Η δύναμη που κρύβεις μέσα σου - Ανεβαίνοντας στο Πάπιγκο
Είναι γεγονός ότι η εβδομάδα ξεκινάει πολύ πιο ευχάριστα, όταν έχει προηγηθεί ένα γεμάτο και διαφορετικό Σαββατοκύριακο..
Το ραντεβού είχε δοθεί για τις 06.20 το πρωί του Σαββάτου και προορισμός μας ήταν η Δρακόλιμνη του όρους Τύμφη. Το είχαμε αποφασίσει μια εβδομάδα πριν και όλοι ανυπομονούσαμε. Ήταν κάτι που θέλαμε να κάνουμε εδώ και περίπου ένα χρόνο και η κατάλληλη ευκαιρία είχε επιτέλους βρεθεί. Βέβαια, το προηγούμενο βράδυ, μετά από μια αρκετά κουραστική επαγγελματικά εβδομάδα, είχα κάποιες δεύτερες σκέψεις για το όλο εγχείρημα. Αναρωτιόμουν πώς θα ξυπνήσω στις 5 και που πάω αγύμναστη, άυπνη και κουρασμένη στα όρη στα άγρια βουνά για ανάβαση 4,5 ωρών και κατάβαση 4 ωρών. Ωστόσο, η επιθυμία μου να δω τη λίμνη ήταν μεγαλύτερη και φυσικά επικράτησε. Τελικά, ξύπνησα μια ώρα πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι. Έξω επικρατούσε το απόλυτο σκοτάδι και όταν συναντηθήκαμε με την υπόλοιπη ομάδα, διαπιστώσαμε ότι όλοι σχεδόν κάναμε τις ίδιες δεύτερες σκέψεις και αρχίσαμε να το διασκεδάζουμε. Μα που πηγαίναμε μέσα στο άγριο σκοτάδι; Και πώς αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε από τα δύσκολα, ειδικά οι 2-3 που δεν το είχαμε ξανακάνει; Η μέρα με τα αστεία, τα γέλια και τα πειράγματα ξεκίνουσε ευοίωνα. Φτάσαμε στο Μικρό Πάπιγκο γύρω στις 07.45, είχε πια ξημερώσει για τα καλά και είκοσι λεπτά μετά η ανάβαση είχε ήδη αρχίσει.
Πρώτος στόχος ήταν να φτάσουμε στο καταφύγιο που βρίσκεται στα 1.950μ. Εκτιμώμενος χρόνος 2ώρες και 50 λεπτά. Η πινακίδα που συναντήσαμε λίγο πιο πάνω ήταν κατατοπιστική, αλλά παρότι ξέραμε τι μας περίμενε, δεν ήταν και ενθαρρυντική. Σχεδόν 3 ώρες ανάβαση δεν είναι απλή υπόθεση.
H ομάδα μας αποτελούνταν από 7 άτομα, εκ των οποίων μόνο ένα είχε ξανακάνει τη διαδρομή και θα ήταν ο οδηγός μας. Ήμασταν κατάλληλα εξοπλισμένοι με σακίδια πλάτης, μπατόν, σνακ, νερά, καπέλα και πάνω από όλα με ηθικό ακμαιότατο.
Βέβαια, όπως κάθε αρχή και δύσκολη, το πρώτο μισάωρο ήταν το πιο δύσκολο για μένα. Βγήκα off πολύ σύντομα και μου πέρασε από το μυαλό ότι ίσως δεν τα κατάφερνα. Ωστόσο, δεν ήθελα να τα παρατήσω τόσο εύκολα. Σκόπευα να φτάσω μέχρι το καταφύγιο αρχικά και βλέπουμε για τη συνέχεια. Ήταν ξεκάθαρο ότι ήμουν ο πιο αδύναμος κρίκος. Βέβαια είχα την απόλυτη στήριξη της υπόλοιπης ομάδας, με περίμεναν, με απάλλαξαν από βάρη και μου έδιναν κουράγιο με τα χίλια τους πειράγματα. Για να καταλάβετε το ζόρι μου, δέχτηκα να αποχωριστώ ακόμη και τη φωτογραφική μου μηχανή, που αποτελεί νοητή συνέχεια των χεριών μου. Φυσικά δεν ήθελα να τα παρατήσω, οπότε πήρα τον χρόνο μου, ακολούθησα τις συμβουλές του οδηγού μας, βρήκα τον προσωπικό μου ρυθμό και αν και έμεινα λίγο πιο πίσω ακολούθησα την παρέα προς την κορυφή. Είμαι και γνωστή πεισματάρα βεβαίως βεβαίως. Κάποια στιγμή κατάφερα να αφήσω πίσω μια άγνωστη κοπέλα που προπορευόταν και ήταν κι αυτό μια παρηγοριά.
