Σήμερα η jazz έχει την τιμητική της!
Εμείς θα συμμετέχουμε! Εσείς;
Σήμερα μπαίνουμε στην κουζίνα και φτιάχνουμε ένα υπέροχο κέικ με μήλο, καρύδια και σταφίδες! Και μάλιστα νηστίσιμο! Έτσι θα έχουμε μια εξαιρετική λιχουδιά για να συνοδεύσουμε τον απογευματινό μας καφέ.
Πράγματι! Οι αναζητήσεις ποτέ δε σταματούν.. αυτό άλλωστε είναι ένα από τα στοιχεία της ανθρώπινης φύσης!
Άλλοι βλέπουν τα φρούτα και φαντάζονται φρουτοσαλάτες και άλλοι εμπνέονται smoothie-cocktails! H αλήθεια είναι ότι ήθελα φρούτο αλλά παράλληλα μου 'ρθε και η ανάγκη για ένα ποτάκι στο μπαλκόνι. Βλέπω το πεπόνι, τις φράουλες και τη μέντα ξεθάβω και ένα ξεχασμένο ποτό και σκέφτομαι, βρε λες? Και που να'ξερε η καημένη η μητέρα ότι το νέο της γλαστράκι με τη μέντα με γεύση φράουλας (ας παραβλέψουμε τις GMO προεκτάσεις του θέματος...) θα έβρισκε τέτοια χρήση! Καλοκαιρινή δροσερή έμπνευση λοιπόν με full βιταμίνες, που λέει και μια φίλη, για να πάνε κάτω τα φαρμάκια! Ο συνδυασμός των φρούτων όπως και η επιλογή του ποτού μπορεί ν'αλλάξει ανάλογα με το τι έχετε στο ψυγείο σας αλλά και τις προτιμήσεις σας φυσικά! Ήδη σκέφτομαι το επόμενο με ροδάκινο και λοβό βανίλιας!
Σας είπαμε ότι θα γίνει το TEDxThessaloniki, σας είπαμε ότι θα πάμε στο TEDxThessaloniki, σας είπαμε ότι πήγαμε στο TEDxThessaloniki, σας είπαμε ότι επισκεφτήκαμε και το παζάρι βιβλίου στο διάλειμμα του TEDxThessaloniki αλλά δε σας είπαμε τις εντυπώσεις μας...
Πολύς λόγος γίνεται τις τελευταίες ημέρες για την ταινία "Μικρά Αγγλία" του Παντελή Βούλγαρη.
Η φίλη μας που ξέρει από μουσική και από cookies, ετοίμασε ένα υπέροχο καλάθι με κρασιά και βότανα, τα στόλισε υπέροχα με σπάγγο και κλαδιά που βρήκε στον κήπο της και μας το έφερε!
Ο καιρός τις προηγούμενες ημέρες μπορεί να μην ήταν ο καλύτερος δυνατός, αλλά αυτό δε μας εμπόδισε να βγούμε βόλτα στην ανθισμένη φύση!
Ορισμός: Παραδοσιακό γλύκισμα της τούρκικης κουζίνας που σερβίρεται σε μικρά κυβικού σχήματος κομμάτια, και συχνά περιέχει αμύγδαλο, ενώ διατίθεται σε διάφορες γεύσεις, οι πιο συνηθισμένες από τις οποίες είναι το τριαντάφυλλο (κόκκινο λουκούμι), το περγαμόντο (πράσινο λουκούμι) και η μαστίχα (κίτρινο λουκούμι).
Είναι ένα φαγητό πεντανόστιμο. Είναι γεύση συνυφασμένη με γιορτινές αναμνήσεις των παιδικών μου χρόνων. Το έφτιαχνε η μητέρα μου, ίσως και και η γιαγιά μου.
Τώρα το φτιάχνω εγώ για τα παιδιά μου. Σχεδόν πάντα στα γιορτινά τραπέζια Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς μεταξύ άλλων οικογενειακών συνταγών που αποτελούν πια για μας παράδοση κατά τις μέρες των γιορτών.
Ναι, ήρθε το έναυσμα για την 1η μου απόπειρα στην αρθρογραφία. Και αν αρέσει στην ομάδα του maresei, θα είναι ο λόγος να φτάσουν όσα γράφω στην οθόνη σας :). Δεν είναι άλλο, παρά η επιθυμία μου να μοιραστώ τον ενθουσιασμό μου με μια διαφορετική ταινία που έφτασε στα χέρια μου και με συγκίνησε απρόσμενα. Περισσότερο ντοκιμαντέρ θα τη χαρακτήριζα, αλλά σας την προτείνω ανεπιφύλακτα. Ντοκιμαντέρ όχι εκπαιδευτικό, αλλά βιογραφικό. Και μόλις τώρα, που την είδα, ανακαλύπτω την ιστορία και τα διάφορα κινήματα γύρω από τη μορφή του ατόμου που αφορά.
Όσο βελτιώνεται ο καιρός και περνάμε όλο και περισσότερες ώρες εκτός σπιτιού τόσο περισσότερο μας αρέσει να τρώμε έξω. Γύρος, σουβλάκια, κρέπες, κρύα σάντουιτς και παντός τύπου fast food μας αρέσει και μας κλείνει πονηρά το μάτι όταν περνάμε έξω από ταχυφαγεία. Και μετά αρχίζει ο αγώνας και οι φωνές της υγιεινής διατροφής, του καλλίγραμου κορμιού, του καλοκαιριού που έρχεται και που θα μας βρει με μαγιώ και λίγο πιο γεματούληδες από πέρυσι.. Άγχος; Ε όχι άγχος και γι αυτό!
