Χριστουγεννιάτικη βόλτα στην Πράγα
Πήραμε μια γεύση από τη στολισμένη Βουδαπέστη, να μην πάρουμε μια μικρή γεύση και από την Πράγα; Φέτος είναι οι δυο TOP προορισμοί των φίλων μας για τις ημέρες των γιορτών.
Αυτή η γεύση θα είναι όντως σύντομη, όπως σύντομη ήταν και η βόλτα μας στην Πράγα ανήμερα Πρωτοχρονιάς του 2009. Μετά από ένα χριστουγεννιάτικο ταξίδι στην πρωτεύουσα της Καταλονίας, τη Βαρκελώνη, η επιστροφή μας στη Θεσσαλονίκη είχε προγραμματιστεί μέσω Πράγας. Φτάσαμε στην Πράγα γύρω στις 4:30 το απόγευμα και είχαμε πέντε με έξι ώρες να γυρίσουμε το κέντρο της πόλης. Φύγαμε από τη Βαρκελώνη με θερμοκρασία 14-15 βαθμούς και πολλές βροχές και φτάσαμε στην Πράγα πραγματικά ανυποψίαστοι και καθόλα απροετοίμαστοι για όσα μας περίμεναν (θετικά και αρνητικά).
Φτάνοντας στο αεροδρόμιο της Πράγας και έχοντας μια στοιχειώδη ενημέρωση από φίλους που είχαν επισκεφτεί την πόλη στο παρελθόν, αποφασίσαμε να μην πάρουμε ταξί, αλλά να μεταβούμε στο κέντρο της πόλης με μέσα μαζικής μεταφοράς, όχι για οικονομία αλλά για να ζήσουμε την περιπέτεια! Εξάλλου μας είχαν πει ότι είναι περίπου μισή ώρα η διαδρομή. Δεν είχαμε και βαλίτσες, αφού μετά την πτήση Βαρκελώνη - Πράγα, θα φορτωνόταν αυτομάτως (έτσι νομίζαμε τουλάχιστον) στο αεροπλάνο για την πτήση Πράγα - Θεσσαλονίκη.
Ξεκινήσαμε, λοιπόν, με την ανταλλαγή νομισμάτων. Δίνουμε ευρώ, παίρνουμε κορώνες Τσεχίας. Όλα καλά μέχρι εδώ. Εν συνεχεία, προχωράμε στο γκισέ πληροφοριών. Πρέπει να μάθουμε τι μέσα μεταφοράς θα πάρουμε και σε ποια στάση θα κατεβούμε. Ξέρετε το γνωστό άσμα του Σάκη (μη ρωτήσετε ποιου Σάκη!) που λέει"Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα..."; Ε λοιπόν, άρχισαν. Να μιλάμε αγγλικά, όχι άπταιστα... ξέρετε ελληνικά αγγλικά... να μας απαντάει μια κοπέλα με σπαστά αγγλικά... με τσέχικη προφορά! Συνδυασμός θανατηφόρος! Ένα εικοσάλεπτο συνεχούς προσπάθειας συνεννόησης. Με τα πολλά, αφήνουμε τον προφορικό λόγο και πιάνουμε το γραπτό. Μας γράφει σε ένα χαρτί η καλή και φιλότιμη κυρία τα μέσα που πρέπει να πάρουμε και τη στάση που πρέπει να κατεβούμε. Μας δίνει και ένα χάρτη. Ευχαριστούμε καλή κυρία!
Ακολουθώντας πιστά τις συμβουλές της βγαίνουμε από το αεροδρόμιο. Μαύρη είναι η νύχτα στα βουνά... Μαύρη και στην Πράγα! Σκοτάδι απίστευτο! Στις 5 μ.μ. η νύχτα είχε πέσει για τα καλά. Βρίσκουμε το λεωφορείο που πρέπει να πάρουμε και μπαίνουμε. Στα λίγα μέτρα από την έξοδο του αεροδρομίου μέχρι την είσοδο του λεωφορείου, νιώθουμε μια μικρή ψύχρα, αλλά είναι τόση η λαχτάρα μας να επιβιβαστούμε που δε δίνουμε και πολλή σημασία. Το λεωφορείο ξεκινάει μέσα στο βαθύ σκοτάδι, δε βλέπουμε πολλά πράγματα τριγύρω... Δε σας κρύβω ότι μια ανησυχία υπήρχε αλλά επειδή είχε πολύ κόσμο, θα κάναμε ότι έκαναν όλοι οι υπόλοιποι. Τι στο καλό, θα χανόμασταν; Ε όχι! Ήμασταν παρέα τριών "πανέξυπνων" ατόμων που από τη χαρά μας και την ξαφνική απόφαση να πάμε στη Βαρκελώνη, δεν είχαμε σκεφτεί να δούμε καμία ουσιαστική πληροφορία για την Πράγα, παρόλο που γνωρίζαμε εξαρχής ότι επιστροφή μας ήταν μέσω αυτής της πόλης.
