Επαγγελματίας από το σπίτι ή ερασιτέχνης blogger ή θέλω απλώς έναν χώρο να κάθομαι στον υπολογιστή μου ή να διαβάζω και δε μ' αρέσει ο καναπές, ένα γραφείο στο σπίτι το χρειάζεσαι. Τι γίνεται όμως όταν δεν έχεις αρκετό χώρο; Πώς μπορείς να εξασφαλίσεις μια δική σου γωνιά απομόνωσης, αυτοσυγκέντρωσης κι εργασίας;
Μια ιδέα για την ανανέωση του σπιτιού που έχω δει εδώ και καιρό και μου άρεσε πολύ. Και όσο ακόμα ο χειμώνας καλά κρατεί, είναι ευκαιρία να αξιοποιήσουμε φλοκάτες, κιλίμια και άλλα παραδοσιακά χαλιά που πιάνουν χώρο στη ντουλάπα και στενοχωρούν τη γιαγιά μας που μένουν στο ...ράφι.
Χαλί πάνω στο χαλί λοιπόν, το χοντρό πάνω στο λεπτό, για άποψη, για στιλ, για ζεστασιά, για ανανέωση.
Πώς μπορεί να δείχνει ο χώρος της τραπεζαρίας μεγαλύτερος; Πώς θα λύσουμε τον γρίφο "μικρός χώρος, τι τραπεζαρία να βάλω"; Σε κάθε περίπτωση έχουμε να αντιμετωπίσουμε τον αήττητο εχθρό των λιγοστών τετραγωνικών. Και μπορεί να είναι αήττητος αλλά μπορούμε έστω να προσπαθήσουμε να τον αντιμετωπίσουμε.
Ακολουθώντας τις δέκα προτάσεις - συστάσεις της ειδικής επί του θέματος, Μαρίας, μπορούμε να πετύχουμε πολύ καλά αποτελέσματα.
Ας μη χάνουμε καιρό...
Η ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου φτάνει όπου να 'ναι. Και παρόλο που στην παρέα του maresei δεν είμαστε fans της γιορτής για τους γνωστούς λόγους (αν θες γιορτάζεις κάθε μέρα και δεν περιμένεις μία συγκεκριμένη μέρα να γιορτάσεις τον έρωτά σου... και είναι και πολύ εμπορική γιορτή κ.λπ. κ.λπ.), φέτος είπαμε να τη δούμε αλλιώς. Η συγκεκριμένη μέρα είναι μια καλή αφορμή για να δημιουργήσουμε για τον έρωτά μας. Αυτό που μας χρειάζεται είναι έμπνευση, καλή διάθεση και χρόνος. Οπότε, ας δούμε με αυτή την οπτική τη συγκεκριμένη μέρα και ας ετοιμάσουμε μικρές εκπλήξεις στο έτερον ήμισυ.
Ιδέες μπορείτε να πάρετε παρακάτω.
Παιδικά δωμάτια...
Εκεί, όπου το χρώμα τραγουδάει...
Εκεί, όπου η ζωντάνια και το γέλιο παίζουνε κρυφτό...
Εκεί, όπου οι κωλοτούμπες και τα ακροβατικά ζωγραφίζουν...
Εκεί, όπου η φαντασία ζει και βασιλεύει...
Ναι.
Εκεί, όπου οι μικρές οι πατουσίτσες αφήνουν τα σημάδια τους στους τοίχους!
Μια ιδέα που αγαπώ και υιοθετώ πολύ συχνά. Περιτυλίγματα δώρων σε μπεζ φόντο για να μπορώ να δίνω έμφαση με διακοσμητικά στοιχεία, κορδέλες, σπάγγους, φωτογραφίες.
Πόσο χαίρομαι που βρίσκω τέτοιο σύμμμαχο σε αυτή την επιλογή. Σαν να διάλεξα εγώ τις φωτογραφίες, σαν να έγραψα εγώ το κείμενο.
Όταν σε ένα σπίτι υπάρχουν παιδιά, είναι σαν το πνεύμα των Χριστουγέννων να γίνεται πιο δυνατό. Η θαλπωρή, η ζεστασιά, το ντεκόρ, όλα παίρνουν άλλη διάσταση. Νιώθεις πως τις μέρες αυτές η οικογένεια έρχεται πιο κοντά, περνάει περισσότερο χρόνο μαζί, δένεται περισσότερο...