Μόλις, βρήκα τον αργό αλλά σταθερό ρυθμό μου άρχισα να παρατηρώ και τη φύση γύρω μας. Στο πρώτο τμήμα οι εναλλαγές του τοπίου ήταν έντονες. Πυκνή βλάστηση στην αρχή, νεκρή φύση στη συνέχεια και ξερό τοπίο από εκεί και πέρα. Οι φωτογραφίες (που φυσικά έβγαλα κατά την κατάβαση) δίνουν μια εικόνα του τοπίου.
Ευτυχώς, στο μεγαλύτερο τμήμα της διαδρομής το βουνό έκρυβε τον ήλιο και έτσι οι συνθήκες ήταν κάπως πιο εύκολες. Αυτός είναι και ένας από τους λόγους για τους οποίους η ανάβαση προτείνεται να ξεκινήσει το νωρίτερο δυνατό. Βέβαια, όσο περνούσε η ώρα ομολογώ ότι τα κατάφερνα κάπως καλύτερα, κάποιες στάσεις, ένα ισοτονικό ποτό στο χέρι και η στήριξη της ομάδας ήταν σημαντική βοήθεια. Ωστόσο, είχαμε δρόμο ακόμη και το βουνό έμοιαζε ατελείωτο.
Επιλέξαμε να κάνουμε μια ομαδική στάση για ένα σνακ ώστε να πάρουμε ενέργεια περίπου μισή ώρα πριν το καταφύγιο. Αυτό μας έδωσε δύναμη για τη συνέχεια αν και η κούραση από τις 2 ώρες που είχαν προηγηθεί ήταν εμφανής και το τελευταίο τμήμα πριν το καταφύγιο βγήκε με πολύ ζόρι. Είχαμε πια και τον ήλιο παρέα και αυτό έκανε την προσπάθεια ακόμη πιο δύσκολη.
Λίγο πριν τις 11.00 οι πρώτοι έφτασαν στο καταφύγιο. Εγώ εννοείται τελευταία και καταϊδρωμένη κυριολεκτικά. Εν τέλει η πληροφορία της αρχικής πινακίδας ήταν 100% επιτυχής για τη δική μου περίπτωση. Έφτασα σε 2 ώρες και 50 λεπτά ακριβώς, άρα καταλαβαίνετε ότι ο εκτιμώμενος χρόνος αφορά τους αδύναμους, αγύμναστους και άπειρους αναβάτες.
Ναι ναι, επιτέλους ο πρώτος στόχος είχε επιτευχθεί και νιώθαμε απέραντη ανακούφιση. Μια στάση στο καταφύγιο ήταν απολύτως απαραίτητη. Ξεκούραση, αλλαγή των ιδρωμένων ρούχων, ένα καφεδάκι ή τσαγάκι του βουνού, ένα συμπληρωματικό σνακ, πολύ νερό και ακόμη περισσότερες ανάσες. Όμως, τα 45 λεπτά πέρασαν γρήγορα και ήρθε η ώρα να αποφασίσουμε αν θα συνεχίσουμε όλοι για το 2ο τμήμα της αποστολής. Η απάντηση τελικά ήταν ναι για όλη την ομάδα. Αποφασισμένοι και ανανεωμένοι πια ξεκινήσαμε για τη λίμνη.
