Η τέχνη του δρόμου στη Θεσσαλονίκη
- Κατηγορία Σκέφτομαι
Τι είναι αυτό;
Τι είναι αυτό;
Κάθε φορά που περπατάω στο δρόμο είτε βρίσκομαι σε μια γνώριμη πόλη, είτε περιπλανιέμαι σε κάποια για πρώτη φορά, ένα από τα πράγματα που μου τραβάνε την προσοχή είναι η τέχνη του δρόμου. Εκτός όμως από από τους καλλιτέχνες του δρόμου, τους οποίους αγαπώ και πάντα με συντροφεύουν ευχάριστα στις βόλτες μου, παρατηρώ και τα δεκάδες γκράφιτι που ανάλογα με το τι αναπαριστούν και με το πού βρίσκονται μπορούν να αλλάζουν εντελώς την εικόνα των δρόμων, των κτιρίων ή και ολόκληρης της πόλης, άλλοτε θετικά, άλλοτε αρνητικά.
"People like us,
we don't need that much
just someone that starts,
starts the spark in our bonfire hearts.."
Από την πρώτη φορά που το άκουσα στο ραδιόφωνο πρόσεξα τους παραπάνω στίχους. Όλο έλεγα θα το ψάξω και όλο το αμελούσα. Ήρθε όμως το πλήρωμα του χρόνου και πλέον μπορούμε να το ακούσουμε παρέα, ως ακόμη μια γλυκιά υπενθύμιση του τι έχει πραγματικά αξία για εμάς και τι χρειαζόμαστε για να είμαστε ευτυχείς.
Όσο ο καιρός φτιάχνει τόσο πιο φωτεινές γίνονται οι μέρες, τόσο πιο παστέλ τα πάντα γύρω μου! Και ειδικά μετά την άφιξη της μπέμπας και την προσπάθεια για προσαρμογή στα νέα δεδομένα (που σχεδόν δύο μήνες μετά, παραμένει προσπάθεια... δεν έχει ακόμη φτάσει κάπου), το μάτι χάνεται όλο και περισσότερο σε φωτεινές, ρομαντικές, κοριτσίστικες αποχρώσεις. Από την γκαρνταρόμπα τη δική μου και της μπέμπας, μέχρι τα λουλούδια, τα γλυκά, τα όνειρα...
Γι' αυτό σήμερα ξεχώρισα υπέροχες παστέλ αποχρώσεις για το κοριτσίστικο βρεφικό δωμάτιο.
Για ιδέες και προτάσεις προχωρήστε παρακάτω :)
Μια φίλη μας είπε ότι δεν μπορεί να πετύχει τις σαν τηγανιτές πατάτες φούρνου που τόσο της αρέσουν...
Και αν δε θέλουμε να μπλέξουμε με χρώματα, υπάρχει και άλλη λύση!
Ο φωτογραφικός μας φακός μπορεί να απαθανατίζει χεράκια, "μπουνίτσες" και παλάμες... τόση τρυφερότητα, τόση γλύκα, τόση αγάπη!
Σήμερα έχουμε πρόταση για ολόκληρο το γεύμα σας! Σαλάτα για ορεκτικό, πατατούλες φούρνου σαν τηγανιτές και ζουμερές κοτομπουκιές παναρισμένες και μαγειρεμένες στο φούρνο. Δεν ξέρω αν πρόκειται για φαγητό σαββατοκύριακου αλλά είναι ό,τι ακριβώς χρειαζόμαστε για να φάμε καλά στο σπίτι, ικανοποιώντας την ανάγκη μας για το λατρεμένο fast food, χωρίς να παίρνουμε τις αμέτρητες θερμίδες και τα λιπαρά του (αν και αυτά χρειάζονται κάθε τόσο).
Για τo μουσικό διάλειμμα της ημέρας σήμερα επιλέγουμε να ακούσουμε τους James να μας τραγουδούν "Tomorrow"..
Όπως ήδη σας είπα από χθες το "Quizás, Quizás, Quizás" είναι από τα τραγούδια που πάντα απολαμβάνω, που ποτέ δε χορταίνω να ακούω, που πάντα με ταξιδεύουν και ευτυχώς τα ταξίδια δεν είναι ποτέ αρκετά. Όπως ακριβώς συμβαίνει και με τη μουσική.
Το δεύτερο μέρος των χριστουγεννιάτικων πειραματισμών μου αφορούσε κυρίως δώρα σε αγαπημένα πρόσωπα. Μπορεί να μην έφτασε ακόμα ο Άγιος Βασίλης αλλά αν έχουμε φίλους που γιορτάζουν αυτήν την περίοδο γιατί να μην προσαρμόσουμε τα δώρα τους στο πνεύμα των ημερών;
Ακόμα και στο πιο απλό δώρο, μπορούμε να βάλουμε την προσωπική μας πινελιά και να πρωτοτυπήσουμε έστω στη συσκευασία.