Η ύπαρξη των παιδιών δίνει στις γιορτές άλλη διάσταση. Προφανώς, επειδή δεν ψάχνεις πού θα πας, πού θα βγεις, αν θα ξενυχτήσεις, πού θα κάνεις ρεβεγιόν, αλλά πώς θα στολίσεις, τι δώρο θα κάνεις στα παιδιά που θα τους ξετρελάνει, τι κουλουράκια θα κάνεις και τι μελομακάρονα, αν θα τους πας σε κάποιο χριστουγεννιάτικο χωριό, πώς θα πουν τα κάλαντα, πώς θα στολίσεις το δωμάτιό τους...
Προσπαθώ να μπω στο πνεύμα των Χριστουγέννων. Και για να είμαι ειλικρινής δε δυσκολεύομαι πολύ.
Μ' αρέσουν τα Χριστούγεννα, η διαδικασία του στολισμού και μετά το δέντρο που δεσπόζει σε μια γωνιά του σπιτιού και η χριστουγεννιάτικη διακόσμηση και οι μυρωδιές και τα γλυκά μέσα στις γυάλες και το κόκκινο χρώμα παντού...
Απ' αυτό θα ξεκινήσω φέτος.
Να απορεί κανείς ή να μην απορεί; Πώς μπορεί να κάθεσαι αραχτός στον καναπέ και να βλέπεις μια ταινία με αναμμένο το φως οροφής; Πώς μπορείς να διαβάζεις ένα βιβλίο ή να κάνεις δουλειά στον υπολογιστή σου χωρίς κοντινή πηγή φωτός υπό σωστή γωνία; Πώς μπορείς να δημιουργείς μια χαλαρωτική ατμόσφαιρα στο σπίτι χωρίς φωτισμό δαπέδου ή επιτραπέζιο φωτισμό σε διάφορα σημεία του σπιτιού; Πώς μπορεί να μαγειρεύεις χωρίς φωτισμό πάνω από τον πάγκο με αναμμένο το κεντρικό φως της κουζίνας; Πώς εμπνέεσαι με τόσο φως;!
Λατρεύω κάθε αφορμή για δημιουργικές δράσεις, ειδικά για τα παιδιά και ακόμα περισσότερο μ' αρέσει όταν οι αφορμές δίνονται απλόχερα στα παιδιά, πχ. στα παιδικά τους δωμάτια. Γι αυτό και μ' αρέσουν πολύ οι μαυροπίνακες. Και το έχω ξαναπεί...
To τραγούδι που συνόδεψε τις διακοπές μας 2 χρόνια πριν..
Έφτασε το απόγευμα της Παρασκευής και αρχίζουν οι ερωτήσεις για τις στιλιστικές επιλογές του σαββατοκύριακου. Ο καιρός προβλέπεται καλός, οπότε οι βόλτες είναι δεδομένες. Έχουμε και πολλά παζάρια βιβλίου ανά την Ελλάδα, έχουμε και τα απαραίτητα ψώνια λίγο πριν το Πάσχα... Τι να φορέσω λοιπόν; Οι γυναίκες το σκεφτόμαστε από σήμερα, μπορεί να αλλάξουμε και μερικές απόψεις μέχρι αύριο, ενώ οι άντρες συνήθως ασχολούνται με το θέμα μόλις ξυπνήσουν. Εμείς πάντως θα αποπειραθούμε να δώσουμε απάντηση και στα δύο φύλα.
Το μαύρο χρώμα είναι πάντα μια καλή βάση για οποιαδήποτε εμφάνισή μας. Κάθε φορά λοιπόν που αναρωτιόμαστε τι να φορέσουμε, η πιο ασφαλής επιλογή είναι τα αγαπημένα μας μαύρα βασικά κομμάτια, που δεν είναι άλλα από το μαύρο παντελόνι και το μαύρο πουλόβερ.