Φτάνουμε λοιπόν στο τέλος της διαδρομής με το λεωφορείο, κατεβαίνουν όλοι, κατεβαίνουμε και εμείς, τρέχουν όλοι, τρέχουμε κι εμείς (δεν είχαμε καταλάβει γιατί τρέχανε, θα το αντιλαμβανόμασταν λίγο αργότερα), κατεβαίνουμε τις σκάλες, μπαίνουμε στο σταθμό του μετρό - δε θυμάμαι αν βγάλαμε εισιτήριο ή αν είχαμε ένα ενιαίο για όλη τη διαδρομή - μπαίνουμε στο τρένο και περιμένουμε. Αρχίζουμε με πολλή προσοχή να ελέγχουμε μία μία τις στάσεις. Είχαμε γραμμένο το όνομα της στάσης όπου έπρεπε να κατεβούμε αλλά δεν είναι ήταν καθόλου εύκολο να το θυμόμαστε και να το αναγνωρίσουμε μόλις το δούμε. Οπότε η προσοχή μας ήταν στραμμένη στην οθόνη που έγραφε κάθε φορά την προσεχή στάση.
Με τα πολλά φτάνουμε στη στάση, κατεβαίνουμε από το τρένο, βρίσκουμε σκάλες προς τα πάνω αυτή τη φορά, ανεβαίνουμε και βγαίνουμε σε ένα μέρος... κοιτάμε γύρω γύρω, κάνουμε στροφή και τι να δούμε...
Μα τι μέρος! Πίσω μας δεσπόζει ένα τεράστιο κτίριο.
Πρώτη σκέψη: Επιβλητικό, φωτισμένο, παραμυθένιο! Δεύτερη σκέψη: Μα τι να είναι; Έχουμε οδηγό της Πράγας μαζί μας; Όχι! Μα πώς όχι; Καλά κανένας δεν φρόντισε γι αυτό; Τρίτη σκέψη: Έχει κρύο, πολύ κρύο, πάρα πολύ κρύο. Γιατί δε ντυθήκαμε πιο χοντρά; Βέβαια ζεστά ρούχα φοράμε, αλλά έπρεπε να φοράμε ακόμα πιο ζεστά. Πώς δεν το σκεφτήκαμε; Πώς γίνεται να ήρθαμε με τα ρούχα που φορούσαμε στη Βαρκελώνη; Όπως και να το κάνεις, δεν γίνεται να είναι το ίδιο. Σκέψη τέταρτη: Κάπου να μπούμε, κάπου πρέπει να μπούμε... Αρχίζουμε να μη νιώθουμε αυτιά, μύτη, χέρια. Κάπου να μπούμε και κάτι να φάμε, να πιούμε, κάτι να μας ζεστάνει.
Αρχίζουμε να περπατάμε. Πού να πάμε άραγε; Α! Εδώ γράφει greek gyros, εδώ να πάμε. Έλληνας! Μπαίνουμε μέσα, κοιτάμε τις κοπέλες που δούλευαν, δε μοιάζουν ελληνίδες αλλά δε λέμε κάτι. Κοιτάμε τι υπάρχει να φάμε. Έχει και πίτσα. Παραγγέλνουμε τρία κομμάτια πίτσα ατομικά, και αναψυκτικά, μας ζητάνε διπλάσια χρήματα από όσα γράφει ο κατάλογος, είναι Πρωτοχρονιά λέει και παντού στην Πράγα η χρέωση είναι στη διπλή τιμή. Κομμάτια να γίνει! Εμείς θέλουμε να ζεσταθούμε, να φάμε, ας θυσιάσουμε τις κορώνες μας - δεν είχαμε και πολλές - και ας πληρώσουμε... Παίρνουμε λοιπόν τους δίσκους με τα πιάτα, ανεβαίνουμε στον επάνω όροφο του μαγαζιού - προχειροδουλειά το μαγαζί - καθόμαστε σε ένα τραπεζάκι και ξεκινάμε το φαγητό. Ανοίγει μια πόρτα, βγαίνει ένας τύπος, με ένα στόμα μια φωνή λέμε Έλληνας. Μας βλέπει αυτός, μας κόβει καλά καλά, έρχεται προς το τραπέζι, μας ρωτάει αν είμαστε Έλληνες και μόλις επιβεβαιώνει την εικασία του, ξεκινάει το μονόλογο και την περί αυτού κουβέντα. Πώς έφτασε στην Πράγα, πόσο έξυπνος είναι, σε πόσο ιστορικό σημείο ήταν το μαγαζί, πώς στο υπόγειο ο Χίτλερ είχε τη σαπουνο-βιοτεχνία του- κόμπος το στομάχι! Και το αποκορύφωμα... Γιατί δε φάγατε αυτήν την πίτσα με το γύρο; Ναι είχαμε πάρει και πίτσα με γύρο, σπεσιαλιτέ του καταστήματος. Δε σας άρεσε; Έλα μωρέ, μπορεί να την είχαμε και μέρες γι αυτό! Κόκκαλο εμείς! Μας κόπηκε και η όρεξη! Είπαμε ότι κάτι θα μας κεράσει ο τύπος. Δεν μπορεί! Έλληνας βρήκε Έλληνες πρωτοχρονιάτικα... Αλλά τίποτα! Πληρώσαμε διπλάσια τιμή για να φάμε μπαγιάτικη πίτσα με γύρο μέσα στα πνεύματα ταλαίπωρων ανθρώπων του παρελθόντος.
