Η φωτογραφία είναι πρόσφατη και μου άρεσε πολύ! Ένα νεογέννητο ορτυκάκι! Τόσο μικρό!
Έχουμε δει κατά καιρούς πώς μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε εναλλακτικά μια παλιά καρέκλα για να δημιουργήσουμε μια όμορφη γωνιά στο σπίτι σε ρετρό εκδοχή, τόσο για τους λάτρεις των ανοιχτών και ζωηρών αποχρώσεων όσο και για όσους αγαπούν τη μονοχρωμία και τα μεταλλικά χρώματα. Έχουμε επίσης δει πώς μπορούμε να αξιοποιήσουμε μια μικρή ξύλινη σκάλα στο χώρο της κρεβατοκάμαρας, δίπλα στο κρεβάτι, δίνοντάς της το ρόλο του κομοδίνου. Μπορούμε όμως να συνδυάσουμε κάπως αυτές τις τεχνικές, έτσι ώστε να αλλάξουμε τα κομοδίνα στην κρεβατοκάμαρά μας φέρνοντας έναν αέρα ανανέωσης στο χώρο μας;
Μήπως τελικά το μαγείρεμα των άγριων μανιταριών είναι αντρική υπόθεση; Η διάσημη πλέον σάλτσα μανιταριών του οικογενειακού μας μανιταροσυλλέκτη αποτελεί πρόκληση και μυεί άλλον έναν άντρα στην κουζίνα. Η δική του εκτέλεση οδηγεί σε μια πιο πικάντικη αίσθηση που για τους άμαθους - σαν και μένα - στα καυτερά είναι δυναμίτης!
Αχ αυτή η Τρίτη... που φαίνεται τόσο κοντά στο σαββατοκύριακο που πέρασε και τόσο μακριά από το σαββατοκύριακο που έρχεται και που περιμένουμε με ανυπομονησία!
Ψωμάκια νόστιμα κι αφράτα, μαλακά τυροπιτάκια, τρώνε όλα τα παιδάκια...
Τρώει και ο Φίλιππος, τρώει και ο Κωνσταντίνος που ομολογουμένως δεν είναι τα πιο φαγανά παιδιά!
και περνάνε δημιουργικά τον ελεύθερο χρόνο τους.
Είμαστε στην ευχάριστη θέση να έχουμε για άλλη μια χρονιά τις Εκδόσεις Μύρτος μαζί μας! Και μάλιστα για άλλη μια φορά έχουν σκοπό να βελτιώσουν τις δεξιότητές σας στο πλέξιμο!
Και πώς θα γίνει αυτό;
Καιρό τώρα ήθελα να διαβάσω το κλασικό μυθιστόρημα "Εκατό χρόνια μοναξιά" του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες. Το είχα μόνιμα στη λίστα με "τα επόμενα βιβλία που θέλω και πρέπει να διαβάσω". Μεγάλο βιβλίο, παγκόσμια φήμη, πολλές κριτικές, οι περισσότερες καλές, λίγες κακές... Ήθελα να έχω τη δική μου άποψη, διαβάζοντας ένα από τα κατά κοινή ομολογία πιο κλασικά βιβλία της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Και το διάβασα πριν λίγο καιρό.
Από τη φίλη και γλυκιά μαμά Ζ.Λ. και τη μικρή της κόρη, πάμε σε μια πιο μεγάλη κόρη, ολόκληρη γυναίκα πια, την Παυλίνα μας, που εκφράζει σκέψεις περί ενηλικίωσης... Σκέψεις που προσωπικά θεωρώ πως ειδικά στις μέρες μας κάνουν όλοι οι συνομήλικοί της και οι τουλάχιστον κατά μια πενταετία μεγαλύτεροί της.
Όταν στα παιδικά μου χρόνια πατέρας και αδερφός προσπαθούσαν να μου μάθουν σκάκι...
και όταν χρόνια αργότερα ο φίλος ο Β. κόλλησε με το χορό και ιδιαίτερα με το τανγκό και προσπαθούσε να μας μυήσει στα μυστικά του...
Πέρυσι ήταν η πρώτη φορά που στο σπίτι μας μπήκε Ημερολόγιο Αντίστροφης Μέτρησης για τα Χριστούγεννα. Δωράκια, πραγματάκια που αγοράσαμε και άλλα που είχαμε, απαραίτητα για κατασκευές και δραστηριότητες μπήκαν σε χαρτοσακουλάκια ή τυλίχτηκαν όμορφα και όλα μαζί κρεμάστηκαν στο γιορτινό μας ημερολόγιο.
