες από την Αίγινα, πάμε για Πόρο με μια σύντομη στάση στα Μέθανα. Έχει ήδη πέσει για τα καλά η νύχτα όταν φτάνουμε στον Πόρο και κατευθυνόμαστε απευθείας στο ξενοδοχείο, το οποίο φροντίσαμε και κλείσαμε πριν την έναρξη του ταξιδιού για δυο νύχτες. Αρκετά κουρασμένοι γιατί εκτός από την κούραση της ημέρας περπατήσαμε και κανένα χιλιόμετρο σέρνοντας τις αποσκευές, φτάνουμε στο δωμάτιο που ευτυχώς μας γεμίζει ικανοποίηση. Η καταπόνηση και η πείνα μας οδηγούν για φαγητό δίπλα στο ξενοδοχείο. Λίγο αργότερα αν και έχουμε αρκετές απορίες για το τι βλέπουμε τριγύρω, πώς είναι η χώρα του νησιού, τι είναι όλα αυτά τα φώτα κ.λπ., ο Μορφέας μας παρασύρει σχετικά εύκολα σε βαθύ ύπνο.
Μετά τα αυτοσχέδια ταμπελάκια και τα παλιά μαχαιροπίρουνα, να άλλη μια ωραία ιδέα για να δώσουμε ταυτότητα στα φυτά μας στολίζοντας τις γλάστρες και το μπαλκόνι!
Ο Σεπτέμβριος μας αποχαιρετά με βροχές και πτώση της θερμοκρασίας, ενώ οι επόμενες μέρες προβλέπεται ότι θα απαιτήσουν άμεση προσαρμογή των ενδυματολογικών μας επιλογών. Τι λέτε λοιπόν να πάρουμε μερικές ιδέες για "βροχερές", μα πάντα κομψές εμφανίσεις;
Η πασχαλινή μας απόδραση ολοκληρώθηκε αισίως και φέτος. Κλασικός κι αγαπημένος τόπος προορισμού, η εξωτική Βελίκα στα παράλια της Λάρισας. Το σπιτάκι μας, η αυλή μας, η θέα μας, η παραλία μας, ο παράδεισός μας.
Λίγο πριν αρχίσουμε την αναπόληση στις στιγμές του περσινού καλοκαιριού (έρχεται σύντομα σειρά αναρτήσεων από τις περσινές ταξιδιωτικές εμπειρίες στον Αργοσαρωνικό), θέλω να αποτυπώσω, να μην ξεχάσω, να μην αφήσω να χαθούν οι στιγμές του φετινού Πάσχα. Ο Φίλιππος 3 ετών και 3 μηνών, η Μάγδα 14 μηνών έδωσαν άλλο χρώμα στις διακοπές μας και έκαναν μοναδικό το τελευταίο Πάσχα που σε αυτή την αυλή έπαιξαν μόνο δύο παιδιά... και δύο σκυλιά σχεδόν αδέσποτα, σχεδόν της γειτονιάς... Δύο σκυλιά που αγαπάμε οικογενειακώς. Νονός του θηλυκού είναι ο Φίλιππος! Και το όνομα αυτής, Κωνσταντίνα! Μόνο λαμπάδα που δεν της πήραμε!