Κάποια στιγμή το παίρνουμε απόφαση, βγαίνουμε από το μαγαζί, με σκοπό να εξερευνήσουμε την πόλη. Προς τα πάνω; Προς τα κάτω; Να ρωτήσουμε; Α να κάτι Έλληνες. Τους ρωτάμε αλλά μόλις είχαν φτάσει. Δεν ξέρουν τίποτα αλλά βλέπουν πολλούς περαστικούς να πηγαίνουν προς τα πάνω. Ε λοιπόν, ας πάμε και εμείς προς τα πάνω. Ξεκινάμε να περπατάμε πολύ γρήγορα γιατί το κρύο μας τρυπάει τα κόκκαλα. Ξέρουμε ότι κάπου υπάρχει ένα μεγάλο ρολόι και ένα ποτάμι. Ψάχνουμε να τα βρούμε. Αντί γι αυτά περνάμε πάνω από ένα πολύ τρομακτικό σημείο. Νύχτα πάνω σε μια ψηλή γέφυρα και από κάτω πολλές σιδηροδρομικές γραμμές.
Προχωράμε λίγο ακόμα και φτάνουμε σε ένα σημείο πάνω από τις γραμμές, όπου έχει μαζευτεί πάρα πολύς κόσμος και περιμένει. Δεν ξέρουμε γιατί αλλά τόσος κόσμος να κοιτάει τον ορίζοντα, κάτι θα γίνει. Κάτι περιμένει! Συμπτωματικά βλέπουμε ότι είμαστε μπροστά στην ελληνική πρεσβεία. Μα όλα τα events που γίνονται έχουν σχέση με Έλληνες; Τι τιμή, τι περηφάνια!
Περιμένουμε για ώρα, έχουμε παγώσει από το κρύο, βλέπουμε τον κόσμο που με διακριτικές αγκωνιές διεκδικεί μια θέση μπροστά μπροστά και απορούμε γιατί. Τελικά κάποια στιγμή, αρχίζουν και σκάνε πυροτεχνήματα. Γίνεται η νύχτα μέρα! Τα περισσότερα, εντυπωσιακότερα και ομορφότερα σχέδια που είχαμε δει ποτέ στον ουρανό! Παγώσαμε αλλά ήταν πολύ όμορφα.
Ωστόσο, δεν πήγαμε στην Πράγα να δούμε πυροτεχνήματα. Εμείς ένα ρολόι ψάχναμε. Δεν το βρήκαμε προς τα πάνω, οπότε μάλλον θα είναι προς τα κάτω. Αλλάζουμε λοιπόν κατεύθυνση και ξεκινάμε να κατηφορίζουμε. Με βήμα πιο ταχύ από ποτέ, παίρνουμε τον κατήφορο, ξαναπερνάμε από το επιβλητικό κτήριο, ξαναπερνάμε μπροστά από το κατάστημα του Έλληνα, δίνουμε υπόσχεση να μην ξαναφάμε ποτέ σε ελληνικό μαγαζί του εξωτερικού και προχωράμε. Αρχίζουμε να ξαναβλέπουμε πολύ κόσμο, όμορφα κτίρια, φωτισμένα και στολισμένα.
