Αναρωτιέμαι μερικές φορές τι είναι αυτό που μου τραβάει την προσοχή στις φωτογραφίες που απεικονίζουν σπίτια, δωμάτια, τραπεζαρίες, κουζίνες μια σύνθεση από διακοσμητικά αντικείμενα, δυο βιβλία ακουμπισμένα σε ένα κομοδίνο.. Αναρωτιέμαι γιατί ενώ πολλές φωτογραφίες μοιάζουν, εγώ μπορώ να τις παρατηρώ για ώρα και να μη τις χορταίνω.. Και αναρωτιέμαι, γιατί πολλά από όσα βλέπω και μου αρέσουν, δεν ταιριάζουν ούτε στο στιλ μου ούτε στο στιλ του σπιτιού μου ούτε μπορούν να υλοποιηθούν στο δικό μου χώρο.

Περπατώντας στους δρόμους και τα πάρκα του Λονδίνου συναντάει κανείς πολλές εκπλήξεις. Αλλά ποιά μπορεί να είναι πιο ευχάριστη από ένα σκιουράκι που απολαμβάνει με τόση λαχτάρα το φαγητό του;

Αν "με μια καλή κουβέντα, μπορούμε να φτιάξουμε τη μέρα του άλλου", τι θα λέγατε αυτή την εβδομάδα να προσπαθήσουμε να φτιάξουμε τις ημέρες των ανθρώπων γύρω μας;

Κι αν βρεθείτε στο Λονδίνο, σας προτείνω ανεπιφύλακτα να δείτε το εν λόγω μιούσικαλ..

Μα πόσο μ'αρέσει αυτό το κομμάτι. Κάθε φορά που το ακούω μου φτιάχνει τη διάθεση.

It's wonderful! Έτσι δεν είναι;

Ο Daniel Armando, ιδρυτικό μέλος του μουσικού σχήματος Apurimac, συνέθεσε ένα μοντέρνο tango του οποίου οι στίχοι είναι ισπανικοί, όμως όλες οι λέξεις είναι ελληνικές!

Κυριακή 25 Νοεμβρίου 2012

Βόλτα στην Άνω Πόλη με αφορμή το Open House Thessaloniki. Να 'ταν κι άλλο...

Λίγο που ξυπνήσαμε αργά, λίγο το γερό πρωινό και μερικές μικρές υποχρεώσεις που μας καθυστέρησαν, φύγαμε από το σπίτι γύρω στις 12:30 με προορισμό την Άνω Πόλη.

Λένε ότι η τρέλα πάει στα βουνά... λέτε; Μπα, στους ανθρώπους πάει και παίρνουν με την πρώτη ευκαιρία τα βουνά. Γιατί όμως; Γιατί τους aresei. Και επειδή και μένα maresei, θέλω να μοιραστώ τη χαρά της ανάβασης, των ήχων αλλά και της ησυχίας του βουνού ή γενικότερα της εξοχής, το πνεύμα της ομάδας, του ψιλολαχανιάσματος, αλλά και την αίσθηση της "κατάκτησης" όταν φτάνεις στο τέρμα. Αυτό θα γίνει μέσα από μια σειρά τέτοιων εξορμήσεων στα ψηλότερα βουνά της Ελλάδας, αρχίζοντας από τον Γράμο.

To look που θέλω να υιοθετήσω για τη σημερινή απογευματινή μου βόλτα!

Από τη στιγμή που άρχισα να ασχολούμαι με τις ζύμες, η έμπνευση και η όρεξη δε σταματά... Αυτή τη φορά επέλεξα να δοκιμάσω τις δυνάμεις μου με μια σπιτική τάρτα.

Μια σχετικά πρόσφατη ανακάλυψη που έκανα και μου άρεσε πάρα πολύ είναι η ιστοσελίδα ONE:STORY που φιλοξενεί διηγήματα νέων συγγραφέων.

Χρώματα κι αρώματα μπλέκονται με μοναδικό τρόπο στη φύση... Λουλούδια κι έντομα γίνονται ένα μόλις δυο βήματα μακριά από τον καναπέ του σαλονιού. Βγείτε στο μπαλκόνι, στον κήπο, στο πάρκο κι απολαύστε το θέαμα!

Βάλτε φαντασία και κάντε τα πιο νόστιμα σάντουιτς!

Παραφράζοντας τον τίτλο του βιβλίου του Μενέλαου Λουντέμη, οι πανέμορφες "νυφούλες" ετοιμάζονται να μας δώσουν σε δυο μήνες περίπου τους νοστιμότατους καρπούς τους...

