Άμα το μικρόβιο του δρομέα τρυπώσει μέσα σου και νιώσει τον ρυθμό, την ένταση και τη χαρά του αγώνα, δύσκολα γλιτώνεις... Κι έτσι όπου αγώνας και χαρά κι εγώ εκεί!
Ένας παλιός μπουφές σαν αυτόν της φωτογραφίας υπάρχει σε πολλά σπίτια. Άλλοτε περιέχει κούπες, ποτήρια, τα καλά (μόνιμα κλεισμένα) σερβίτσια και άλλοτε χρησιμεύει ακόμα και για την αποθήκευση παπουτσιών. Σε κάθε περίπτωση είναι ένα κομμάτι που οι περισσότεροι έχουμε βαρεθεί αφού τον βλέπουμε σε ένα μέρος του πατρικού μας σπιτιού από τότε που ήμασταν παιδιά. Ήρθε η ώρα να τον "δούμε αλλιώς" και να στήσουμε τη διακόσμηση ενός δωματίου με επίκεντρο το συγκεκριμένο έπιπλο.
Να και το τέταρτο δέντρο που στολίστηκε στο πλαίσιο των Christmastreestas Days 2012..
Και ενώ τα βλέμματα των φίλων της μόδας είναι στραμμένα στο Παρίσι εν αναμονή της ολοκλήρωσης της γαλλικής εβδομάδας μόδας, τι λέτε για μια στιλιστική βόλτα στους δρόμους της Νέας Υόρκης;
Δεν έχουν περάσει πολλές μέρες από τότε που πρωτοείδα αυτό το βίντεο. Μπορεί να μην αναφέρεται σε κάτι καινούργιο αλλά μου έμεινε στο μυαλό, φέρνοντας στην επιφάνεια καταπιεσμένες σκέψεις...
20 Νοεμβρίου 2012: Παγκόσμια Ημέρα για τα Δικαιώματα των παιδιών
Για πότε ήρθε το φθινόπωρο... για πότε μπαίνει και ο τελευταίος μήνας! Σε λίγο θα αρχίσουμε το στόλισμα!
Μέχρι τότε όμως ας έχουμε έναν υπέροχο Νοέμβριο! Ας χαιρόμαστε την κάθε μέρα του μήνα! Ο καιρός κρατάει ακόμα ευτυχώς! Οι βόλτες συνεχίζονται... Ας βλέπουμε τα πράγματα θετικά και αισιόδοξα!
Και αυτό είναι τρόπος ζωής που χαρακτηρίζει την καθημερινότητά μας.
Βέβαια μπορεί κανείς να ζει χωρίς άγχος, χωρίς πίεση, χωρίς αγωνία για το αύριο και για όσα πρόκειται να έρθουν; Προφανώς και όχι!
Το χρώμα που αγαπώ και που φαντάζει στα μάτια μου το πιο φωτεινό, το πιο χαρούμενο, ένα από τα πιο ωραία χρώματα για τα αντικείμενα εντός σπιτιού αλλά και για το αγαπημένο ρολόι χειρός, που δεν πήρα ακόμα, αλλά σκοπεύω να πάρω - από πέρυσι το "ζαχαρώνω", είναι το λατρεμένο φυστικοβεραμάν.
Από ό,τι φαίνεται ο Άγιος Βασίλης έλαβε το γράμμα μας και ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες μας!
Όσο ο χειμώνας κρατάει γερά, μπορεί οι γάμοι να μην είναι συχνό φαινόμενο αλλά πάντα μετά τις γιορτές ξεκινά η περίοδος της αναζήτησης ειδών γάμου. Μελλοντικές νύφες και κουμπάρες ξεκινούν τις έρευνες για νυφικό, στολισμό, μουσική κτλ κτλ... Είναι μακριά η λίστα...
Μέρες τώρα η πραλίνα φουντουκιού τριγυρίζει στο μυαλό μου. Είτε πάνω σε μια φέτα ψωμί είτε ανάμεσα σε δύο μπισκότα σε μορφή σάντουιτς είτε σε μια απλή κουταλιά γλυκού ή ενίοτε και σούπας έρχεται αρχικά στο μυαλό μου και στη συνέχεια στο πιάτο μου!
