Η πρόσφατη πτώση θερμοκρασίας στάθηκε η αφορμή για ανασκαφές στη ντουλάπα. Κασκόλ, χοντρά μπουφάν, μπότες, πουλόβερ, βγήκαν όλα στην επιφάνεια. Ντυνόμαστε χοντρά λοιπόν για να κυκλοφορούμε άνετα εντός και εκτός σπιτιού.

Μια και μιλήσαμε για ταξίδια και προορισμούς και εν αναμονή της έναρξης των αιτήσεων για το 4ο TEDxΤhessaloniki, ας παρακολουθήσουμε παρέα μια από τις ομιλίες της περσινής διοργάνωσης με τίτλο "Μια επιχειρηματική Οδύσσεια και η αξία της Ιθάκης" και ομιλητή τον Eric Parks.

Εκτός από τους 8 λόγους για να έχουμε καλή διάθεση σήμερα, οι γυναίκες έχουμε έναν επιπλέον λόγο, τη Γιορτή της Γυναίκας ή αλλιώς την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας.

Κι αν σας αρέσει το λευκό και το προτιμάτε ακόμα και τα Χριστούγεννα, σας έχουμε μια διαφορετική πρόταση για scadinavian χριστουγεννιάτικο ντεκόρ.

Τι ξεχωρίζουμε; Το "le sac en papier", τα πανέμορφα ξύλινα ταρανδάκια και τα στοιχεία της φύσης στο σπίτι.

Δεν ήταν να δούμε καλό καιρό μια μέρα, ξεχυθήκαμε μετά την Άφυτο για barbeque. Είχαμε φροντίσει φυσικά να πάρουμε τα απαραίτητα, κρεατικά, πατάτες, πρασινάδες και ντομάτες για σαλάτα, ψωμί, και μερικές σαλάτες-αλοιφές. Εννοείται πως οι μπύρες και το κρασί δεν έλειπαν από τα ψώνια μας, όπως και μερικά σιροπιαστά γλυκά για το τέλος... Τι άλλο θέλει ο άνθρωπος για να περάσει μια όμορφη μέρα;

Δεν μπορώ να σας περιγράψω πόσο ευχαριστιέμαι να μπαίνω στην κουζίνα και να φτιάχνω πράγματα... Γλυκά, αλμυρά., ό,τι μου αρέσει να τρώω. Αυτός είναι και μόνος μου περιορισμός. Θέλω (και συνηθίζω) να φτιάχνω ό,τι μου αρέσει να τρώω. Κάποιος παραπονιέται γι αυτό :(

Ειδικά όταν πρόκειται να υποδεχτώ φίλους και συγγενείς, ανθρώπους δικούς μου που δε με ενδιαφέρει να μείνω στους τύπους, θέλω να τους ευχαριστήσω, να τους χαρώ και να με χαρούν. Τότε έχω κάθε λόγο να μπω στην κουζίνα και να ετοιμάσω ό,τι κατεβάζει ο νους μου. Αυτό βέβαια εκτός από δημιουργικό είναι και κάπως ριψοκίνδυνο. Δεν πετυχαίνουν πάντα τα πειράματα! 

Πολύ μας αρέσει το ολοκαίνουριο κομμάτι του Mario Biondi που μας καλεί να λάμψουμε!

Ακόμα και τα πιο απλά δωράκια μπορεί να μπουν σε ένα ξεχωριστό χειροποίητο περιτύλιγμα, αποκτώντας ειδική αξία.

Πολύχρωμη, πλούσια και πάντα γευστική! Η σαλάτα του V. που κλέβει τις εντυπώσεις!

Εξαιρετική φωτογραφία πραγματικά! Το κέντρο της Αθήνας τα Χριστούγεννα του 1960. 

Πρόκειται για μια φωτογραφία του Κώστα Μπαλάφα από το αντίστοιχο αρχείο του Μουσείου Μπενάκη. Ίσως την έχετε ήδη δει..

Πόσες φορές τυχαίνει στην καθημερινότητά μας να εκνευριζόμαστε με κάτι που συμβαίνει ή κάτι που μαθαίνουμε τόσο στις επαγγελματικές όσο και στις προσωπικές μας συναναστροφές...

Ανοιχτή για τους πεζούς και χωρίς αυτοκίνητα ήταν χθες για 8 ώρες η λεωφόρος Νίκης και αυτό άρεσε πολύ στους φίλους από τη Θεσσαλονίκη και όχι μόνο..

Η λίμνη Πλαστήρα ή επισήμως λίμνη Ταυρωπού είναι μια από τις πιο γνωστές τεχνητές λίμνες της χώρας μας. Σχηματίστηκε το 1959 με την ολοκλήρωση του φράγματος στο νότιο άκρο της, επί της αρχής του ποταμού Ταυρωπού. Η ιδέα για την κατασκευή της αποδόθηκε στον στρατιωτικό και πολιτικό Νικόλαο Πλαστήρα, γεγονός που δικαιολογεί και το όνομα με το οποίο η λίμνη είναι ευρέως γνωστή.

