Της στιγμής!
Σας έχει τύχει ποτέ να σας έρχονται δάκρυα στα μάτια λόγω της έντασης της αγάπης που αισθάνεστε για κάποιον; Εμένα ναι! Αυτό το συναίσθημα που γεμίζεις ολόκληρος από μια λέξη, μια ματιά, μια κίνηση. Αυτά είναι τα δάκρυα της αγαλλίασης μάλλον!
Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω να πω κάτι συγκεκριμένο, θέλω απλά να μοιραστώ την ένταση αυτού του συναισθήματος. Δεν μπορείς να πάρεις ανάσα και νιώθεις πίεση στον θώρακα, σαν κάτι να θέλει να βγει από μέσα σου. Αγκαλιά μάλλον. Κι αν αυτός λείπει δάκρυα έρχονται να με λυτρώσουν.
Κατά πάσα πιθανότητα βασανίζομαι από κάποια ψυχική ασθένεια με συμπτώματα παράλογες εξάρσεις δακρύων. Αλλά το απολαμβάνω. Και προφανώς αυτή είναι η απόδειξη της ψυχασθένειάς μου.
Πάντως να σας πω... είναι ωραίο να αγαπάς. Και να αγαπιέσαι και να πρέπει να το διεκδικείς συνεχώς, να μην είσαι σίγουρος για τον άλλον. Έτσι χάνεται το νόημα. Να εμπιστεύεσαι αλλά ταυτόχρονα να φοβάσαι. Να αποζητάς ηρεμία αλλά να θέλεις ένταση. Είναι αυτό το κλασικό του λαού «και έτσι και γιουβέτσι».
Δε θα καταλήξω κάπου, κι αν συνεχίσω θα προκύψει κάτι πολύ προσωπικό.
Θέλω μόνο να σας παροτρύνω να μη διστάζετε να ρισκάρετε και να μοιράζεστε στιγμές. Μην σκέφτεστε τι θα γίνει αύριο ούτε τι έγινε χθες. Να σας νοιάζει να νιώθετε ευτυχία τώρα και να θυμάστε πως μπορείτε να την αισθανθείτε μόνο αν γνωρίσετε τη λύπη.
Χαλαρώστε και για λίγο μην αναλώνεστε στην καθημερινότητα. Δώστε μια αγκαλιά στον πιο δικό σας άνθρωπο ό, τι κι αν σας είναι αυτός και θυμηθείτε αυτού του είδους την αγάπη. Την αποπνικτική!
Κείμενο: Παυλίνα
Φωτογραφία