Δημιουργώ και απολαμβάνω. Και φέρνω τη φύση στο τραπέζι μου. Από το δάσος στο πιάτο.
Κι όλα αυτά γιατί τα άγρια μανιταράκια δίνουν άλλο άρωμα και άλλη γεύση ακόμα και στο πιο απλό ριζότο.
Εκεί που με ρωτάει ο μανιταροσυλλέκτης πατέρας πότε θα μαγειρέψω τα άγρια μανιτάρια με νέο τρόπο, εμφανίζεται μπροστά μου η φωτογραφία της φίλης Ανθής για ένα λαχταριστό τραχανότο άγριων μανιταριών. Και μαζί έρχεται και η συνταγή!
Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Δασοπονίας, που γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 21 Μαρτίου, το περασμένο Σάββατο είχαμε την τύχη να βρεθούμε στην περιοχή της λίμνης Πλαστήρα όπου οι Μανιταρόφιλοι Θεσσαλίας και πάσης φύσης φίλοι του δάσους από Καρδίτσα, Λάρισα και άλλες περιοχές της Ελλάδας συγκεντρώθηκαν στον Βοτανικό Κήπο Νεοχωρίου για να τιμήσουν τη μέρα.
Το σαββατοκύριακο που πέρασε δε θέλαμε να μείνουμε σπίτι. Ο καιρός ήταν τόσο καλός, μύριζε καλοκαίρι, εμείς είχαμε καιρό να ξεκουνηθούμε από τη βάση μας, είχαμε δυο μέρες και κάτι αν ξεκινήσεις από το απόγευμα της Παρασκευής να τις γεμίσουμε διαφορετικά και αδράξαμε την ευκαιρία.
Λόγω των προγραμματισμένων εκδηλώσεων και του δεσμού μας με την περιοχή, κινηθήκαμε προς τα παράλια Λάρισας. Εκεί διοργανώθηκαν δύο εκδηλώσεις, η Γιορτή Μανιταριού στο Σκλήθρο και η Γιοργή Κάστανου στη Σκήτη. Πρόκειται για χωριά της Λάρισας που στη μετά τον Καλλικράτη ανήκουν στο Δήμο Αγιάς.
Ας ξεκινήσουμε την περιήγησή μας στην περιοχή από το Σκλήθρο, αφού αυτό επισκεφτήκαμε πρώτο.
Μήπως τελικά το μαγείρεμα των άγριων μανιταριών είναι αντρική υπόθεση; Η διάσημη πλέον σάλτσα μανιταριών του οικογενειακού μας μανιταροσυλλέκτη αποτελεί πρόκληση και μυεί άλλον έναν άντρα στην κουζίνα. Η δική του εκτέλεση οδηγεί σε μια πιο πικάντικη αίσθηση που για τους άμαθους - σαν και μένα - στα καυτερά είναι δυναμίτης!
Εδώ και λίγα χρόνια στη χώρα μας υπάρχει ένα μουσείο διαφορετικό απ' τ' άλλα. Είναι ένα μουσείο αφιερωμένο στη φύση και σε είδη που μας προσφέρει απλόχερα, ένα μουσείο μανιταριών! Και πού αλλού θα μπορούσε να βρίσκεται αυτό το μουσείο, πέρα από την ευρύτερη περιοχή της Πόλης των Μανιταριών;
Στα ορεινά των Γρεβενών, λοιπόν, στο καταπράσινο χωριό που ακούει στο όνομα Λάβδα, τον Νοέμβριο του 2011 ιδρύθηκε Μουσείο Μανιταριών. Έκτοτε κάθε χρόνο, αρχές καλοκαιριού, διοργανώνονται εκδηλώσεις με θέμα τα Μανιτάρια. Φέτος οι "Δρόμοι του Μανιταριού" πραγματοποιήθηκαν το τριήμερο 30-31/5 και 1/6 και οδήγησαν στη Λάβδα μανιτραφόφιλους και εν γένει φυσιολάτρες.
Μια που τη συνταγή για υπέροχη σάλτσα μανιταριών την έχουμε και μια που οι μανιταροπαρασκευές δεν τελειώνουν ποτέ, κάθε τόσο βγαίνουμε και ψάχνουμε για μανιτάρια ιδιαίτερα αυτή την εποχή που έχει μπόλικα.
Η συλλογή μανιταριών είναι η αφορμή για μια ακόμα επαφή με την εκπληκτική αυτή την εποχή φύση. Περπατάς στο δάσος, στα καταπράσινα λιβάδια και κάθε τόσο σταματάς να μαζέψεις τα μανιταράκια σου και να απολαύσεις το τοπίο.
