Η δύναμη που κρύβεις μέσα σου - Ανεβαίνοντας στο Μαυροβούνι και τις λίμνες Φλέγκα
Τις γνωρίζετε τις δίδυμες αλπικές λίμνες Φλέγκα; Έχετε ακούσει κάτι γι' αυτές; Όπως και να 'χει, ελάτε να τις επισκεφθούμε, αξίζει νομίζω πραγματικά το χρόνο που θα διαθέσετε γι' αυτό το νοερό ταξίδι.
Η τριμελής και αυτή τη φορά ομάδα - παρέα αποφάσισε να επισκεφθεί τις δρακόλιμνες Φλέγκα στα μέσα Ιουνίου. Οι λίμνες είναι στο Μαυροβούνι, το βουνό που είναι κατά κάποιο τρόπο ανάμεσα στη Βάλια Κάλντα (κυριολεκτικά πάνω απ' το ξακουστό Αρκουδόρεμα) και την τεχνητή λίμνη των πηγών του Αώου στην περιοχή του Μετσόβου. Πρόκειται για περιοχή απείρου φυσικού κάλλους. Αν επισκεφθείς τις δρακόλιμνες απ' το Αρκουδόρεμα ανεβαίνεις ένα πολύ δύσκολο ανηφορικό μονοπάτι και θέλεις περίπου 3 ώρες για να φτάσεις.
Εμείς με εφόδιο κάποιες μάλλον... ασαφείς πληροφορίες, αποφασίσαμε να τις επισκεφθούμε από την πλευρά της λίμνης του Αώου, δηλαδή από δυτικά. Η πληροφορία έλεγε ότι μόλις φτάνεις στη λίμνη, συναντάς - τι άλλο; - στάνες, οπότε φεύγεις δεξιά στο χαλικόδρομο και προχωράς μέσα στο δάσος παράλληλα με το δρόμο που κάνει το γύρο της λίμνης. Έτσι προχωρήσαμε αρκετά έχοντας αριστερά τη λίμνη και δεξιά το Μαυροβούνι με το 4x4 να υποφέρει από τις νεροφαγιές του δρόμου. Πηγαίναμε εντελώς "στο περίπου" μέχρι που σταματήσαμε και ετοιμαστήκαμε για την ανάβαση "καρφί" που λένε, με πίστη και ελπίδα ότι θα βγούμε πάνω από τις δρακόλιμνες και θα τις... καμαρώσουμε από ψηλά.
Με τα σακίδια στην πλάτη, τα μπατόν σφιγμένα γερά στα χέρια και λίγη αγωνία αρχίσαμε την "κατσικοανάβαση" μέσα στο απάτητο δάσος όπου τα πόδια βούλιαζαν μέσα στα φύλλα. Ανεβαίναμε αργά αλλά σταθερά με στόχο την κορυφή. Βλέπαμε μπροστά να ορθώνονται βράχια που έπρεπε να σκαρφαλώσουμε ή να παρακάμψουμε και φυσικά προτιμήσαμε το δεύτερο. Μέσα από διάχυτο αυτοσαρκασμό "πω πω τι αγριοκάτσικα είμαστε εμείς κλπ" άρχισε να αυξάνεται η αγωνία ...πού πάμε;
Όμως η ημέρα ήταν καταπληκτική, είχαμε πια ανέβει αρκετά, άρχισε να φαίνεται η πανέμορφη λίμνη του Αώου πίσω μας, γεγονός που μας γέμιζε με αισιοδοξία και έδιωχνε τον όποιο φόβο θα μπορούσε να δημιουργηθεί ως προς το να μη χαθούμε, να μην τρακάρουμε με καμιά αρκουδίτσα κλπ. Και εκεί που προχωρούσαμε, εντελώς ξαφνικά - η τύχη φαίνεται πως ήταν με το μέρος μας - φτάσαμε σε "πατημένο" μονοπάτι που ανηφόριζε σχετικά ομαλά προς την κορυφή. Υπήρχε και το σήμα του μονοπατιού Ρ6. Τώρα πιο ήρεμοι, αρχίσαμε να απολαμβάνουμε το τοπίο καλύτερα.
