Η δύναμη που κρύβεις μέσα σου - Ανεβαίνοντας στη δρακόλιμνη του Γράμου
Η καλοκαιρινή ανάβαση - περιπλάνηση στον Γράμο με πολλή ζέστη και ήλιο σου δημιουργεί την απορία (τη λες κι επιθυμία): Πώς να 'ναι άραγε το τοπίο χιονισμένο; Τι δυσκολίες κρύβει; Από πληροφορίες μάθαμε ότι η άνοιξη, καθώς λιώνουν τα χιόνια και αρχίζουν να ανθίζουν τα λουλούδια, είναι μια πολύ καλή περίοδος για ν' ανέβεις στη δρακόλιμνη του Γράμου και να απολαύσεις τοπία, θέα και... ανάβαση.
Έτσι, μέσα Μάη η τριμελής ομάδα αποφάσισε να επισκεφθεί τον Γράμο για μια ακόμη φορά, αλλά τώρα με προορισμό τη Δρακόλιμνη Γκιστόβα στα 2.365μ.
Αφήνοντας την παλιά εθνική οδό Κοζάνης - Ιωαννίνων στη διασταύρωση για Χρυσή - Πευκόφυτο - χωριό Γράμος, απολαμβάνεις μια θαυμάσια καταπράσινη διαδρομή, με οξιές, πεύκα, νερά που τρέχουν από ψηλά και μέσω του Σαραντάπορου καταλήγουν στον Αώο, σε "συνοδεύουν". Ο δρόμος είναι καλός, επαρχιακός, ασφάλτινος μέχρι λίγο μετά το Πευκόφυτο και μετά χωμάτινος συνεχίζει για Μυροβλήτη. Κάπου εκεί διακλαδίζεται δεξιά προς Πεύκο και αριστερά προς το χωριό Γράμος που είναι ο προορισμός μας. Ίσως σε μερικά σημεία υπήρχαν μικρά προβλήματα λόγω λάσπης, αλλά το 4x4 αυτά τα 'χει για παιχνίδι.
Προχωρώντας λοιπόν, φτάνεις κυριολεκτικά στη μέση του πουθενά στο χωριό Γράμος ( δείτε τη διαδρομή στον ορειβατικό χάρτη), το οποίο βλέπεις με φόντο τις χιονισμένες κορυφές, ενώ το όλο πλάνο σε προδιαθέτει θετικά για τη συνέχεια της πορείας. Βλέπεις ψηλά περίπου το "στόχο" (χάρτης) αναπολείς την εικόνα που έχεις αποτυπωμένη στο νου σου όταν πριν μερικούς μήνες περνούσες από εκεί ανεβαίνοντας για το 2520 και κοίταζες κάτω... σαν ψέμα σου φαίνεται ότι το ζεις αυτό.
Περνώντας μέσα απ' το σχεδόν έρημο χωριό (μόνο μια καμινάδα κάπνιζε) με τα λίγα μεν αλλά πανέμορφα πετρόκτιστα σπίτια, ανεβαίνεις με το 4x4 ως εκεί που επιτρέπει ο δρόμος λόγω λάσπης και "νεροφαγιών" απ' το χειμώνα. Τα νερά εξακολουθούν να κατεβαίνουν σε πολλά σημεία. Τα κοπάδια δεν έχουν ανέβει ακόμη ώστε να γίνουν και οι σχετικές παρεμβάσεις στο δρόμο για να διευκολύνονται οι κτηνοτρόφοι, οπότε κάπου ο δρόμος γίνεται δύσβατος για το αυτοκίνητο. Άλλωστε, για περπάτημα ήρθαμε, αυτό αξίζει από δω και μετά. Άρα κάπου εδώ σταματάς.
Με τα απαραίτητα στο σακίδιο, μέτρα για αντιηλιακή προστασία γιατί ο ήλιος εδώ πάνω καίει, τα μπατόν και τη φωτογραφική μηχανή στο χέρι, ξεκινάς τη συνεχή και απότομη στην αρχή ανάβαση, κάθετα σχεδόν, έχοντας μπροστά σου ψηλά και αριστερά τις χιονισμένες κορφές που οδηγούν στο ψηλότερο σημείο του Γράμου, το ύψωμα 2520, δεξιά σου και κάτω το χωριό. Ανεβαίνεις. Ανεβαίνεις. Ανεβαίνεις... Δεν προλαβαίνεις να λαχανιάσεις γιατί αναγκαστικά σταματάς για να φωτογραφίσεις. Δε γίνεται διαφορετικά, όπου και να γυρίσεις το βλέμμα σου, δε μπορεί να χαλάς χατήρι στο τοπίο, σε προκαλεί να το αποτυπώσεις στη μηχανή σου.