Αυτή η σάλτσα μανιταριών είναι η καλύτερη που έχει κάνει. Δε μαγειρεύει συχνά ούτε μεγάλη ποικιλία φαγητών. Ωστόσο, για όσα κουβαλάει από το δάσος ή από τη θάλασσα, θέλει να έχει άποψη. Και δεν είναι λίγες οι φορές που μπαίνει ο ίδιος στην κουζίνα προσπαθώντας πάντα να ξεπεράσει τον εαυτό του. Ειδικά με τα μανιτάρια, θέλει πάντα να κάνει μια σάλτσα καλύτερη από την προηγούμενη. Κάθε φορά εξελίσσει τη συνταγή του και προσπαθεί να μας καταπλήξει.
Γεγονός είναι ότι τα καταφέρνει πολύ καλά. Αυτή τη φορά όμως η σάλτσα μανιταριών που έφτιαξε είναι απίθανη! Και συνδυάζεται υπέροχα με ζυμαρικά.
Η πρόσκληση του προέδρου των μανιταρόφιλων Θεσσαλίας για μανιταρο - αναγνωρίσεις και συλλογή μανιταριών στα Περτουλιώτικα Λιβάδια στον Κόζιακα την Κυριακή 13/4/14, αποτέλεσε την αφορμή για μια όμορφη εκδρομή και συνάντηση πολλών μανιταρόφιλων. Έτσι "όλοι οι δρόμοι" οδηγούσαν στα ορεινά των Τρικάλων, στη δημοφιλή περιοχή του Περτουλίου και στα καταπληκτικά λιβάδια του. Οι ομορφιές απ' όπου και αν ανέβαινες καταπληκτικές, το ελατοδάσος που διαχειρίζεται το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο μοναδικό, οι Κορυφές του Κόζιακα κάτασπρες και στις 10.30π.μ. όλοι εκεί.
Μια δημιουργική παραλλαγή της εξαιρετικής συνταγής της αγαπημένης μου φίλης, που μεταξύ άλλων ακούει και στο ψευδώνυμο "Dear".
Σε μια παλιά αποθήκη υπάρχει ένα ξύλινο βαρέλι, στο οποίο κάποτε οι αγαπημένοι σου πρόγονοι έβαζαν κρασί. Τώρα κανείς δεν του δίνει σημασία, ρημάζει μόνο του στη γωνιά του και τα χρόνια περνούν. Αυτό όμως δεν το βάζει κάτω. Ελπίζει σε μια αναπαλαίωση και σε επαναχρησιμοποίηση. Εκλιπαρεί για ένα σου βλέμμα και μια θέση στο σαλόνι σου. Και εσύ αρνείσαι πεισματικά, περνάς δίπλα του και δεν το βλέπεις καν...
Να και ένα κομμάτι από το soundtrack της ταινίας Sweet November που σας έλεγα. Μη μου πείτε ότι δεν είναι εξαιρετικά μελωδικό... Και μόνο που το ακούς συγκινείσαι! Πόσο μάλλον να βλέπεις και την ταινία!
Χαλαρώστε και αφήστε το μυαλό σας να ταξιδέψει σε χιονισμένες βουνοπλαγιές, ακολουθώντας μας σε μια φωτογραφική βόλτα στο πανέμορφο Χιονοδρομικό Κέντρο της Βασιλίτσας...
"People like us,
we don't need that much
just someone that starts,
starts the spark in our bonfire hearts.."
Από την πρώτη φορά που το άκουσα στο ραδιόφωνο πρόσεξα τους παραπάνω στίχους. Όλο έλεγα θα το ψάξω και όλο το αμελούσα. Ήρθε όμως το πλήρωμα του χρόνου και πλέον μπορούμε να το ακούσουμε παρέα, ως ακόμη μια γλυκιά υπενθύμιση του τι έχει πραγματικά αξία για εμάς και τι χρειαζόμαστε για να είμαστε ευτυχείς.
Το πιο δυναμικό είδος γυμναστικής που κερδίζει όλο και περισσότερους φανατικούς υποστηρικτές!
Η Καστοριά δεν είναι όμορφη μόνο την ώρα του ηλιοβασιλέματος. Έχει πολλές ομορφιές ακόμα και έχουμε πολλά να δούμε...
Μια βόλτα στη φύση αυτή την εποχή μπορεί να κρύβει μια σειρά από πανέμορφες εκπλήξεις! Πράσινο σε όλες τις αποχρώσεις, λουλούδια ανθισμένα, λιβάδια ολόκληρα... να μη σταματάς να τα κοιτάς... να μη χορταίνεις να τα περπατάς...
Έτοιμο το σημερινό μου πρωινό... Είναι νηστίσιμο, νόστιμο και απόλυτα χορταστικό!
Πείτε το μανία, ψύχωση, εμμονή αλλά σε κάθε εξόρμηση στο βουνό ή τη θάλασσα έχω την τάση να μαζεύω και κάτι, μια όμορφη πέτρα, ένα ξύλο σε περίεργο σχηματισμό, φρέσκα ή αποξηραμένα λουλούδια, κοχύλια, καρπούς, οτιδήποτε μπορεί να τοποθετηθεί σε κάποιο σημείο του σπιτιού φέρνοντας τη φύση στο σπίτι.