"Κατάμπροστα στο ψαρολίμανο στο μάτι του πουνέντε, ορθώνεται πάνω σε θεόρατη θαλασσοβραχιά το ξωκλήσι της Παναγιάς της γοργόνας" γράφει ο Μυριβήλης στο έργο του, αποκαλύπτοντας την πηγή της έμπνευσής του που δεν είναι άλλη από μία τοιχογραφία σ' ένα ταπεινό ξωκλήσι σ' ένα ψαροχώρι της Λέσβου, τη Σκάλα Συκαμιάς, 48 χλμ. βορειοδυτικά της πόλης της Μυτιλήνης.
Την περασμένη Κυριακή σας είπαμε ότι θα κάνουμε την ημέρα μας ομορφότερη δημιουργώντας ειδικές περιστάσεις, στρώνοντας ωραία τραπέζια και περνώντας χρόνο με αγαπημένους φίλους. Και πράγματι έτσι έγινε.
Αυτά τα ζωάκια μας έγιναν ανάρπαστα στο πάρτι του Φίλιππου! Είναι από τις κλασικές συνταγές της οικογένειας που τελευταία άρχισαν λίγο να αλλάζουν για να προσαρμοστούν σε πιο πολλά γούστα, κυρίως παιδικά.
Κι έτσι από εκεί που ήταν τα παραδοσιακά νηστίσιμα κουλουράκια κανέλας που έκανε η μαμά μου πάντα ως μικρές πλεξουδίτσες, περνώντας από πολλές δοκμασίες με κουπάτ, έγιναν αστεράκια, φεγγαράκια, δεντράκια και άλλα πολλά, και κατέληξαν να γίνουν ζωάκια σε δυο νέες εκδοχές, βανίλια και κακάο.
Έχω καιρό τώρα που ζορίζομαι στην ιδέα ότι το πάντα περιποιημένο, σουλουπωμένο, τακτοποιημένο, όμορφο, χωρίς ριχτάρια, χωρίς περιττά πράγματα σαλόνι - καθιστικό μου τείνει να γίνει παιδότοπος σε μόνιμη κατάσταση πανικού. Και δεν είναι μόνο η ιδέα, είναι και η θέα. Κάθε που φορά που βλέπω το σαλόνι τόσο ανάστατο και τόσο... πολύχρωμο, κάτι με πιάνει.
Και σκεφτείτε ότι ήμουν από αυτούς που έλεγα ότι το παιδί θα παίζει στο δικό του δωμάτιο και δε θα κουβαλάει τα παιχνίδια του στο σαλόνι αλλά στην πράξη δεν το βρήκα τόσο εύκολο (και αν εσείς το κάνατε πείτε μου πώς). Το παιδί θέλει παρέα και θέλεις και εσύ και παράλληλα πρέπει να μαγειρέψεις, να πλύνεις πιάτα, να ζεστάνεις νερό και ένα σωρό άλλες δουλειές που καλώς ή κακώς γίνονται παράλληλα με το παιχνίδι τουλάχιστον όσο το παιδί είναι μικρό και ακόμα δεν πολυπαίζει μόνο του ή όταν είναι σε αυτή την τόσο χαριτωμένη μα συνάμα τόσο κουραστική φάση που η λέξη ΜΑΜΑ βγαίνει από το στόμα του κάθε λεπτό.
Έβλεπα φωτογραφίες, άκουγα σχετικά από φίλους και δεν πίστευα ότι θα είναι έτσι. "Ανέβα στο Λάκμο και στη Βερλίγκα αρχές Ιούνη και θα δεις...". (Είχαμε ανέβει και το φθινόπωρο αλλά γι αυτή την ανάβαση δεν πρόλαβα να σας μιλήσω). Έτσι δοθείσης ευκαιρίας η τετραμελής ομάδα μας μετά από κάμποσο καιρό νάτη, ανεβαίνει στις βουνοκορφές και πάλι.
Ο Daniel Armando, ιδρυτικό μέλος του μουσικού σχήματος Apurimac, συνέθεσε ένα μοντέρνο tango του οποίου οι στίχοι είναι ισπανικοί, όμως όλες οι λέξεις είναι ελληνικές!
Είναι κάποια πράγματα απλά, μικρά καθημερινά που συμβαίνουν πιο συχνά τα σαββατοκύριακα σε σχέση με τις καθημερινές. Για παράδειγμα, ένα καλό πρωινό, ένα ιδιαίτερο φαγητό, το καθάρισμα του σπιτιού, η εβδομαδιαία εξόρμηση στο super market, μια συνάντηση με φίλους, μια ταινία στο σινεμά ή στον καναπέ...