Στενές επαφές τρίτου τύπου με μελάνια, πλοκάμια, και διάφορα άλλα γλιστερά πράγματα
Χθες αναμετρήθηκα για πρώτη φορά με ένα καλαμάρι που ταξίδεψε από τη Λήμνο σε ένα φελιζόλ. Ψαρεμένο από καλούς μας φίλους, λάτρεις και επαγγελματίες της θάλασσας και του κόσμου της. Στις διακοπές μας στο μαγικό αυτό νησί, (χρωστάω άρθρο αν καταφέρω να ανακτήσω τις φωτογραφίες από τον σκληρό που μας άφησε χρόνους) όπου ο θαλάσσιος πληθυσμός κινδύνεψε με εξαφάνιση εξαιτίας μας, μεταξύ άλλων λιχουδιών η Εύα μας μαγείρεψε ένα εκπληκτικό γεμιστό ψητό καλαμάρι με ντόπια τυριά και μυρωδικά. Όταν παρέλαβα λοιπόν αυτό το υπέροχο αλμυρό δεματάκι θέλησα να αναβιώσω τη συνταγή της όπως υπήρχε στη γευστική μου μνήμη.
Οι πρώτες μου χριστουγεννιάτικες κατασκευές είναι γεγονός και προορίζονται για δώρο σε μια φίλη που έχει σήμερα τα γενέθλιά της.
Και επιστρέψαμε... Εξάλλου όσες φορές και να επισκεφτώ τα Λουτρά Πόζαρ δεν τα χορταίνω. Ο συνδυασμός του φυσικού περιβάλλοντος με τις ιαματικές πηγές με κάνουν να νιώθω πως βρίσκομαι σε έναν παραδεισένιο τόπο.
Κοντεύουμε στις Σπέτσες. Η θάλασσα είναι γεμάτη βραχονησίδες ανάμεσα στις οποίες συγκαταλέγεται και η Σπετσοπούλα. Η πρώτη εντύπωση σου μένει. Από τις πρώτες εικόνες "φτιάχνεσαι". Καθώς ζυγώνουμε, τη θάλασσα διασχίζουν ατελείωτα παλιά και καινούρια ιστιοφόρα με φουσκωμένα τα πανιά, θαλαμηγοί αλλά και μικρά θαλάσσια ταξί που πάνε βολίδα απέναντι στην Πελοπόννησο, στην Κόστα της Αργολίδας. Τις μέρες που φτάνουμε στο νησί διεξάγεται η Regata 2016 και αυτός είναι και ο λόγος που είχαμε δυσκολευτεί να βρούμε κατάλυμα. Στην αποβάθρα μας περιμένει ο ξενοδόχος να μας μεταφέρει στο ξενοδοχείο που βρίσκεται ψηλά.
Χαρά, συγκίνηση, αμηχανία είναι μια περίεργη μείξη συναισθημάτων που νιώθω, όταν όλο και περισσότεροι φίλοι με ενημερώνουν για τις προσεχείς ημερομηνίες των γάμων τους. Η ατζέντα αρχίζει να γεμίζει με ευχάριστα γεγονότα και το καλοκαίρι αναμένεται γεμάτο με reunions συμφοιτητών και παλιών φίλων.
Μια και η μέρα είναι αφιερωμένη στον Οδυσσέα Ελύτη δε θα μπορούσαμε να μην κάνουμε αναφορά σε ένα από τα αγαπημένα ποιήματα του, το Μονόγραμμα.
Να ξυπνάς το πρωί και να σε υποδέχεται ο ήλιος, η πρωινή δροσιά και τα ανθισμένα λουλούδια του κήπου! Υπάρχει καλύτερος τρόπος να αρχίσεις τη μέρα σου;
Τώρα βέβαια θα πείτε ότι πίτσα και δίαιτα δε συνδυάζονται.. Αλλά αν έχεις βάλει στόχο να χτίσεις κορμί μέχρι το καλοκαίρι ή έστω να χάσεις τα δυο - τρία κιλά που σου άφησε πεσκέσι ο χειμώνας, και αν είσαι διατεθειμένος να κάνεις ένα μικρό συμβιβασμό στη γεύση και την απόλαυση, προκειμένου να μη στερηθείς την αγαπημένη σου πίτσα, τότε ναι, συνδυάζονται.
Μπορεί η εβδομάδα μας να μην είναι η πιο εύκολη... Οι υποχρεώσεις είναι πολλές και απαιτητικές, η ένταση μεγάλη, ο ύπνος λίγος... και όμως, κάτι όμορφο θα υπάρχει στη σημερινή ημέρα.