Ώρα να χορέψουμε ξυπόλητοι!
Tα μαλλιά μου είναι πολύ μακριά και ίσια και πολλές φορές αναρωτιέμαι τι θα μπορούσα να κάνω για να έχουν περισσότερη "άποψη". Μια και τα χέρια μου δεν "πιάνουν" ιδιαίτερα, συνήθως καταλήγω να τα έχω απλά κάτω ή να τα πιάνω αλογοουρά σαν εύκολη και γρήγορη λύση. Ωστόσο, συχνά θα ήθελα να μπορώ να αλλάζω την εικόνα τους και να προσδίδω πιο προσωπικό στιλ στην εμφάνισή μου.
Άλλη μια μυστική ανταλλαγή βρίσκεται σε εξέλιξη μεταξύ παιδιών (λέμε τώρα) και μεταξύ μαμάδων (χαιρόμαστε πιο πολύ κι από παιδιά). Και φυσικά συμμετέχουμε και σε αυτή οικογενειακώς!
Είναι μερικά πράγματα που δεν πρέπει να πηγαίνουν χαμένα. Και όταν τα δούμε με φαντασία μπορούμε να τα χρησιμοποιήσουμε με πολλούς διαφορετικούς τρόπους και να δημιουργήσουμε όμορφες γωνιές.
Ένα μήνυμα της αγαπημένης μας φίλης Ιωάννας έφτασε στο inbox μας. Αυτή τη φορά δε μοιράστηκε μαζί μας συμβουλές ομορφιάς ούτε σκέψεις περί αγάπης ούτε συνταγές της μαμάς. Αντί όλων αυτών, επέλεξε να μας μυήσει στη δική της τακτική αποτοξίνωσης μετά τις αμαρτωλές - σε σχέση με το φαγητό - ημέρες του Πάσχα.
Αν και προοριζόταν πάλι για γενέθλια αυτή τη φορά η μπισκοτότουρτα δεν έγινε τούρτα υπερπαραγωγή. Σπιτική, χειροποίητη, νόστιμη, με μπανάνα αντί για φράουλες, τιμήθηκε δεόντως από τους "δοκιμαστές".
Και είναι γεγονός ότι εκτός από νόστιμη είναι πολύ γρήγορη, πολύ εύκολη, πολύ οικονομική. Μια δοκιμή θα σας πείσει!
Χρώματα κι αρώματα μπλέκονται με μοναδικό τρόπο στη φύση... Λουλούδια κι έντομα γίνονται ένα μόλις δυο βήματα μακριά από τον καναπέ του σαλονιού. Βγείτε στο μπαλκόνι, στον κήπο, στο πάρκο κι απολαύστε το θέαμα!
Καιρό έχουμε να ακούσουμε μουσική μέσα από τη "συχνότητα" του maresei μας! Ίσως επειδή είχαμε καιρό να πετύχουμε ένα τόσο κινηματογραφικό video clip επενδυμένο με μια εξαιρετική φωνή, όπως αυτή της Adele.
Γι αυτό λοιπόν Hello! Είμαστε εδώ με μουσική και πάλι!
Ένα υπέροχο κομμάτι για να βάλουμε "φωτιά" στη βροχή, μήπως και καταφέρουμε να την ξορκίσουμε και σταματήσει.
Τα στοιχεία που ξεχώρισα είναι το υφασμάτινο κρεβάτι, το φωτιστικό δαπέδου στη θέση του πορτατίφ και τα κάδρα που ακουμπούν στο δάπεδο.
Είναι λίγες μέρες, τώρα, που αντιλαμβάνομαι πως έχουν αλλάξει πάρα πολλά στις ανθρώπινες σχέσεις. Πάρα πολλά με ένα πάτημα. «μου αρέσει», «τέλειο», «ουάου» και κάποιες άλλες αντιδράσεις θεωρούνται αρκετές για να ορίσει κανείς τι αισθάνονται οι γύρω του για αυτόν. Ο κόσμος του facebook δεν ενημερώνει μόνο για τις εξελίξεις, ούτε ικανοποιεί το «εγώ» των εγγεγραμμένων, στην ουσία ορίζει τις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων που έχουν κάποιο προφίλ.
Πριν φέρεις ένα παιδί στον κόσμο, έχεις τη δυνατότητα να κρίνεις χωρίς δεύτερη σκέψη τους φίλους σου που έγιναν γονείς. Δεν είναι ότι κρίνεις και σχολιάζεις εκ του ασφαλούς, ότι δε σε νοιάζει ή ότι τα λες ελαφρά τη καρδία... απλώς δεν ξέρεις! Είσαι έξω από το παιχνίδι και κρίνεις με απλή λογική τη συμπεριφορά των φίλων - νέων γονιών ή τη στάση και τις συνήθειες των παιδιών τους.