Άλλες από αυτές τις δραστηριότητες μπορεί να είναι βαρετές υποχρεώσεις, μέρος της ρουτίνας μας και άλλες ευχάριστες στιγμές γεμάτες ενδιαφέρουσες συζητήσεις, συναισθήματα θαλπωρής και συνωμοτικά χαμόγελα.
Κέφι, ζωντάνια, χορός, πολλά χρώματα και φυσικά τρελός ρυθμός στη φετινή αποκριάτικη παρέλαση της Ξάνθης! Εμπειρία αξεπέραστη!
Χαλαρώνουμε μετά τη σημερινή μάζωξη φίλων με ένα πολύ αγαπημένο τραγούδι σε μια πολύ ωραία εκτέλεση.
Τα χρωματιστά βραχιολάκια - μαρτυρικά μιας μοναδικής ημέρας – από μια άλλη οπτική γωνία...
Καλοκαίρι στη Θεσσαλονίκη και δουλειά σημαίνει δύσκολες ψυχολογικές καταστάσεις. Μοναξιά, ζέστη, φωτογραφίες σε όλα τα social media με ζευγαράκια να λιάζονται (ναι! ζηλεύω!), ελάχιστες εξορμήσεις στη θάλασσα, ελάχιστες έξοδοι, μακριά από την οικογένεια. Για άλλους μπορεί να ήταν ευκαιρία για ξεφάντωμα, εμένα διάφοροι παράμετροι δε μου το επιτρέπουν στον βαθμό που θα ήθελα. Στην προσπάθειά μου, λοιπόν, να γεμίσω τον χρόνο μου, πέρα από αγγλικά και λογοτεχνικά βιβλία που διαβάζω, ασχολούμαι και με τη νέα διακόσμηση του σπιτιού μου.
Μη σκέφτεστε έπιπλα, διακοσμήσεις, μετακομίσεις! No money, no honey!
Πόσο σε ευχαριστώ που κάθε φορά που παρασύρομαι και γεμίζω το στομάχι μου παραπάνω από όσο αντέχει, έρχεσαι στο νου μου εσύ... σε πίνω και διώχνεις μακριά το φούσκωμα και τη δυσπεψία... Ελπίζω να μη μου λείψεις ποτέ!
Τα Χριστούγεννα μ' αρέσουν πάρα πολύ! Είναι η αγαπημένη μου γιορτή! Κάθε χρόνο τα περιμένω πως και πως και συνήθως στολίζω σχετικά νωρίς οοόλο το σπίτι. Πέρυσι βέβαια το παράκανα λίγο...
Μια μπανάνα, καρύδια, αμύγδαλα, φουντούκια, λιναρόσπορος, ηλιόσποροι και κολοκυθόσποροι μπερδεύονται σε ένα βαθύ μπολ με ταχίνι, μέλι και κανέλα και αποτελούν ένα αγαπημένο γεύμα για διάφορες ώρες της ημέρας. Κυρίως για το πρωί ή για νωρίς το απόγευμα!
Πολύ μ'αρέσει η μελωδία του.. πράγματι sweet melody.. όπως αναφέρεται κ στους στίχους..
Τι κι αν το μπαλκόνι σου είναι μικρό; Τι κι αν δεν έχει πολύ χώρο; Ιδέες υπάρχουν! Κι αυτή μου άρεσε πολύ!
Ένα μπαρ στο μπαλκόνι!
Αφού δε χωράει τραπέζι και καρέκλες και καναπέδες και χαλιά και όλα αυτά που βλέπουμε σε φωτογραφίες και ζηλεύουμε και νομίζουμε ότι όλα τα μπαλκόνια - εκτός από το δικό μας - μπορούν να γίνουν επίγειοι παράδεισοι... Ε λοιπόν, γιατί να μη δημιουργήσουμε ένα μπαρ στο μπαλκόνι;
Καλό είναι να μην ξεχάσουμε και φέτος, κατά τις χριστουγεννιάτικες βόλτες μας, να προμηθευτούμε Παστίλιες για τον Πόνο του Άλλου, με σκοπό να ενισχύσουμε το έργο των Γιατρών χωρίς Σύνορα.