Το μονοπάτι μας έβγαλε σε ένα διάσελο στην κορυφογραμμή. Νέα ερωτήματα γεννήθηκαν. Προς τα πού πάμε τώρα; Δεξιά ή αριστερά; Έχουμε προσπεράσει τις λίμνες άρα να πάμε δεξιά ή είναι αριστερά μας; Εδώ θα έπρεπε να υπάρχει ενημερωτική πινακίδα αλλά δυστυχώς... Ήμασταν λοιπόν ψηλά, περίπου πάνω από το Αρκουδόρεμα, πίσω μας η λίμνη του Αώου γυαλοκοπούσε όπως την έβλεπε ο ήλιος, αλλά που να 'ναι οι λίμνες;
Μετά από μια μικρή ανίχνευση - εξερεύνηση υπολογίσαμε ότι τις είχαμε προσπεράσει, οπότε αποφασίσαμε να προχωρήσουμε δεξιά από το διάσελο, δηλαδή να έχουμε δεξιά μας τώρα τη λίμνη και αριστερά το Αρκουδόρεμα. Ακολουθώντας το Ρ6, γέμιζε το μάτι από το πανέμορφο τοπίο και τα πεύκα που είχαν καταστραφεί από τις αστραπές, μέχρι που βγήκαμε σε μια πετρώδη κορυφή, την ψηλότερη ίσως του Μαυροβουνίου. Εκεί που ετοιμαζόμασταν να πούμε ότι μάλλον κάναμε λάθος, αντικρίσαμε κάτω αριστερά μας τις πανέμορφες δρακόλιμνες να μας "χαμογελούν και μας προσκαλούν" να τις θαυμάσουμε από κοντά.
Με αυτό το θέαμα γίνεσαι άπληστος, δε χορταίνει το μάτι σου εικόνες, ούτε η ψυχή σου συναισθήματα. Κατεβήκαμε σιγά σιγά, τις πλησιάσαμε απολαμβάνοντας τα πάντα γύρω μας. Ήταν τόσο εντυπωσιακά τα ατέλειωτα ρυάκια - από παντού τρέχουν νερά που καταλήγουν στις λίμνες και από εκεί στο Αρκουδόρεμα και τον Αώο. Οι μόνοι ήχοι προερχόταν από το θρόισμα του αέρα ανάμεσα στα πευκόφυλλα, το κελάρισμα των νερών και ναι, υπήρχαν και πουλάκια που κελαηδούσαν και πεταλούδες.. Πανέμορφα τα πάντα! Μπορείς να γονατίσεις και να πιεις νερό στα ρυάκια, μπορείς να θαυμάσεις τους αλπικούς τρίτωνες ή όπως είθισται να λέγονται, τους μκρούς "δράκους" που ζουν μέσα στις λίμνες σε υψόμετρο 1960 μ. Τι άλλο θέλεις; Πραγματοποίησες ένα ακόμη μικρό όνειρο, τώρα δε θα λες πια "άκουσα ότι..." αλλά είδα από κοντά τις πανέμορφες δρακόλιμνες Φλέγκα και πραγματικά άξιζε ο κόπος. Βγάζεις και πολλές φωτογραφίες για να σου θυμίζουν την υπέροχη εμπειρία και το μαγευτικό τοπίο.
Όμως επειδή όλα τα καλά έχουν ένα τέλος, άρχισε η επιστροφή. Αρχικά η ανάβαση μέχρι να βγούμε στο διάσελο ήταν λίγο κουραστική, αλλά να και μια έκπληξη! Δείτε το "δρακομπαμπά"... λες και βγήκε από τις λίμνες και μεγάλωσε και στοίχειωσε και τώρα τις φυλάει από δω ψηλά παρακολουθώντας τα πάντα με το μεγάλα μάτια του.. Ησυχία, να μην τον ξυπνήσουμε. Τι λέτε δε μοιάζει για τέτοιος; Ε ρε τι κάνει η φύση! Τεράστια ρίζα ρόμπολου ήταν αλλά εγώ έτσι τη φαντάστηκα...
Φτάνοντας λοιπόν και πάλι στο διάσελο, πάνω από τις δρακόλιμνες, αγναντέψαμε ακόμη μια φορά τη θέα. Τώρα έχοντας μπροστά μας τη λίμνη του Αώου ξέραμε πού να πάμε, οπότε σε 50 λεπτά περίπου κατεβήκαμε καρφί κάτω. Ούτε μονοπάτι ούτε αγωνία, διασχίσαμε το δάσος, κατεβήκαμε στο δρόμο, βρήκαμε τα πρωινά ίχνη του αυτοκινήτου, τα ακολουθήσαμε, φτάσαμε στο 4x4, πολύ ικανοποιημένοι και πολύ ενθουσιασμένοι και απ' αυτό το "μικρό" κατόρθωμα. Σημειώστε εδώ ότι η ανάβαση μέχρι τις λίμνες διήρκεσε περίπου 2,5 ώρες, ενώ η επιστροφή 1,5.
ΥΓ. Θυμηθείτε και τις ορεινές περιπλανήσεις στο Πάπιγκο, τον Γράμο και τον Σμόλικα.