Πριν 5 χρόνια, τέτοια μέρα, μόλις είχα φτάσει Θεσσαλονίκη και βρισκόμουν αντιμέτωπη με την καινούρια μου ζωή. Θυμάμαι τον πανικό και τη λύπη που αισθανόμουν γιατί μου φαινόταν τόσο πολύ τεράστιο όλο αυτό που ξεκινούσε. Θα ζούσα μόνη μου, θα διαχειριζόμουν τα λεφτά μου, θα συντηρούσα το σπίτι μου και όλες οι στιγμές μου σε αυτό θα ήταν στιγμές μοναξιάς. Για έναν άνθρωπο που λατρεύει την οικογένεια και μισεί να είναι μόνος, πιστέψτε με, αυτό είναι τεράστιο βήμα.
Ναι, ήρθε το έναυσμα για την 1η μου απόπειρα στην αρθρογραφία. Και αν αρέσει στην ομάδα του maresei, θα είναι ο λόγος να φτάσουν όσα γράφω στην οθόνη σας :). Δεν είναι άλλο, παρά η επιθυμία μου να μοιραστώ τον ενθουσιασμό μου με μια διαφορετική ταινία που έφτασε στα χέρια μου και με συγκίνησε απρόσμενα. Περισσότερο ντοκιμαντέρ θα τη χαρακτήριζα, αλλά σας την προτείνω ανεπιφύλακτα. Ντοκιμαντέρ όχι εκπαιδευτικό, αλλά βιογραφικό. Και μόλις τώρα, που την είδα, ανακαλύπτω την ιστορία και τα διάφορα κινήματα γύρω από τη μορφή του ατόμου που αφορά.
Μετά τη δημοσίευση της φωτογραφίας που απεικονίζει τη χριστουγεννιάτικη Αθήνα το 1960, το Μουσείο Μπενάκη προέβη στη δημοσίευση άλλης μιας γιορτινής φωτογραφίας στη σελίδα του στο facebook.
Στίχοι από τραγούδια μου έρχονται στο μυαλό κοιτώντας αυτή τη φωτογραφία και σκεφτόμενη τη φωτεινή πλευρά της ζωής...
Ξεκινάμε τη μέρα, τον μήνα, την εβδομάδα με μια βασική υπενθύμιση. Πιο βασική δε γίνεται.
Αν έχεις παιδί ή πρόκειται να αποκτήσεις, προχώρα πιο κάτω. Κι αν πάλι δεν έχεις, να θυμάσαι, δεν είναι μόνο για παιδιά. Είναι για σένα, για μένα, για τους ανθρώπους που έχεις δίπλα σου, για τη ζωή σου. Τι ζωή θέλεις να ζεις;
Ακόμη ένα χαριτωμένο κομμάτι από τους αγαπημένους Leftover Cuties.. για να ξεκινήσουμε την ημέρα μας χαμογελώντας..
Άλλη μια μουσική πρόταση που έφτασε στο inbox μας από μέλος της παρέας του maresei, πολύ καλοκαιρινή, πολύ "ξαπλώστρα - καφές - ακούς το κύμα να σκάει"...
Μια ταινία που έγραψε ο Andrew Stern και σκηνοθέτησε ο Henry Alex Rubin. Προβλήθηκε σε 2 κινηματογραφικά Φεστιβάλ το 2012 (Τορόντο και Βενετία) και στις κινηματογραφικές αίθουσες το 2013. Οι βαθμολογίες των χρηστών στη γνωστή ιστοσελίδα IMDB.com της δίνουν έναν κολακευτικό μέσο όρο 7,6 στα 10.
Μια "αληθινή" ταινία που στάθηκε αφορμή για σκέψη και συζήτηση. Mια ταινία που αξίζει να δείτε.
Είναι το ποτό του καλοκαιριού, της άνοιξης και για μερικούς και του χειμώνα και του φθινοπώρου. Κανένα άλλο αλκοολούχο ποτό δεν έχει τόσο μεγάλη ζήτηση από μεγάλους και μικρούς σε ηλικία αλλά και σε εμπειρία στο αλκοόλ.
Τι είναι όμως αυτό το ποτό που έχει κυριεύσει όλον τον κόσμο και αποτελεί την πιο συχνή επιλογή μας όταν αποφασίζουμε να βγούμε από το σπίτι; Άραγε γνωρίζουμε το βιογραφικό της ή απλά την καταναλώνουμε για να ξεδιψάσουμε ή και για να αρχίσουμε τα αναίτια χαμόγελα; Μην στενοχωριέστε... Ας αρχίσουμε το μάθημα για να είμαστε πότες αλλά και γνώστες!
Για να μη σβήσει το χαμόγελο από τα παιδικά πρόσωπα, η μουσική σκηνή Αυλαία διαθέτει το χώρο της για δύο μεγάλες συναυλίες σήμερα και αύριο για να ενισχύσουν οικονομικά το «Το Χαμόγελο του Παιδιού».
Έχετε σκεφτεί ποτέ γκρι έπιπλα για το παιδικό δωμάτιο;
Έχουμε δει ποτέ ένα βρέφος να χτυπάει ένα κουτάλι πάνω σε ένα τραπέζι; Σίγουρα!
Και τρελαινόμαστε...
Και όσο λες "Σταμάτα", τόσο πιο δυνατά το βρέφος χτυπάει το κουτάλι πάνω στο τραπέζι.
Αναρωτηθήκατε ποτέ γιατί συμβαίνει αυτό;