Νερά, λιμνούλες, "χιονούρες" σε όλα τα λακκώματα. Είσαι ακόμη χαμηλά, ησυχία, μέρα καταπληκτική, άπνοια, αλλά προσοχή! Λουλουδότοπος! Λουλούδια... Λουλούδια παντού, λυπάσαι να τα πατήσεις. Φανταστικές ορχιδέες υψώνουν το ανάστημά τους, πανέμορφες, λυγερές, φρέσκες. Περπατάς πάνω σε λουλουδένιο χαλί κυριολεκτικά και ανεβαίνεις...
Να σου και τα σημάδια που σε οδηγούν στη δρακόλιμνη και σε ενημερώνουν που βρίσκεσαι. Η σήμανση ξεκινά μάλλον από το χωριό, η πινακίδα σε ενημερώνει για το πόσο χρόνο θέλεις ακόμη μέχρι το στόχο και ανεβαίνεις... ανεβαίνεις. Το τοπίο τώρα γίνεται ακόμη πιο όμορφο. Το χωριό κάτω χαμηλά όλο και χάνετα απ' τα μάτια σου. Οι κορυφές όλο και ζυγώνουν. Τα χιόνια πανέμορφα και πιο πολλά, η κορυφογραμμή για το 2520 πάντα ορατή και πιο κοντά σου, αλλά η δρακόλιμνη "άφαντη" λες και κρύβεται να μη τη βλέπει ανθρώπου μάτι... Αλλά να σου, κάτι βλέπω μπροστά μέσα στη χιονούρα, "νά τη" λέω εγώ, η παρέα σκάει στα γέλια, "δεν είναι αυτή" λένε και οι δυο μ' ένα στόμα, "λίγο ακόμη και θα δεις..." Kαι μου σκάνε το μυστικό ότι ξανανέβηκαν παλιότερα αλλά καλοκαίρι και δε μου τό 'παν για έκπληξη.
Έχουμε φτάσει σε μια καλή "χιονούρα" σαν διάσελο μοιάζει και μόλις την πατάμε δείτε και σεις τι βλέπουν τα ματάκια μας...!
Δεν είναι καταπληκτική; Είναι και μισοπαγωμένη που δεν το περιμέναμε, γιατί είναι σε ανήλια τοποθεσία, οπότε απολαύστε!!!!! Εντυπωσιακή!!! Μαγική!!! Ακόμη ένα μικρό θαύμα της φύσης!!!
Ατέλειωτες φωτογραφίες, ατέλειωτη ομορφιά, ατέλειωτες χιονισμένες βουνοκορφές, ησυχία, τι να πρωτοθαυμάσεις! Κάθεσαι να ξεκουραστείς και να σκεφθείς για μια φορά ακόμη την ομορφιά και την ικανοποίηση κι αυτής της ορεινής περιπλάνησης. "Χαλάλι" λες για τον κόπο, "ποιον κόπο;".. Εδώ φεύγει η κούραση και σκέφτεσαι την επόμενη περιπλάνηση. "Θά 'ναι τόσο ωραία;" Να και ένας χειμερινός κολυμβητής, κάτοικος της δρακόλιμνης. Ένας μικρούλης δρακουλάκος ... παίρνει το μπάνιο του. Άλλοι δεν υπάρχουν; Κάπου τρύπωσαν και τους ψάχνει; Ποιος να ξέρει; Τον αφήνουμε στην ησυχία του.
Έλαφρύ κολατσιό για ανάκτηση δυνάμεων και "ψυχολογική προετοιμασία" για την επιστροφή. Πώς να αποχωριστείς αυτή την ομορφιά; Δε σου κάνει καρδιά που λένε να φύγεις, αλλά ποιος ξέρει, μπορεί να ξανάρθουμε... η διαδρομή είναι σχετικά εύκολη. Δυόμισι ώρες ανάβαση λόγω πολλών στάσεων για φωτογραφίες. Πολύ πιο σύντομη η επιστροφή, αλλά όσο τη βλέπεις από ψηλά φεύγοντας τόσο την ευχαριστείς για τις όμορφες εικόνες που σου χάρισε...