Τα μεσάνυχτα δε διαρκούν για πάντα 
Το σκοτάδι γίνεται φως

Ένα παλιό ποτιστήρι, μερικά φρέσκα ή αποξηραμένα λουλούδια, φυσικά σαν τα φρέσκα δεν έχει.., λίγη πρασινάδα, μια ωραία κορδέλα και λίγα διακοσμητικά πασχαλινά αυγά μπορούν να αποτελέσουν μια πολύ ενδιαφέρουσα σύνθεση και να κρεμαστούν στην εξώπορτα, σε ένα δωμάτιο, στον τοίχο του μπαλκονιού ή στην ιδανική περίπτωση που διαθέτουμε αυλή θα μπορούσαν να διακοσμούν το χώρο εκεί.

Τι ωραία να ξυπνάς το πρωί και να βρίσκεις έξω από την πόρτα σου τρία νουφαράκια!

Παρ' ότι δεν μας αρέσουν οι "μολυσμένες αγάπες", το συγκέκριμένο κομμάτι συμπεριλαμβάνεται στη λίστα με τα "κλασικά και αγαπημένα" και πάντα καταφέρνει μας παρασύρει στο ρυθμό του!

Σπίτι μου σπιτάκι μου... Σαν το σπίτι μου πουθενά... Εκφράσεις χιλιοειπωμένες που δηλώνουν το δέσιμό μας με το σπίτι μας, τον προσωπικό μας χώρο. Και προφανώς όχι άδικα!

Συνήθως το σπίτι είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με στιγμές χαλάρωσης και θαλπωρής, αποτελεί την εστία μας, έναν χώρο γαλήνης και αρμονίας. Ωστόσο πολλές φορές επηρεαζόμαστε από τα προβλήματα, τα νεύρα και την πίεση στη δουλειά και μεταφέρουμε αυτή την αρνητική ενέργεια στον προσωπικό μας χώρο. Άλλες πάλι φορές είναι οι ίδιες οι εντάσεις στο σπίτι που κάνουν την ενέργεια του κάπως πιο βαριά. Πώς θα μπορούσαμε όμως να καθαρίσουμε όλη αυτή τη συσσωρευμένη ενέργεια; Η φύση έχει φροντίσει να μας εφοδιάσει με ένα θεραπευτικό βότανο που πολλές παραδόσεις χρησιμοποιούν ώστε να απαλλαγούμε από την αρνητική ενέργεια που ρέει στον χώρο μας.

Έχω καιρό τώρα που ζορίζομαι στην ιδέα ότι το πάντα περιποιημένο, σουλουπωμένο, τακτοποιημένο, όμορφο, χωρίς ριχτάρια, χωρίς περιττά πράγματα σαλόνι - καθιστικό μου τείνει να γίνει παιδότοπος σε μόνιμη κατάσταση πανικού. Και δεν είναι μόνο η ιδέα, είναι και η θέα. Κάθε που φορά που βλέπω το σαλόνι τόσο ανάστατο και τόσο... πολύχρωμο, κάτι με πιάνει.

Και σκεφτείτε ότι ήμουν από αυτούς που έλεγα ότι το παιδί θα παίζει στο δικό του δωμάτιο και δε θα κουβαλάει τα παιχνίδια του στο σαλόνι αλλά στην πράξη δεν το βρήκα τόσο εύκολο (και αν εσείς το κάνατε πείτε μου πώς). Το παιδί θέλει παρέα και θέλεις και εσύ και παράλληλα πρέπει να μαγειρέψεις, να πλύνεις πιάτα, να ζεστάνεις νερό και ένα σωρό άλλες δουλειές που καλώς ή κακώς γίνονται παράλληλα με το παιχνίδι τουλάχιστον όσο το παιδί είναι μικρό και ακόμα δεν πολυπαίζει μόνο του ή όταν είναι σε αυτή την τόσο χαριτωμένη μα συνάμα τόσο κουραστική φάση που η λέξη ΜΑΜΑ βγαίνει από το στόμα του κάθε λεπτό.

Πολύς λόγος γίνεται τις τελευταίες ημέρες για την ταινία "Μικρά Αγγλία" του Παντελή Βούλγαρη. 

Χθες το μεσημέρι παρακολουθήσαμε με έντονο ενδιαφέρον την παρουσίαση των αποτελεσμάτων του διαγωνισμού "Re-think Ahens" - "Ξανά-σκέψου την Αθήνα" στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών. Αποτελέσματα που φαίνεται να δίνουν ένα νέο όραμα και μια νέα διάσταση στην πρωτεύουσα.

Τι κι αν ήταν Πάσχα; Κι αν θελαμε να κοιμηθούμε λίγο παραπάνω, αν το σώμα και ο νους χρειάζονταν έστω και μια ώρα παραπάνω ύπνο για να ανακτήσουν τις χαμένες δυνάμεις... Η μασκότ - τους τελευταίους 15 μήνες - της οικογένειας είχε άλλη άποψη. Κάθε πρωί λίγο μετά τις 6, είχε μάτια ορθάνοιχτα και τρελή όρεξη για παιχνίδι. Και φυσικά δεν άφηνε σχεδόν κανέναν να ησυχάσει. Τι κι αν εμείς θέλαμε να του τραγουδήσουμε "Μη μας ξυπνάς απ' τις έξι, πριν ακόμα ο ήλιος να φέξει...". Το δικό μας "ξυπνητήρι" δεν καταλάβαινε τίποτα.