Ουρανοκατέβατα cookies... πού πέφτουν να πάμε;
Τι ωραία θα ήταν να πέφτουν τέτοια λαχταριστά μπισκοτάκια από τον ουρανό αντί για τις τεράστιες σταγόνες βροχής; Σουρεαλιστικό... Αλλά και δε θα βρεχόμασταν και θα γλυκαινόμασταν!
Φωτογραφία: bakeddd
Τι ωραία θα ήταν να πέφτουν τέτοια λαχταριστά μπισκοτάκια από τον ουρανό αντί για τις τεράστιες σταγόνες βροχής; Σουρεαλιστικό... Αλλά και δε θα βρεχόμασταν και θα γλυκαινόμασταν!
Φωτογραφία: bakeddd
Κέφι, ζωντάνια, χορός, πολλά χρώματα και φυσικά τρελός ρυθμός στη φετινή αποκριάτικη παρέλαση της Ξάνθης! Εμπειρία αξεπέραστη!
Στενές επαφές τρίτου τύπου με μελάνια, πλοκάμια, και διάφορα άλλα γλιστερά πράγματα
Χθες αναμετρήθηκα για πρώτη φορά με ένα καλαμάρι που ταξίδεψε από τη Λήμνο σε ένα φελιζόλ. Ψαρεμένο από καλούς μας φίλους, λάτρεις και επαγγελματίες της θάλασσας και του κόσμου της. Στις διακοπές μας στο μαγικό αυτό νησί, (χρωστάω άρθρο αν καταφέρω να ανακτήσω τις φωτογραφίες από τον σκληρό που μας άφησε χρόνους) όπου ο θαλάσσιος πληθυσμός κινδύνεψε με εξαφάνιση εξαιτίας μας, μεταξύ άλλων λιχουδιών η Εύα μας μαγείρεψε ένα εκπληκτικό γεμιστό ψητό καλαμάρι με ντόπια τυριά και μυρωδικά. Όταν παρέλαβα λοιπόν αυτό το υπέροχο αλμυρό δεματάκι θέλησα να αναβιώσω τη συνταγή της όπως υπήρχε στη γευστική μου μνήμη.
Φαγητό στο "απέραντο γαλάζιο" στη νότια άκρη του νησιού, στον Άγιο Ιωάννη Βουνού με θέα τον κόλπο του Λιλικά και της Κώμης.
Η ομάδα είναι η δύναμη, τα μέλη της είναι οι συνοδοιπόροι μας στην αναζήτηση της ιδέας, στην υλοποίηση ενός πλάνου, στην επίτευξη ενός στόχου.
Δημιουργώ και απολαμβάνω. Και φέρνω τη φύση στο τραπέζι μου. Από το δάσος στο πιάτο.
Κι όλα αυτά γιατί τα άγρια μανιταράκια δίνουν άλλο άρωμα και άλλη γεύση ακόμα και στο πιο απλό ριζότο.
Και αν δε θέλουμε να μπλέξουμε με χρώματα, υπάρχει και άλλη λύση!
Ο φωτογραφικός μας φακός μπορεί να απαθανατίζει χεράκια, "μπουνίτσες" και παλάμες... τόση τρυφερότητα, τόση γλύκα, τόση αγάπη!
Αυτές οι κολοκύθες ήταν παρατημένες και κατασκονισμένες σε ένα ξεχασμένο ράφι στο μανάβικο της γειτονιάς, ποιος ξέρει για πόσο καιρό;
Εσείς πετάξατε χαρταετό χθες; Αν ναι, ανήκετε στους τυχερούς που τους το επέτρεψε ο καιρός. Αν πάλι όχι, μην πτοείστε.. υπάρχει και το ερχόμενο τριήμερο! Ιδανική ευκαιρία να ξανανιώσουμε παιδιά!
Αν η ώρα πέρασε και δεν προλάβατε να κάνετε γλυκό για το αυριανό τραπέζι, δοκιμάστε να φτιάξετε έναν πολύ γρήγορο κορμό, ιδανικό για τους λάτρεις των "γλυκών" γλυκών.
