Μια υπέροχη "αθλιότητα"
Μετά τη χθεσινή μας προτροπή, ο ανταποκριτής μας από την πρωτεύουσα V είδε το μιούζικαλ "Les Miserables" και θέλησε να μοιραστεί μαζί μας τις σκέψεις του σε σχέση με αυτή την κατηγορία ταινιών και φυσικά τις εντυπώσεις του για τη συγκεκριμένη. Ας δούμε λοιπόν τι έχει να μας πει..
Δε θέλω να μιλήσω για τα φετινά Oscars, ούτε να γράψω άλλο ένα άρθρο για ένα κινηματογραφικό έργο πάνω στο οποίο πέφτουν αρκετά φώτα και πολλές κριτικές. Δεν είμαι άλλωστε ειδικός σε κανένα από τα παραπάνω. Βλέποντας όμως τη συγκεκριμένη ταινία και μετά από ένα deja vu σε σχόλια και κριτικές μετά από το "Chicago", το "Μoulin Rouge", το "Sweeny Todd" και πολλά άλλα κυρίως παλαιότερα κινηματογραφικά μιούζικαλ, ένιωσα την ανάγκη να γράψω για ένα "περίεργο φαινόμενο" που προκαλεί στο κοινό αυτή η ειδική κατηγορία ταινιών.
Η επιθυμία αυτή μου δημιουργήθηκε επειδή θυμήθηκα ότι τα σχόλια που συνήθως ακολουθούσαν μετά από την παρακολούθηση ενός μιούζικαλ, με οδηγούσαν κάθε φορά στον ίδιο αμήχανο συλλογισμό.
-Στο σημείο αυτό οφείλω να ομολογήσω ότι και εγώ κάποτε αντιδρούσα παρόμοια σκεπτόμενος: "Ωχ! Μιούζικαλ είναι;".-
Πίσω στον αρχικό μου συλλογισμό όμως.Τι είναι αυτό που κάνει μεγάλη μερίδα σινεφίλ να μένουν μακριά από τα μιούζικαλ; Γιατί ο κόσμος ενώ αγαπάει τη μουσική εξίσου με τις ταινίες δεν αγαπάει την ιδέα "Ταινία με μουσική"; Γιατί πρόκειται για μια κατηγορία που είτε θα αγαπάς είτε θα μισείς; Είναι όντως τα μιούζικαλ μόνο για το θέατρο και το Broadway ή το West End; Είναι μόνο άντρες αυτοί που τα απορρίπτουν; Πώς και γιατί απορρίπτεις κάτι πριν το δεις και το ακούσεις;
Φυσικά δε λέω ότι κάθε φορά όλοι φεύγουν από την αίθουσα με το χαμόγελο στα χείλη, παρά την αρχική γκρίνια τους για την επιλογή ενός μιούζικαλ. Θυμάμαι μάλιστα ορισμένους να ορκίζονται ότι δε θα την ξαναπατήσουν και δε θα ξαναδώσουν ευκαιρία σε κάτι που ξέρουν από πριν ότι είναι χαμένη υπόθεση γι αυτούς. Σεβαστό και αυτό. Και σε καμία περίπτωση δεν ισχυρίζομαι ότι κάθε μιούζικαλ είναι υποχρεωτικά καλό. Πιστεύω όμως ότι αν μη τι άλλο πρέπει κανείς να ανοίγει τον εαυτό του στο ενδεχόμενο να του αρέσει κάτι που αρχικά απορρίπτει, πόσο μάλλον όταν αυτό το κάτι απαιτεί τόσο μεγάλη προσπάθεια για να υλοποιηθεί.
Σχετικά με το συγκεκριμένο μιούζικαλ τώρα. Προσωπικά ξέχωρα από τις ερμηνείες των Hugh Jackman, Anne Hathaway, Rassell Crowe, Sacha Baron Cohen κλπ., απόλαυσα και θαύμασα την εξαιρετική δουλειά που έγινε στο κομμάτι της μουσικής, τη σύνθεση, τη φωτογραφία, τα κοστούμια και το μαγείρεμα όλων αυτών από τον chef Tom Hooper. Ήταν η καλύτερη ταινία που είδα τον τελευταίο καιρό, δεν ήθελα να τελειώσει και τη συνιστώ ανεπιφύλακτα. Πρόκειται για ένα ολοκληρωμένο θέαμα, για το οπόιο αξίζει να επισκεφθείτε τον πλησιέστερο κινηματογράφο. Σημειωτέο είναι ότι ακόμη και ο "δύσπιστος" της χθεσινής παρέας, όταν ήρθε το τέλος της ταινίας "δυσανασχέτησε". Τα γεμάτα 158 λεπτά της δεν του φάνηκαν αρκετά. Ήθελε κι άλλο.
Όμως, για να μη κρατήσει και το κείμενό μου 158 λεπτά και παίζοντας με χιουμοριστική διάθεση με τον τίτλο της ταινίας, κλείνω με τη σκέψη ότι τελικά ίσως "Άθλιος" είναι αυτός που δεν αφήνει τη ζωή να τον εκπλήξει (ναι, άλλοτε ευχάριστα και άλλοτε δυσάρεστα).
V for Vive la France!
Y.Γ. Εμάς πάντως μας έπεισε και απόψε το πρόγραμμα περιλαμβάνει προβολή του εν λόγω μιούζικαλ. Σε σχέση τώρα με την ταινία που είδαμε χθες ("Flight"), μπορούμε να σας βεβαιώσουμε ότι άξιζε τον κόπο και θα σας ενημερώσουμε λεπτομερώς σύντομα!