15 πράγματα που δείχνουν ότι είμαστε συναισθηματκά ώριμοι
Πόσο εύκολο είναι να καθορίσει κανείς τους παράγοντες που επηρεάζουν το κατά πόσο αισθανόμαστε επιτυχημένοι, πλήρεις ή ευτυχισμένοι; Πόσες φορές συζητάμε με φίλους ή σκεφτόμαστε σε φάσεις περισυλλογής και προσωπικών αναζητήσεων τι είναι αυτό που φέρνει την ευτυχία, αν είμαστε ικανοποιημένοι με όσα έχουμε, τι μπορεί να μας προσφέρει περισσότερη χαρά... Σκέψεις χωρίς τελειωμό.
Το άρθρο που συνάντησα τυχαία στο laspas.gr δίνει μια ενδιαφέρουσα οπτική σε αυτούς τους προβληματισμούς. Κρατάω κάποια στοιχεία που μου έμειναν και προσθέτω τη δική μου προσέγγιση στα πράγματα. Ας μπούμε σε σκέψεις.
Προφανώς είναι πολλοί οι παράγοντες που επηρεάζουν το πώς νιώθουμε, το αν αισθανόμαστε ευτυχία και πληρότητα, αλλά ο σημαντικότερος μάλλον είναι ο βαθμός της δικής μας συναισθηματικής ωρίμανσης. Η συναισθηματική ωριμότητα είναι που προσφέρει σταθερότητα, ψυχική δύναμη και αυτοπεποίθηση. Τα συναισθήματά μας επηρεάζουν άμεσα τη φυσική μας υπόσταση, τις λειτουργίες του σώματος και αποτελούν το κίνητρο για κάθε δράση μας.
Σύμφωνα με το άρθρο, οι συναισθηματικά ώριμοι άνθρωποι, έχουν φτάσει σε μια εσωτερική ισορροπία, η οποία επιτυγχάνεται σταδιακά, καθώς μεγαλώνουν και ωριμάζουν μέσα σε ένα οικογενειακό και κοινωνικό περιβάλλον που την υποστηρίζει. Σε κάποιους άλλους ανθρώπους, μπορεί να είναι κάπως πιο έμφυτη, ενώ για τους περισσότερους απαιτείται αρκετός κόπος, συστηματική προσπάθεια και εργασία με τον εαυτό τους για να την κατακτήσουν.
Κάποια ενδεικτικά στοιχεία για το επίπεδο της συναισθηματικής ωρίμανσης είναι τα όρια που θέτουμε χάρη στην ωριμότητα τόσο προς τους εαυτούς μας όσο και προς τους άλλους. Ας δούμε σε τίτλους ποια 15 πράγματα - σύμφωνα πάντα με το συγκεκριμένο άρθρο - δεν κάνουν οι συναισθηματικά ώριμοι άνθρωποι, θέτοντας τα σχετικά όρια.
- Δεν αποζητούν την αποδοχή των άλλων
- Δεν επιτρέπουν σε άλλους να τους ρίχνουν
- Δεν κρατούν μνησικακία
- Δε σταματούν να κάνουν αυτό που τους αρέσει
- Δε σταματούν να πιστεύουν στον εαυτό τους
- Δε φέρονται επιθετικά στους άλλους
- Δεν αφήνουν τον καθένα να μπαίνει στη ζωή τους
- Δε φοβούνται να αγαπήσουν πραγματικά
- Δε μένουν στο κρεβάτι, τρέμοντας τη μέρα μπροστά τους
- Δε φοβούνται την ηρεμία
- Δεν κάνουν πράγματα που δε θέλουν να κάνουν
- Δεν έχουν κανένα πρόβλημα να πουν "όχι"
- Δεν αμελούν να δίνουν ένα χέρι βοήθειας
- Δεν αισθάνονται την ανάγκη "να ταιριάξουν"
- Δεν ξεχνούν ότι η ευτυχία είναι στάση ζωής
Προσεγγίζοντας με την προσωπική μου θεώρηση την παραπάνω λίστα, δεν ξέρω αν μπορούμε να πούμε ότι πχ. Θέτουμε τα 5 ή τα 10 από τα 15 όρια και άρα είμαστε λίγο ή πολύ ώριμοι συναισθηματικά. Μπορούμε όμως με σιγουριά να σκεφτούμε τι από τα παραπάνω μας κάνει καλό εφόσον το έχουμε ή θα ήταν χρήσιμο να εφαρμόσουμε.