Η κατηφόρα που μας περίμενε ήθελε προσοχή, γιατί το έδαφος ήταν ανώμαλο, αλλά αυτό ήταν μόνο για το πρώτο μισάωρο. Η ανηφόρα που ακολουθούσε ήταν η δύσκολη υπόθεση. Απαιτούσε και πάλι σταθερό ρυθμό και αντοχή. Όμως ο ήλιος και η κούραση από την μέχρι τότε προσπάθεια την έκανε να φαντάζει ατελείωτη. Και δε φαντάζεστε πόσο ζορίστηκα. Έβλεπα και τους υπόλοιπους που πήγαιναν και πήγαιναν και ακόμη δεν έφταναν και απογοητευόμουν. Μα που ήταν επιτέλους αυτή η λίμνη;
Οφείλω βέβαια να ομολογήσω ότι η επιθυμία μας να φτάσουμε ήταν μεγαλύτερη από την κόπωση και μας έδινε κίνητρο να συνεχίσουμε. Σημαντική ήταν και η ενθάρρυνση όσων κατέβαιναν, μας παρότρυναν και μας έδιναν πληροφορίες για το χρόνο που απέμενε μέχρι την κορυφή. Και λίγο πριν το τέλος, η σήμανση σε μια πέτρα μας έδωσε το κουράγιο που χρειαζόταν για το τελευταίο τμήμα.
Λίγη ανάβαση ακόμη και το αλπικό λιβάδι μας περίμενε. Πράγματι, στη μία ακριβώς έφτασε κι ο τελευταίος από εμάς, δηλαδή εγώ. Είπαμε, ήμουν ο πιο αδύναμος κρίκος. Εν τέλει, με το δικό μου ρυθμό ήταν περίπου μια ώρα και κάτι μετά από το καταφύγιο. Άρα υπολογίστε..
Και ναι τα είχαμε καταφέρει. Η λίμνη ήταν επιτέλους μπροστά μας. Και όπως μας είχαν πληροφορήσει όσοι είχαν προηγηθεί το τοπίο ήταν εντυπωσιακό και επιβλητικό, σε αποζημίωνε.
Είχε έρθει η ώρα για να το ευχαριστηθούμε. Ανάπαυλα, φωτογραφίες, ένα σνακ, παιχνίδι με τη λίμνη. Το νερό της ήταν ιδιαίτερα κρύο αλλά ανακουφιστικό, ιδανικό για ένα feet spa και γεμάτο μικρούς δράκους τους λεγόμενους αλπικούς τρίτωνες.
Μια ώρα και κάτι μετά ξεκίνησε η επιστροφή. Η κατάβαση συνολικά ήταν πιο εύκολη, πιο σύντομη, αλλά ήθελε προσοχή. Για να καταλάβετε είχα πάρει πίσω τη φωτογραφική μου μηχανή. Μια στάση στο καταφύγιο ήταν και πάλι απαραίτητη, ειδικά γιατί είχε προηγηθεί το ανηφορικό τμήμα για πάνω από μισή ώρα. Βέβαια, η κατάβαση που ακολουθούσε μετά το καταφύγιο σε έκανε να συνειδητοποιείς ακόμη πιο έντονα τη δυσκολία της ανόδου και να θαυμάζεις τον εαυτό σου που τα κατάφερε τελικά.