Για να κλείσουμε την Κυριακή μας με ένα γλυκό χαμόγελο..
Ξεκινώντας σήμερα το πρωί την πλοήγηση στο διαδίκτυο, αντίκρισα με χαρά την πρώτη σελίδα του Google, που τιμά τον Οδυσσέα Ελύτη με αφορμή τη συμπλήρωση 101 χρόνων από την ημέρα της γέννησής του.
Αν και έχουμε φτάσει ήδη στις 21 Οκτωβρίου, ο καιρός καλά κρατά και το εκμεταλλευόμαστε όσο μπορούμε. Το χθεσινό Σάββατο είπαμε να κάνουμε κάτι διαφορετικό.
Ας κλείσουμε την ημέρα μας με το τραγούδι που ακούγεται στο κλείσιμο της ταινίας Kill Bill 2 του Ταραντίνο.
Καλή μας νύχτα!
Μια νέα εβδομάδα ξεκινά. Η πρώτη εξολοκλήρου εργάσιμη εβδομάδα του έτους. Χρειαζόμαστε ενέργεια με ένα γρήγορο, θρεπτικό και χορταστικό πρωινό.
Όλο και πιο συχνά βλέπεις μικρούς και μεγάλους να ψάχνουν κάτι στην παραλία. Και συνήθως αυτό το κάτι είναι βότσαλα ή κοχύλια. Ψάχνουν τα πιο όμορφα βότσαλα, λευκά ή χρωματιστά για να διακοσμήσουν το χώρο τους, να παίξουν, να κατασκευάσουν χειροποίητα έργα.
Το σαββατοκύριακο που πέρασε δε θέλαμε να μείνουμε σπίτι. Ο καιρός ήταν τόσο καλός, μύριζε καλοκαίρι, εμείς είχαμε καιρό να ξεκουνηθούμε από τη βάση μας, είχαμε δυο μέρες και κάτι αν ξεκινήσεις από το απόγευμα της Παρασκευής να τις γεμίσουμε διαφορετικά και αδράξαμε την ευκαιρία.
Λόγω των προγραμματισμένων εκδηλώσεων και του δεσμού μας με την περιοχή, κινηθήκαμε προς τα παράλια Λάρισας. Εκεί διοργανώθηκαν δύο εκδηλώσεις, η Γιορτή Μανιταριού στο Σκλήθρο και η Γιοργή Κάστανου στη Σκήτη. Πρόκειται για χωριά της Λάρισας που στη μετά τον Καλλικράτη ανήκουν στο Δήμο Αγιάς.
Ας ξεκινήσουμε την περιήγησή μας στην περιοχή από το Σκλήθρο, αφού αυτό επισκεφτήκαμε πρώτο.
Ακούς ραδιόφωνο και η φωνή είναι γνώριμη... αλλά το κομμάτι όχι. Ακούς δεύτερη γνωστή φωνή.
Δυο αγαπημένοι ερμηνευτές ένωσαν τις δυνάμεις τους. Αυτό που ακούς σ' αρέσει και ψάχνεις να δεις τι είναι.
Πάρα πολλές οι πηγές απ' τις οποίες αντλεί κανείς πληροφορίες για το Μεταξοχώρι (Ρέτσιανη) Αγιάς - Λαρίσης...
Κτισμένο στους νότιους πρόποδες του όρους των Κελλίων, δηλαδή του Κισσάβου ή της Όσσας, πνιγμένο κυριολεκτικά στο πράσινο, με τα υπεραιωνόβια πλατάνια να κυριαρχούν κατά μήκος του ξηροπόταμου πλέον Άμυρου που το "χωρίζει" στα δύο, "στέκεται" καμαρωτό, ατενίζει απέναντι το Μαυροβούνι και χαμηλά τον εύφορο κάμπο με τα πάσης φύσης καρποφόρα δένδρα. Δεν έχει σε τίποτα να ζηλέψει τα χωριά του Πηλίου.
Έχουμε ξαναπεί ότι το όμορφο, άνετο και φιλόξενο σπίτι φαίνεται από την είσοδο του. Πράγματι η διαμόρφωση του χώρου αυτού αντικατοπτρίζει το ύφος και το στιλ του σπιτιού αλλά και την αύρα των κατοίκων του. Τι θα λέγατε λοιπόν με το άνοιγμα της εξώπορτας να μπαίνετε στο κλίμα του καλοκαιριού;
Τι κι αν φέτος η άνοιξη μας κάνει τη δύσκολη; Τι κι αν οι βροχές δε λένε να μας ξεχάσουν; Είδαμε δυο μέρες με λίγο καλύτερο καιρό και μια που δεν μπορούσε να μας κρατήσει το σπίτι, αναζητήσαμε μια διαδρομή, μια ορεινή περιπλάνηση, μια κορυφή βουνού, να πάρουμε τη δόση μας... Και κάπως έτσι τέλος Μαρτίου του '15 ανεβήκαμε για άλλη μια φορά στον Μπούρινο.