Σπίτι μου - σπιτάκι μου... αυτό ήταν το moto αυτού του τριήμερου και η παραμονή στο σπίτι μας έδωσε την ευκαιρία να μπούμε στην κουζίνα για τα καλά. Άλλους για να μαγειρέψουμε και άλλους για να φάμε. Η προκοπή που μ' έπιασε ήταν μεγάλη και είπα να εκμεταλλευτώ τη δημιουργική μου διάθεση για κουζινομαγειρέματα (περιέργως) χωρίς πολλούς πειραματισμούς.
Και τι δεν είχε λοιπόν το μενού! Pancakes για πρωινό, παπουτσάκια για μεσημεριανό, σπιτικό τιραμισού για επιδόρπιο (κι ας μην το έκανα εγώ)...
Καιρό τώρα ήθελα να διαβάσω το κλασικό μυθιστόρημα "Εκατό χρόνια μοναξιά" του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες. Το είχα μόνιμα στη λίστα με "τα επόμενα βιβλία που θέλω και πρέπει να διαβάσω". Μεγάλο βιβλίο, παγκόσμια φήμη, πολλές κριτικές, οι περισσότερες καλές, λίγες κακές... Ήθελα να έχω τη δική μου άποψη, διαβάζοντας ένα από τα κατά κοινή ομολογία πιο κλασικά βιβλία της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Και το διάβασα πριν λίγο καιρό.
Πάντα θαυμάζουμε τους ανθρώπους που είναι δημιουργικοί, καινοτόμοι, παραγωγικοί, τους ανθρώπους που έχουν όνειρα, που βάζουν στόχους και τους κυνηγούν.
Σιγοτραγουδώντας το "πλάθω - πλάθω κουλουράκια" φτιάξαμε για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά μπισκοτάκια κανέλας και μοιράσαμε σε φίλους και γνωστούς. Είναι νόστιμα, είναι τραγανά, είναι εύπλαστα, είναι παιχνίδι όταν έχεις και παιδιά να ασχολούνται... είναι και νηστίσιμα για όσους μπαίνουν και στο θρησκευτικό πνεύμα των ημερών. Είναι για όλους ;)
Έφτασε το απόγευμα της Παρασκευής και αρχίζουν οι ερωτήσεις για τις στιλιστικές επιλογές του σαββατοκύριακου. Ο καιρός προβλέπεται καλός, οπότε οι βόλτες είναι δεδομένες. Έχουμε και πολλά παζάρια βιβλίου ανά την Ελλάδα, έχουμε και τα απαραίτητα ψώνια λίγο πριν το Πάσχα... Τι να φορέσω λοιπόν; Οι γυναίκες το σκεφτόμαστε από σήμερα, μπορεί να αλλάξουμε και μερικές απόψεις μέχρι αύριο, ενώ οι άντρες συνήθως ασχολούνται με το θέμα μόλις ξυπνήσουν. Εμείς πάντως θα αποπειραθούμε να δώσουμε απάντηση και στα δύο φύλα.
Ήταν ένας καυτός Ιούλης όταν βρέθηκα για πρώτη και τελευταία δυστυχώς φορά στη Ζυρίχη. Σε έναν κατεξοχήν χειμερινό προορισμό δηλαδή όπου φαντάζεται κανείς χιόνια, Άλπεις, ζεστή σοκολάτα, ρολόγια, Χάιντι και τα συναφή. Πάντα έβρισκα συναρπαστικό το να βρεθείς σε ένα μέρος, στο οποίο έχει αποδοθεί μια πολύ συγκεκριμένη ταυτότητα, τη "λάθος" εποχή, για παράδειγμα στο Σαρακήνικο της Μήλου το χειμώνα, ή σε ένα χιονοδρομικό πχ. στη Βασιλίτσα το καλοκαίρι, είναι αυτή η γοητεία των αντιθέσεων. Δε φανταζόμουν όμως ποτέ ότι η Ζυρίχη θα με εκπλήξει έτσι.
Λευκό, γαλάζιο, φυσικό χρώμα ξύλου, καλάμια, ξύλα που ξεβράζει η θάλασσα, κοχύλια, αστερίες, βότσαλα και οτιδήποτε άλλο χωράει η φαντασία μας και μας θυμίζει καλοκαίρι μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να ντύσουμε το σπίτι μας με την καλοκαιρινή στολή του.
Ο πρόλογος για αυτό το βίντεο θα μπορούσε να συνοψιστεί στην παρακάτω φράση:
Ξεγνοιασιά έστω και για λίγα λεπτά; Αξία ανεκτίμητη!