Ο τερματισμός στο Μικρό Πάπιγκο έγινε γύρω στις 17.50 για τους πρώτους και γύρω στις 18.25 για τους τελευταίους. Ναι, ναι εγώ τερμάτισα τελευταία, σχεδόν σώα αλλά και με αρκετές φωτογραφίες στην κάρτα μνήμης της μηχανής μου. Ήμασταν όλοι κατάκοποι, μα ιδιαίτερα χαρούμενοι και ικανοποιημένοι. Μπορούσαμε πια να είμαστε περήφανοι για το κατόρθωμά μας και να ολοκληρώσουμε τη μέρα με φαγητό και ποτό σε μια ταβέρνα στα Άνω Πεδινά. Ε, κάπως έπρεπε να αναπληρώσουμε όλα όσα είχαμε κάψει. Η επιλογή μας ήταν πετυχημένη, το διασκεδάσαμε και εκεί με ωραίο φαγητό και κρασί, έντονους διαλόγους και πολλά χαμόγελα. Τελικά, επιστρέψαμε στα σπίτια μας κατά τις 23.00 με 23.30 και έτσι ολοκληρώθηκε μια πραγματικά ωραία μέρα. Ξεκινήσαμε νύχτα και επιστρέψαμε νύχτα.
Συμπερασματικά, οφείλω να παραδεχτώ ότι πρόκειται για μια αρκετά απαιτητική αποστολή, ειδικά όταν αυτή ολοκληρώνεται αυθημερόν, αλλά σε κάθε περίπτωση αξίζει τον κόπο. Η επαφή με την φύση, η εναλλαγή παραστάσεων, η έστω και σύντομη κοινωνικοποίηση με όσους συναντάς στο ίδιο μονοπάτι, η ομαδική προσπάθεια και η επίτευξη του στόχου τελικά σε αποζημιώνουν. Προτείνεται δε ανεπιφύλακτα σε αυτούς που θέλουν να ξεφύγουν από την καθημερινότητα. Η προσπάθεια και η αυτοσυγκέντρωση που απαιτείται σε κάνουν να ξεχνάς οτιδήποτε άλλο. Επιπλέον, το μεγαλείο του βουνού, σε βοηθάει να συνειδητοποιήσεις τα μεγέθη και κάνει τις διάφορες δυσκολίες τις καθημερινότητας να φαντάζουν μικρότερες. Τέλος, αν τα καταφέρεις τονώνεται και η αυτοπεποίθηση σου.
Πληροφοριακά, το μονοπάτι είναι ξεκάθαρο και βατό. Η κλίση του εδάφους και το γεγονός ότι στο μεγαλύτερο τμήμα του είναι πετρώδες αυξάνουν το βαθμό δυσκολίας. Ωστόσο, κάποιος ακόμη και αν δεν έχει καλή φυσική κατάσταση, αν βρει το ρυθμό του μπορεί να το ολοκληρώσει. Προτείνεται βέβαια μια διανυκτέρευση στο καταφύγιο (προσοχή όμως ο σάκος να έχει μόνο τα απολύτως απαραίτητα, γιατί το βάρος δε βοηθάει), ώστε να είναι πιο ξεκούραστη η όλη εμπειρία. Και ιδανικά ας μην είναι αυτή η πρώτη σας απόπειρα ορειβασίας μια και είναι αρκετά μεγάλη η διάρκειά της. Βέβαια, αφού τα κατάφερα εγώ, όλοι μπορείτε! Να είστε προετοιμασμένοι όμως ότι θα πονάει όλο σας το κορμί τουλάχιστον για 2 ημέρες μετά.
Τέλος, για να μαθαίνουμε και κάτι, η Δρακόλιμνη βρίσκεται σε αλπικό λιβάδι της Τύμφης, σε υψόμετρο 2.050μ., ΒΔ της κορυφής Πλόσκος (2.377 μ.), ΒΑ της κορυφής Αστράκας (2.436 μ.), Ν της μονής Στομίου από την οποία απέχει 3,5 ώρες και ΔΒΔ της κορυφής Γκαμήλα (2.497 μ.) η οποία είναι και η υψηλότερη κορυφή της Τύμφης. Είναι γνωστή για τους αλπικούς Τρίτωνες που φιλοξενεί στα νερά της και στους οποίους οφείλει και το όνομά της. Απέχει 1 ώρα και ένα τέταρτο το πολύ πεζοπορίας από το οργανωμένο καταφύγιο στο διάσελο της Αστράκας και 4 ώρες πεζοπορίας από το Μικρό Πάπιγκο. Η πρόσβαση είναι δυνατή μόνο με τα πόδια.