Εσείς γνωρίζετε τους Speakeasies; 

Η πασχαλινή μας απόδραση ολοκληρώθηκε αισίως και φέτος. Κλασικός κι αγαπημένος τόπος προορισμού, η εξωτική Βελίκα στα παράλια της Λάρισας. Το σπιτάκι μας, η αυλή μας, η θέα μας, η παραλία μας, ο παράδεισός μας.

Λίγο πριν αρχίσουμε την αναπόληση στις στιγμές του περσινού καλοκαιριού (έρχεται σύντομα σειρά αναρτήσεων από τις περσινές ταξιδιωτικές εμπειρίες στον Αργοσαρωνικό), θέλω να αποτυπώσω, να μην ξεχάσω, να μην αφήσω να χαθούν οι στιγμές του φετινού Πάσχα. Ο Φίλιππος 3 ετών και 3 μηνών, η Μάγδα 14 μηνών έδωσαν άλλο χρώμα στις διακοπές μας και έκαναν μοναδικό το τελευταίο Πάσχα που σε αυτή την αυλή έπαιξαν μόνο δύο παιδιά... και δύο σκυλιά σχεδόν αδέσποτα, σχεδόν της γειτονιάς... Δύο σκυλιά που αγαπάμε οικογενειακώς. Νονός του θηλυκού είναι ο Φίλιππος! Και το όνομα αυτής, Κωνσταντίνα! Μόνο λαμπάδα που δεν της πήραμε!

Αυτά τα ζωάκια μας έγιναν ανάρπαστα στο πάρτι του Φίλιππου! Είναι από τις κλασικές συνταγές της οικογένειας που τελευταία άρχισαν λίγο να αλλάζουν για να προσαρμοστούν σε πιο πολλά γούστα, κυρίως παιδικά.

Κι έτσι από εκεί που ήταν τα παραδοσιακά νηστίσιμα κουλουράκια κανέλας που έκανε η μαμά μου πάντα ως μικρές πλεξουδίτσες, περνώντας από πολλές δοκμασίες με κουπάτ, έγιναν αστεράκια, φεγγαράκια, δεντράκια και άλλα πολλά, και κατέληξαν να γίνουν ζωάκια σε δυο νέες εκδοχές, βανίλια και κακάο.

Παρασκευή σήμερα και ξεκινάμε την ημέρα μας με το χαρούμενο ρυθμό της Ειρήνης Σκυλακάκη!

Μπουφές χωρίς αλμυρά εδέσματα γίνεται;

Η καλύτερη ώρα της εβδομάδας είναι εδώ! Ώρα λοιπόν για χαλάρωση με ένα κομμάτι που αγαπήσαμε κεραυνοβόλα 10,5 χρόνια μετά την κυκλοφορία του.

Ο Άγιος Βασίλης πέρυσι ήρθε στο σπίτι μας και μάλιστα μας έφερε δύο δώρα, ένα για τον Φίλιππο, ένα για τη μπεμπούλα που εκείνη την περίοδο ακόμα την περιμέναμε. Φέτος λέτε να μας επισκεφθεί; Και πόσα να μας φέρει; ;)

Μπρόκολο... μπλιαχ... Έτσι έλεγα από παιδί. "Άκου μπρόκολο! Και γενικά ε όχι να φάω και σαλάτα! Τι να την κάνω τη σαλάτα, δε μ' αρέσουν οι σαλάτες, δε θέλω να φάω, όχι μαμά δε θα φάω με το ζόρι... ούτε τις πέντε ντομάτες που μου έβαλες στο πιάτο, δε θέλω να φάω καθόλου"... και να τα δράματα κάθε μεσημέρι!

Ευτυχώς μεγαλώνοντας, έμαθα να τρώω και σαλάτες. Αγγουροντομάτα στην αρχή, να και λίγο μαρούλι μετά, άντε να δοκιμάσω και λίγο λάχανο, και λίγο μπρόκολο... Και κάπως έτσι φτάσαμε στο τώρα, που η σαλάτα δε λείπει από κανένα γεύμα. Μια από τις αγαπημένες μου, που είναι και της εποχής, είναι το μπρόκολο.

Τι θρεπτική αξία έχει; Η μαμά λέει ότι το μπρόκολο είναι φάρμακο. Και αφού το λέει η μαμά, κάτι θα ξέρει :)