Τα Τέμπη του Νέστου είναι ένα από εκείνα τα σχεδόν άγνωστα σημεία της Ελλάδας που αν δεν μένεις στη Θράκη ή δεν έχεις κάνει φαντάρος (ΟΚ, οι άντρες!) ή φοιτητής στη Θράκη ώστε να τα διασχίσεις με το τρένο ή να τα περπατήσεις, πιθανότατα δεν τα γνωρίζεις. Ίσως να έχεις δει ή ακούσει κάτι, ίσως και να έχεις διαβάσει σχετικά σε κάποια από τις περίπου 44,900 ιστοσελίδες που κάποια στιγμή έχουν γράψει κάτι γι'αυτά.
Ενημερωθήκατε για τους νικητές των φετινών κινηματογραφικών βραβείων της γνωστής Ακαδημίας;
Η 85η τελετή απονομής των βραβείων Όσκαρ είναι ήδη παρελθόν και τα αποτελέσματα αυτής μια από τις σημαντικότερες ειδήσεις της ημέρας για τους απανταχού σινεφίλ και όχι μόνο.
Το "τι να φάμε αύριο" σε κάθε πιθανή παραλλαγή (βλ. "τι να μαγειρέψω αύριο", "τι να φτιάξω αύριο", "τι να ετοιμάσω αύριο" κτλ..) και το "τι να φορέσω αύριο" νομίζω πως είναι τα δύο ερωτήματα που μας βασανίζουν πιο συχνά από οποιοδήποτε άλλο.. Κάθε μέρα αυτές οι ερωτήσεις, κάθε μέρα οι ίδιες σκέψεις, κάθε μέρα το ίδιο μικρό άγχος για να δώσουμε απάντηση...
Ας απολαύσουμε σήμερα ένα πολύ παλιό, πολύ γνωστό κι αγαπημένο τραγούδι, άρρηκτα συνδεδεμένο με το καλοκαίρι.
Η πασχαλινή μας απόδραση ολοκληρώθηκε αισίως και φέτος. Κλασικός κι αγαπημένος τόπος προορισμού, η εξωτική Βελίκα στα παράλια της Λάρισας. Το σπιτάκι μας, η αυλή μας, η θέα μας, η παραλία μας, ο παράδεισός μας.
Λίγο πριν αρχίσουμε την αναπόληση στις στιγμές του περσινού καλοκαιριού (έρχεται σύντομα σειρά αναρτήσεων από τις περσινές ταξιδιωτικές εμπειρίες στον Αργοσαρωνικό), θέλω να αποτυπώσω, να μην ξεχάσω, να μην αφήσω να χαθούν οι στιγμές του φετινού Πάσχα. Ο Φίλιππος 3 ετών και 3 μηνών, η Μάγδα 14 μηνών έδωσαν άλλο χρώμα στις διακοπές μας και έκαναν μοναδικό το τελευταίο Πάσχα που σε αυτή την αυλή έπαιξαν μόνο δύο παιδιά... και δύο σκυλιά σχεδόν αδέσποτα, σχεδόν της γειτονιάς... Δύο σκυλιά που αγαπάμε οικογενειακώς. Νονός του θηλυκού είναι ο Φίλιππος! Και το όνομα αυτής, Κωνσταντίνα! Μόνο λαμπάδα που δεν της πήραμε!
Ένα πανέμορφο, απίστευτα γραφικό χωριό, σχεδόν ανέπαφο από το πέρασμα του χρόνου, λίγα χιλιόμετρα πιο πάνω από τον Βόλο, στο μαγευτικό Πήλιο. Νομίζω ότι οι λέξεις δεν αρκούν για να δώσουν μια πλήρη περιγραφή της Μακρυνίτσας. Δεύτερη φορά στον τόπο αυτό και δεύτερη φορά απόλυτα γοητευμένη από τον πηλιορείτικο χαρακτήρα του, το ιδιαίτερο ύφος του, την αρχοντιά του. Καταλαβαίνω απόλυτα τους φίλους που κατάγονται από δω και με τόση περηφάνια μιλούν για το χωριό τους.
Μακάρι να είχαμε κι ένα και δύο και τρία κομμάτια κέικ... μαζί με τον καφέ βοηθάνε να ξεκινήσει καλύτερα η μέρα μας!
Περπατώντας στους δρόμους και τα πάρκα του Λονδίνου συναντάει κανείς πολλές εκπλήξεις. Αλλά ποιά μπορεί να είναι πιο ευχάριστη από ένα σκιουράκι που απολαμβάνει με τόση λαχτάρα το φαγητό του;