Εκεί που τα δέντρα φτάνουν στη θάλασσα και σχεδόν αγγίζουν το νερό, σε μικρούς κολπίσκους, χωρίς πολύ κόσμο και βαβούρα, εκεί που το μάτι χάνεται στον ορίζοντα ρεμβάζοντας, εκεί ξεκινά η απόλυτη χαλάρωση...
Το κομμάτι αυτό όποτε το ακούω μου φτιάχνει τη διάθεση! Με κάνει να θέλω να ανεβάσω την ένταση και να αρχίσω να τραγουδάω μαζί με τους δύο ερμηνευτές του..
Τον ποταμό Άρδα τον έχουμε όλοι κατά καιρούς ακούσει λόγω του φεστιβάλ νέων που λαμβάνει χώρα κάθε καλοκαίρι και φιλοξενεί μεγάλο αριθμό γνωστών καλλιτεχνών και ακόμο μεγαλύτερο αριθμό κατασκηνωτών και επισκεπτών. Μερικοί τυχεροί τον έχουμε επισκεφτεί κιόλας σε διάφορες χρονικές περιόδους αν και δυστυχώς όχι κατά τη διάρκεια του φεστιβάλ.
Μερικές φορές ένα τραγούδι στο ραδιόφωνο, ακόμα και όταν ακούς αφηρημένα, γράφοντας, διαβάζοντας ή οδηγώντας, μπορείς να σε συγκινήσει τόσο. Είνη η μελωδία; Είναι η ερμηνεία; Είναι οι στίχοι; Είναι όλα μαζί;
Ένα δώρο μικρό ή μεγάλο, σημαντικό ή ασήμαντο, ακριβό ή φθηνό αποκτά περισσότερο χαρακτήρα όταν μπαίνει και το προσωπικό στοιχείο, έστω στο περιτύλιγμα.
Άλλη μια περιπλάνηση στο όμορφα ελληνικά βουνά ξεκινά. Ανάβαση στον Αηλιά Πενταλόφου, στο Βόιο Κοζάνης.
Έχετε σκεφτεί να στρώσετε τραπέζι με ό,τι πιο χρωματιστό έχετε;
Πόσο σε ευχαριστώ που κάθε φορά που παρασύρομαι και γεμίζω το στομάχι μου παραπάνω από όσο αντέχει, έρχεσαι στο νου μου εσύ... σε πίνω και διώχνεις μακριά το φούσκωμα και τη δυσπεψία... Ελπίζω να μη μου λείψεις ποτέ!
Ο Frank Sinatra σε ένα από τα πολύ αγαπημένα τραγούδια των Χριστουγέννων.
Όσο πάει και περισσότερες ιδέες - προκλήσεις εμφανίζονται μπροστά μου για τα diy projects μου.. Να 'χε η μέρα 30 ώρες πάλι δε θα μου έφταναν να κάνω όσα θέλω!
Για βότσαλα μιλήσαμε πολλές φορές, τα βάψαμε, τα στολίσαμε... Τώρα ήρθε η ώρα να προχωρήσουμε ακόμα παραπέρα, να τα αξιοποιήσουμε περισσότερο και να φτιάξουμε δικά μας έργα τέχνης.
Σας έχει τύχει ποτέ να σας έρχονται δάκρυα στα μάτια λόγω της έντασης της αγάπης που αισθάνεστε για κάποιον; Εμένα ναι! Αυτό το συναίσθημα που γεμίζεις ολόκληρος από μια λέξη, μια ματιά, μια κίνηση. Αυτά είναι τα δάκρυα της αγαλλίασης μάλλον!
Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω να πω κάτι συγκεκριμένο, θέλω απλά να μοιραστώ την ένταση αυτού του συναισθήματος. Δεν μπορείς να πάρεις ανάσα και νιώθεις πίεση στον θώρακα, σαν κάτι να θέλει να βγει από μέσα σου. Αγκαλιά μάλλον. Κι αν αυτός λείπει δάκρυα έρχονται να με λυτρώσουν.
Μας αρέσει που η ομάδα του maresei.gr μεγαλώνει. Μας αρέσει που μοιράζεστε τις ιδέες, τις δημιουργίες και τις προτάσεις σας μαζί μας. Μας βοηθάτε να ανοίγουμε τους ορίζοντές μας, να μαθαίνουμε καινούρια πράγματα, να βρίσκουμε περισσότερους συνοδοιπόρους στο εγχείρημά μας. Μας αρέσει και αυτή η διαφορετική μουσική πρόταση! Για δείτε τη:
