Ήταν ένας καυτός Ιούλης όταν βρέθηκα για πρώτη και τελευταία δυστυχώς φορά στη Ζυρίχη. Σε έναν κατεξοχήν χειμερινό προορισμό δηλαδή όπου φαντάζεται κανείς χιόνια, Άλπεις, ζεστή σοκολάτα, ρολόγια, Χάιντι και τα συναφή. Πάντα έβρισκα συναρπαστικό το να βρεθείς σε ένα μέρος, στο οποίο έχει αποδοθεί μια πολύ συγκεκριμένη ταυτότητα, τη "λάθος" εποχή, για παράδειγμα στο Σαρακήνικο της Μήλου το χειμώνα, ή σε ένα χιονοδρομικό πχ. στη Βασιλίτσα το καλοκαίρι, είναι αυτή η γοητεία των αντιθέσεων. Δε φανταζόμουν όμως ποτέ ότι η Ζυρίχη θα με εκπλήξει έτσι.