Γιατί για παράδειγμα να πρέπει να αποζητούμε την αποδοχή των άλλων; Μήπως πίσω από αυτή την τάση, κρύβεται η ανάγκη μας να αποσπούμε την προσοχή τους; Μήπως δεν είμαστε αρκετά σίγουροι για όσα κάνουμε, για τον εαυτό μας; Και πόσο σημαντικό ρόλο παίζει σε αυτό το οικογενειακό και κοινωνικό περιβάλλον στο οποίο μεγαλώσαμε; Μήπως δεν μας όπλισε με αρκετή αυτοπεποίθηση για να πιστεύουμε στις δυνατότητές μας; Κι αν είναι έτσι, προφανώς αυτός δεν είναι ο λόγος που αφήνουμε άλλους ανθρώπους να μας επηρεάζουν αρνητικά και να μας ρίχνουν και ενίοτε να συμβάλουν στο να διαμορφώνουμε μια διαστρεβλωμένη εικόνα για τον ίδιο μας τον εαυτό, απλώς και μόνο γιατί θέλουμε να νιώθουμε ότι κάπου πρέπει να ταιριάξουμε, με μια παρέα, με μια ομάδα, με έναν σύντροφο; Αυτό που βγάζουμε όμως προς τα έξω είναι αυτό που πραγματικά είμαστε ή γινόμαστε κάποιοι άλλοι απλώς για να είμαστε αρεστοί;
Όταν πάλι κρατάμε κακία σε ανθρώπους γύρω μας, το μόνο που καταφέρνουμε είναι το να αναλωνόμαστε σε αρνητικές σκέψεις και συναισθήματα, να γεμίζουμε θυμό και αρνητική ενέργεια. Γιατί; Γιατί να μην απομακρύνουμε τους ανθρώπους που μπαίνουν στη ζωή μας για να μας επηρεάζουν αρνητικά; Σε αυτούς τους ανθρώπους καλό είναι να λέμε ΌΧΙ.
ΌΧΙ όμως μπορούμε να πούμε και σε ότι δε μας αρέσει. Γιατί να καταπιεζόμαστε; Τουλάχιστον όσο μας το επιτρέπουν οι υφιστάμενες συνθήκες καλό είναι να προσπαθούμε να κάνουμε όσα μας αρέσουν, όσα αγαπάμε και να μην ασχολούμαστε με πράγματα που μας στενοχωρούν και δε μας εκφράζουν. Όταν αγαπάμε αυτά που κάνουμε, νιώθουμε ικανοποίηση, ηρεμία, ευχαρίστηση, αγαπάμε περισσότερο τον εαυτό μας και τους άλλους, έχουμε καλύτερη διάθεση, φερόμαστε πιο όμορφα και ευγενικά, αποφεύγουμε τον εκνευρισμό και τη μιζέρια που ενίοτε οδηγούν σε επιθετικές συμπεριφορές.
Και σε τέτοιες περιπτώσεις που νιώθουμε ικανοποίηση και πληρότητα, σαφέστατα είμαστε πιο ήρεμοι, βλέπουμε τη ζωή πιο θετικά, αντιλαμβανόμαστε περισσότερο το εμείς σε σχέση με τον αδιάκοπο αγώνα ικανοποίησης του εγώ και είμαστε περισσότερο πρόθυμοι να δώσουμε ένα χέρι βοήθειας στους άλλους. Με όλα αυτά νιώθουμε γεμάτοι, πράοι, χαλαροί, έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε ό,τι μας έρθει, δε σκεφτόμαστε αρνητικά για το τι θα μας ξημερώσει, νιώθουμε σταθερότητα και δεν φοβόμαστε!
Όταν όλα αυτά τα πετύχουμε, είμαστε ευτυχισμένοι; Νομίζω πως και πάλι υπάρχουν πράγματα, μικρά ή μεγάλα, που θέλουμε να αλλάξουμε στη ζωή μας. Εξάλλου και ο εφησυχασμός δεν είναι τόσο καλός, καμιά φορά μας βοηθάει να βαλτώνουμε. Όμως όταν κατορθώσουμε να φτάσουμε κοντά σε όλα αυτά, τότε μάλλον νιώθουμε αρκετά ώριμοι για να αντιληφθούμε πως η ευτυχία δεν μπορεί να είναι ο αυτοσκοπός μας, παρά η στάση της ζωής μας!