Οι φίλοι μου τα ζώα
Παγκόσμια ημέρα των ζώων σήμερα και θυμήθηκα τον καλό μου αδερφό που σε ένα παλιότερο e-mail του με οικογενειακές φωτογραφίες έβαλε τον τίτλο "Η οικογένειά μου κα άλλα ζώα". Κι επειδή το μήνυμα είχε αποδέκτες όλα τα μέλη της οικογένειας, προς αποφυγή παραξηγήσεων, έσπευσε να επισημάνει ότι ο τίτλος του είναι δανεικός από το σχετικό βιβλίο του Τζέραλντ Ντάρελ. Ομολογώ ότι από τότε μου δημιουργήθηκε η επιθυμία να το διαβάσω το βιβλίο, κάτι που δεν έτυχε ως τώρα... αλλά πού θα πάει! Ας μην ξεφεύγω από το θέμα όμως.
Η πρώτη μου στενή επαφή με τους φίλους μας τα ζώα ήταν κάπου στην πολύ παιδική μου ηλικία, όταν ο αγαπητός μου πατερούλης έφερε στο σπίτι μια καλομαθημένη σιαμαία γάτα, πανέμορφη και πολύ αριστοκράτισσα! Έτρωγε μόνο φέτες γαλοπούλας και το σπιτικό κέικ της μαμάς και άραζε ολημερίς σε μια καρέκλα. Όταν επιχειρήσαμε να την πάρουμε μαζί μας σε ένα ταξίδι στο χωριό, τρόμαξε τόσο πολύ στο αυτοκίνητο, άρχισε να σκαρφαλώνει παντού, και πάνω μου, άρχισα εγώ να κλαίω και κάπως έτσι η γάτα επέστρεψε στους αρχικούς της ιδιοκτήτες και η πρώτη μας προσπάθεια για κατοικίδιο έληξε άδοξα.
Λίγο καιρό μετά ο μπαμπάς έφερε στο σπίτι ένα κουταβάκι, ένα υπέροχο ασπρόμαυρο μικροσκοπικό κουτάβι που έπινε μόνο γάλα και που δεν μπορούσε ούτε να περπατήσει, καθώς γλιστρούσε στο παρκέ. Τον σκύλο αυτό τον ονομάσαμε (πώς αλλιώς;) Μπούμπι και μας συντρόφευε για χρόνια στο σπίτι στο χωριό κάθε Πάσχα και καλοκαίρι, ενώ τον υπόλοιπο καιρό τον κρατούσε η θεία που είχε αυλή. Περιττό να πω πως η εξοικείωσή μου με τα σκυλιά ήταν τόση, που κάθε φορά που τον λύναμε στην αυλή, μέχρι μπορεί και την έκτη δημοτικού, εγώ κλεινόμουν μέσα στο σπίτι και κοιτούξα έξω με παράπονο. Πώς κάθονται τα σκυλάκια συνήθως έξω από το τζάμι και σε κοιτάζουν ικετευτικά για να τους ανοίξεις να μπουν μέσα; Ε στη δική μας περίπτωση συνέβαινε το αντίθετο. Ευτυχώς που μεγαλώνοντας ξεπέρασα τον φόβο μου, που φαντάζομαι ότι οφειλόταν στο φόβο της μαμάς και της γιαγιάς, οι οποίες μάλλον θα χρησιμοποιούσαν τα σκυλιά ως μέσο εκφοβισμού για να μην απομακρυνόμαστε στις βόλτες... Ποιος ξέρει;
Εκτός από τον Μπούμπι, είχαμε κατά περιοόδους αρκετές γάτες. Και φυσικά για να μην μπερδευόμαστε όλες τις λέγαμε Ρόνι, αρσενικές και θηλυκές! Τις αγαπούσαΝε, τις προσέχαΝε, αλλά οι γατούλες κυκλοφορούσαν ελεύθερες στην αυλή και κάποιο καλοκαίρι μας αποχαιρετούσαν. Έφευγαν στα χωράφια πάνω από το σπίτι και απλώς δεν επέστρεφαν! Δεν μπορώ να πω πως μου έλειπαν προσωπικά αλλά ήταν πλήγμα για την οικογένεια ο χαμός των δύο τουλάχιστον Ρόνι, οι οποίοι είχαν και εξαιρετικές σχέσεις με τον Μπούμπι.
Μερικά χρόνια αργότερα, ο Μπούμπι απέκτησε μια φίλη, αδερφική, όχι από τις άλλες, τη Φιόνα. Ένα ιταλικό (εξού και το όνομα) σέτερ, πολύ πολύ αγαπημένο. Τι να σας λέω! Χαδιάρα, παιχνιδιάρα, καλόψυχη, το πιο όμορφο και τρυφερό σκυλί. Νομίζω ότι με τη Φιόνα ξεπέρασα κάθε ίχνος φόβου με σκυλί. Είναι η υπέροχη σκυλίτσα που φαίνεται παρακάτω και που δυστυχώς αρκετά γιαγιά μας αποχαιρέτησε και πήγε να συναντήσει τον Μπούμπι. Βέβαια έχουμε τον απόγονό της και του έχουμε πάρει και παρέα ;)
Με όλα αυτά και με τις ουσιαστικές παρεμβάσεις των αντρών της οικογένειας, έχω πλέον αλλάξει στάση απέναντι στα ζώα, κάτι που σαν παιδάκι μάλλον δεν μπορούσα ούτε να διανοηθώ. Τα βλέπω και τα χαζεύω και φυσικά κάθε τόσο αποτελούν και τα φωτομοντέλα μου. Αφιερωμένες λοιπόν οι φωτογραφίες που ακολουθούν, μέρα που είναι, στους φίλους μου τα ζώα και σε όσους τα αγαπούν!
Εξαιρετκά αφιερωμένη στον φίλο μου τον Σωτηράκη!
Για να μάθουμε και κάτι...
Η Παγκόσμια Ημέρα των Ζώων γιορτάστηκε για πρώτη φορά το 1931 σε ένα συνέδριο φίλων του περιβάλλοντος στη Φλωρεντία, με σκοπό να ευαισθητοποιήσει τον κόσμο για την προστασία των υπό εξαφάνιση ζώων. Στην πορεία όμως διευρύνθηκε και πλέον είναι αφιερωμένη σε όλα τα ζώα και στους ανθρώπους που τα αγαπούν και τα σέβονται.