Τους Nirvana τους ξέρουμε όλοι. Το "Come as you are" επίσης. Το έχουμε ακούσει και ξανακούσει.. και ξανακούσει.. εκατοντάδες φορές.
Όσοι μείναμε σπίτι, ετοιμάζουμε στα γρήγορα ένα πλατό με τυριά και αλλαντικά, ανοίγουμε ένα ωραίο μπουκάλι κρασί..
Το wallpaper του Απριλίου είναι εδώ! Δεν είναι ψέμα!
Ο Μύλος των Ξωτικών ανοίγει τις πύλες του και ξεκινά τη λειτουργία του σήμερα, 29 Νοεμβρίου 2013, ξετυλίγοντας ένα υπέροχο χριστουγεννιάτικο παραμύθι για τρίτη συνεχόμενη χρονιά.
20 Νοεμβρίου 2012: Παγκόσμια Ημέρα για τα Δικαιώματα των παιδιών
Ορισμός: Παραδοσιακό γλύκισμα της τούρκικης κουζίνας που σερβίρεται σε μικρά κυβικού σχήματος κομμάτια, και συχνά περιέχει αμύγδαλο, ενώ διατίθεται σε διάφορες γεύσεις, οι πιο συνηθισμένες από τις οποίες είναι το τριαντάφυλλο (κόκκινο λουκούμι), το περγαμόντο (πράσινο λουκούμι) και η μαστίχα (κίτρινο λουκούμι).
Σπιτικά τυρόψωμα εύκολα, γρήγορα και νόστιμα, τραγανά απέξω, αφράτα από μέσα.
Το τραγούδι που κλασικά θυμόμαστε όταν ξαναρχίζουν οι βροχές!
Creativity is inventing, experimenting, growing, taking risks, breaking rules, making mistakes and having fun.
Mary Loo Cook
Μια ιδέα που αγαπώ και υιοθετώ πολύ συχνά. Περιτυλίγματα δώρων σε μπεζ φόντο για να μπορώ να δίνω έμφαση με διακοσμητικά στοιχεία, κορδέλες, σπάγγους, φωτογραφίες.
Πόσο χαίρομαι που βρίσκω τέτοιο σύμμμαχο σε αυτή την επιλογή. Σαν να διάλεξα εγώ τις φωτογραφίες, σαν να έγραψα εγώ το κείμενο.
Κάθε εμφάνιση της Blair Eadie χαρακτηρίζεται από πρωτότυπους συνδυασμούς με γνώμονα πάντα στην κομψότητα. Σε πρόσφατες αναρτήσεις στο blog της μας δίνει δυο πολύ ωραίες ιδέες για χρωματιστές εμφανίσεις στο πλασίο της ανανεωμένης ανοιξιάτικης διάθεσής μας που μπορούν να ικανοποιήσουν τόσο τις πιο ladylike επιλογές μας όσο και την ανάγκη μας να ντυνόμαστε πιο casual με το αγαπημένο μας τζιν.
Όπως ίσως έχετε καταλάβει μας αρέσει να πειραματιζόμαστε με τις σαλάτες.
Τι θα λέγατε να ακούσουμε παρέα ένα από τα κομμάτια που έχει γράψει η Μόνικα ως μουσική επένδυση της θεατρικής παράστασης «Αντιγόνη» του Σοφοκλή, που παρουσιάζεται στο Αίθριο του Μουσείου Μπενάκη στο πλαίσιο του φετινού Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου σε σκηνοθεσία της Νατάσας Τριανταφύλλη και μετάφραση του Νίκου Παναγιωτόπουλου;
Ένα μυθιστόρημα που θα μπορούσε άνετα να μεταφερθεί στη μικρή ή μεγάλη οθόνη. Όσο το διάβσαζα, το φαντάστηκα πολλές φορές σε εκδοχές ρομαντικής κομεντί. Ειδικά στις πρώτες σελίδες του. Και σίγουρα είναι μια καλή συντροφιά κατά την καλοκαιρινή σιέστα.
Ξεκινά χαλαρά αλλά σελίδα με τη σελίδα σε κερδίζει όλο και περισσότερο.
Δεν πάει το μυαλό σου στην κατάληξή του. Δεν τις φαντάζεσαι τις εξελίξεις. Φαντάζεσαι διάφορα αλλά όχι αυτά που περιγράφονται, έτσι όπως περιγράφονται. Με ευχαρίστηση διαβάζεις τα... δυσάρεστα. Και αυτό, γιατί αυτά είναι που δίνουν έξτρα βάθος στην πλοκή και σε βοηθούν να σκιαγραφήσεις και να κατανοήσεις περισσότερο τους χαρακτήρες.
