Η δύναμη που κρύβεις μέσα σου - Ανεβαίνοντας στον Κίσσαβο
"Ο Όλυμπος κι ο Κίσσαβος τα δυο βουνά μαλώνουν, το 'να να ρίξει τη βροχή, τ' άλλο να ρίξει χιόνι", λέει το δημοτικό ποίημα-τραγούδι. Τον Όλυμπο ως "αρχηγό" τον επισκεφθήκαμε πολλές φορές και πάλι θα τον επισκεφθούμε. Τον Κίσσαβο όμως ως "αντίπαλο δέος" του Ολύμπου να τον αφήσουμε με το παράπονο; Είναι και εύκολη η "κατάκτησή" του, οπότε ήρθε κι αυτουνού η σειρά.
Αρχές του περασμένου Ιούλη, διμελής αυτή τη φορά ομάδα, μέσω του χωριού Σπηλιά ανεβήκαμε εύκολα με συμβατικό αυτοκίνητο στο καταφύγιο του Κισσάβου (δε λειτουργεί), από ασφάλτινο δρόμο.
Η διαδρομή αρκετά όμορφη, η κορυφή ορατή και να 'μαστε στο καταφύγιο πρωί - πρωί. Από δω ένα ανηφορικό αλλά καλό μονοπάτι, (ακολουθώντας τους πασσάλους από ένα παλιό lift),
σε οδηγεί σε περίπου 50 λεπτά στα εγκαταλελειμένα κτίρια του ΟΤΕ. Όπως κάθε τι που κλείνει τον κύκλο του κι αφήνεται στην τύχη του και το "σαράκι του χρόνου", έτσι κι αυτά την ίδια τύχη έχουν. Αμαυρώνουν την όμορφη εικόνα του τοπίου... Ας είναι όμως, κάποτε τα ραντάρ αυτά και οι κεραίες εξυπηρετούσαν τις τηλεπικοινωνίες μας.
Μερικές ανάσες στο απάγκιο - εδώ ψηλά φυσάει ένας βοριάς "που τ'αρνάκια παγώνει"... Δε θα το πιστέψετε αλλά Ιούλιο μήνα με λιακάδα, ξυλιάσανε τα χέρια μας. Μιλάμε για πολύ κρύο, το "στέλνει", μέσω του βοριά, ο Όλυμπος που κρατάει ακόμη πολύ χιόνι στις ανήλιες κορυφές του.
Είμαστε με βερμούδες αλλά τίποτα δε μας σταματά. Το μονοπάτι μπροστά μας καθαρό, μοιάζει με τεράστιο φίδι που πάει κορυφή,
εμείς ανεβαίνουμε, αλλά σε λίγο το κρύο μας κάνει να παρεκκλίνουμε ελαφρά αριστερά του μονοπατιού όπως το βλέπουμε, για να μη μας δέρνει ο βοριάς.
Σε όλο το μήκος του μονοπατιού απ' το καταφύγιο και πάνω το τοπίο είναι υπαλπικό, χωρίς ούτε ένα δένδρο, όμως η θέα είναι φανταστική. Νότια βλέπεις την κοιλάδα στο ρέμα Μπελμά απ' όπου μπορείς να ανέβεις με 4x4 μέχρι τα κτίρια του ΟΤΕ.
Δεν το συνιστώ όμως, γιατί έχει τόση "τραμπάλα" που και το 4x4 θα υποφέρει. Εξάλλου, θέλεις και να περπατήσεις. βλέπεις επίσης το δασωμένο Κίσσαβο, και ακόμη πιο νότια το Μαυροβούνι και το Πήλιο. Δυτικά βλέπεις τον κάμπο της Λάρισας,
βόρεια τον "αντίπαλο" (Όλυμπο) και ευτυχώς που ανάμεσά τους είναι η κοιλάδα των Τεμπών, γιατί ακόμη θα μάλωναν...
Η υγρασία που ανεβαίνει από τον Πηνειό και τη θάλασσα, παρά τον αέρα είναι τόση που δεν επιτρέπει καθαρές φωτογραφίες. Ανατολικά είναι οι παραλίες της Κατερίνης και της Λάρισας, το Αιγαίο πέλαγος στα πόδια σου, στον ορίζοντα. Ο καθαρός καιρός σου επιτρέπει να βλέπεις όλη τη Χαλκιδική. Αυτό όμως συμβαίνει κυρίως το χειμώνα.
Στην κορυφή λοιπόν, να 'μαστε σε 30 περίπου λεπτά φωτογραφίζοντας αλλά και τουρτουρίζοντας, ικανοποιημένοι όμως απ' τη θέα και την "κατάκτηση". Κυριακή πρωί, χτυπάμε την καμπάνα του Προφήτη Ηλία. Είμαστε στα 1.977 μέτρα σύμφωνα με τον πεζοπορικό χάρτη και ο Προφήτης Ηλίας κυριολεκτικά μέσα στο χώμα μας "υποδέχεται".
Ο αέρας λυσσομανάει πραγματικά - δείτε το σκοινί της καμπάνας.
Αν είσαι ιδρωμένος "την αρπάζεις" άρα δεν είναι για χασομέρια... Την πατήσαμε αλλά δεν την απολαύσαμε την κορυφή, καθόμαστε για λίγο ακόμη απάνεμα και επιστρέφουμε στο καταφύγιο. Από δω αν θέλεις ακολουθείς αντίστροφη πορεία ή επιλέγεις να κατέβεις στα παράλια της Λάρισας μέσω Καρίτσας. Ένας καλός από πλευράς ομορφιάς δρόμος, που το μισό κομμάτι του είναι στρωμένο με χαλίκι και το υπόλοιπο ασφάλτινο μέσα στα πεύκα και στις οξιές σε οδηγεί στην Καρίτσα και από εκεί συνεχίζεις για όπου τραβάει η ψυχή σου. Οι παραλίες της Λάρισας θα σε δροσίσουν γιατί τώρα μεσημέριασε, εδώ κάτω δε φυσάει, άρα δεν έχεις παρά να επιλέξεις: Στόμιο, Κόκκινο Νερό, Βελίκα, Αγιόκαμπος και όλα τα ενδιάμεσα κολπάκια σε περιμένουν...
