Η δύναμη που κρύβεις μέσα σου: Ανεβαίνοντας στην Μότσια 1, την τρίτη ψηλότερη κορυφή του Σμόλικα
Κι όσο κάποιοι εστιάζουμε σε δημιουργικές και γευστικές αναζητήσεις, κάποιοι άλλοι συνεχίζουν τις ορεινές περιπλανήσεις. Έτσι για να σπάει η ρουτίνα και να παίρνουν τον καθαρό αέρα τους από τις κορυφές των βουνών. Ας ανέβουμε παρέα λοιπόν (έστω και νοητά) σε μια ακόμα κορυφή κι ας ζηλέψουμε όσοι μείναμε σπίτι άλλο ένα σαββατοκύριακο.
Η φοβερή ηλιοφάνεια και ο ήπιος καιρός των ημερών αποτέλεσαν καταπληκτικά κίνητρα για ορεινές περιπλανήσεις, οπότε δεν το σκεφθήκαμε και πολύ. Στην κορυφή του Σμόλικα ανεβήκαμε δυο φορές και από εκεί αγνανεύαμε προς τα ανατολικά τις δυο κορυφές του, Μότσια 1 και 2. Πώς πάμε όμως σ' αυτές; Ο ένας φίλος είχε ανέβει στη Μότσια 1 οπότε με αυτόν οδηγό και πρωινό ξεκίνημα να 'μαστε, μια τετραμελής ομάδα στο γήπεδο της Σαμαρίνας, απ' όπου ξεκινάει το μονοπάτι προς Βάλια Κίρνα και κορυφές του Σμόλικα.
Να η ξακουστή Σαμαρίνα και ψηλά η δεξιά κορυφή είναι η Μότσια 1, δηλαδή ο προορισμός μας. Ο Όλυμπος πίσω μας ξεχωρίζει πάνω από την πρωινή ομίχλη και μοιάζει μάλλον "στεναχωρημένος" που προτιμήσαμε τον Σμόλικα, γιατί ακόμη προσφέρεται άνετα για αναβάσεις. Μήπως όμως και ο Γράμος δεν περιμένει; Ας είναι όμως, εκεί θα είναι πάντα και θα μας περιμένουν...
Ένα έντονα ανηφορικό αλλά πανέμορφο μονοπάτι, πολύ καλά σηματοδοτημένο, ξεκινά ντυμένο με οξιές και ρόμπολα στην αρχή και συνεχίζει μόνο με ρόμπολα μέχρι ψηλά όπου το τοπίο ανοίγει και το μάτι δεν χορταίνει φύση.
Δύο βρύσες με παγωμένο νερό στη διαδρομή μέχρι τον τάφο(;) του κλέφτη Μπογντάνο μας δροσίζουν και οι Μότσιες εμφανίζονται απέναντί μας.
Σε κάποια σημεία πατάμε και τα κατάλοιπα του πρώτου χιονιού που έπεσε πριν μέρες, αλλά και τους πάγους που σε κάποια σημεία κόβουν το μονοπάτι.
Χαλάρωση και λίγες ανάσες που χρειάζονται μετά τη συνεχή δίωρη περίπου έντονη ανάβαση, μας δίνουν δύναμη για τη συνέχεια. Το μονοπάτι γίνεται εύκολο μέχρι να φτάσουμε κάτω από την κορυφή της Μότσιας. Ένα ζευγαράκι αγριόγιδα με το μωρό τους μας υποδέχονται στο σέλωμα πριν την τελική ανάβαση. Το τοπίο μοιάζει σεληνιακό, αριστερά μας η Βάλια Κίρνα καταπράσινη, δεξιά μας ο Βαθύλακκος που καταλήγει στο Κεράσοβο, στο βάθος η κορυφογραμμή του Γράμου και ψηλά ο στόχος.
Ζόρικο το τελευταίο κομμάτι της διαδρομής μέχρι να βγείς στην κορυφή της Μότσια 1 στα 2.550 μέτρα περίπου, αλλά καθώς αρχίζει να φαίνεται απέναντι η κορυφή του Σμόλικα και πιο πίσω η Γκαμήλα της Τύμφης, ξεχνάς κούραση και ό,τι άλλο σε απασχολεί και μαγεύεσαι πραγματικά. Θυμάσαι τις εικόνες που έχεις αποτυπωμένες στη μνήμη σου από τις προηγούμενες αναβάσεις τόσο στην Τύμφη όσο και στον Σμόλικα, τις συνδέεις με τούτες εδώ και γεμίζεις...Θέα, ανάσες, καθαρό αέρα, ανοιχτό ορίζοντα, ξενοιασιά... Ανάμεσα στις 3 κορυφές διακρίνεται ένα μονοπάτι που κατεβαίνει λίγο πριν την κορυφή που βρισκόμαστε και σε πάει σε 2-3 ώρες απέναντι στο 2.637, όμως για σήμερα δεν είναι στο πρόγραμμα. Φαίνεται τόσο κοντά, αλλά είναι τοοόσο μακριά. Ίσως αυτή η διαδρομή χρειάζεται και διανυκτέρευση.
Πέρασαν τέσσερις ώρες από το ξεκίνημα, το κολατσιό είναι απαραίτητο και αφού - ας πούμε ότι - χορτάσαμε Σμόλικα, ε, ας επιστρέψουμε σιγά σιγά. Τώρα τα πράγματα είναι πιο απλά και εύκολα. Και τώρα φαίνεται καλύτερα και η λίμνη που λένε ότι είναι πάντα παγωμένη και φημολογείται ότι είναι χωρίς πυθμένα.
Έτσι σε 2,5 ώρες είμαστε πίσω στην αφετηρία εντυπωσιασμένοι, προγραμματίζοντας την επόμενη εξόρμηση... Όσο γι αυτή, σίγουρα άξιζε τον κόπο!!!