Πιστεύουμε πλέον ότι κάπου κοντά βρίσκεται το ρολόι και αντιλαμβανόμαστε ότι τζάμπα φάγαμε τόσο κρύο περπατώντας προς την αντίθετη κατεύθυνση. Και πράγματι οι υποψίες μας επιβεβαιώνονται. Καταλήγουμε σε μια πλατεία, στολισμένη απίστευτα, με πολλά ξύλινα σπιτάκια, όπου παντού πουλάνε κάτι, αναμνηστικά, φαγητά, χειροποίητες κατασκευές και ανεβάζοντας το βλέμμα, το θέαμα είναι απίστευτο. Το ρολόι δεσπόζει μπροστά μας! Απίστευτη ομορφιά! Πάρα πολύς κόσμος! Πάρα πολύ ωραίοι στολισμοί! Απίστευτα παραμυθένια εικόνα! Ό,τι και αν σας πω είναι λίγο! Αν δεν έχεις βρεθεί στην Πράγα τις μέρες των γιορτών, δεν μπορείς να αντιληφθείς για τι ομορφιά μιλάμε!
Ούτε και για τι κρύο όμως! Χαζεύοντας το ρολόι για λίγα λεπτά νιώθουμε ότι ο χρόνος έχει σταματήσει. Το αίμα έχει πάψει να κυλάει στις φλέβες μας. Πρέπει επειγόντως να περπατήσουμε. Και πράγματι περπατήσαμε. «Παιδιά να κάνουμε μια στάση, να πάρουμε κάτι, ένα αναμνηστικό» έλεγα εγώ, «Προχώρα, παγώσαμε, θα πάρεις από το αεροδρόμιο» έλεγαν οι υπόλοιποι της παρέας. Ούτε μια στάση στα ξύλινα σπιτάκια, ούτε μια αγορά. Δεν μπορώ να σας περιγράψω στενοχώρια! Ούτε ένα μαγνητάκι ούτε ένα στολιδάκι, τίποτα! Κανένα ενθύμιο από την Πράγα, πέρα από τις αναμνήσεις μας και φυσικά τις λίγες φωτογραφίες που σας δείχνω και εδώ. Και αυτές θολές και κουνημένες... πού να σταθεροποιήσεις το χέρι με αυτό το κρύο άλλωστε;
Με τα πολλά κάνοντας μια γρήγορη βόλτα, περιπλανηθήκαμε στα γύρω στενά, φτάσαμε στη γέφυρα του Καρόλου, κοιτάξαμε γύρω γύρω, ζήσαμε για λίγο στο πιο παραμυθένιο μέρος του κόσμου και με βήμα ταχύτερο επιστρέψαμε μπροστά στο αρχικό επιβλητικό κτίριο, κατεβήκαμε στο σταθμό του μετρό, περιμέναμε το τρένο, ήρθε γρήγορα ευτυχώς, μπήκαμε, πήγαμε στην αφετηρία του - εκεί από όπου το είχαμε πάρει αρχικά – κατέβηκαν όλοι, κατεβήκαμε κι εμείς, έτρεξαν όλοι, τρέξαμε κι εμείς, μπήκαν όλοι στο λεωφορείο, μπήκαμε κι εμείς. Ξεκίνησε το λεωφορείο μέσα στο σκοτάδι την αντίστροφη πορεία προς το αεροδρόμιο.
Μέσα στο λεωφορείο χωρίς το άγχος για πού θα κατέβουμε, βρήκα το χρόνο για ένα σύντομο συναισθηματικό απολογισμό: Συναίσθημα πρώτο – Ανακούφιση, που γλιτώσαμε από το κρύο. Συναίσθημα δεύτερο – Απογοήτευση, που μπορούσαμε να περιπλανηθούμε για λίγη ώρα ακόμα στην πόλη αλλά λόγω έλλειψης του κατάλληλου εξοπλισμού, δεν το κάναμε. Συναίσθημα τρίτο - Ανυπομονησία για τα μικροψώνια που θα έκανα από το αεροδρόμιο.
Το λεωφορείο φτάνει στο τέλος της διαδρομής, κατεβαίνουν όλοι, κατεβαίνουμε κι εμείς, τρέχουν όλοι, τρέχουμε κι εμείς, συνωστίζονται όλοι στις πόρτες του αεροδρομίου, συνωστιζόμαστε κι εμείς. Και ναι, επιτέλους, είμαστε μέσα στο αεροδρόμιο! Πάμε γρήγορα, βρίσκουμε καρέκλες, έχουμε λίγες ώρες αναμονής μπροστά μας, οπότε πρέπει να είμαστε άνετα, να κοιμηθούμε και λίγο. «Σας αφήνω εγώ» λέω και πάω για ψώνια. Ξεκινάω να περπατάω και προς μεγάλη μου απογοήτευση βλέπω ότι όλα τα καταστήματα είναι κλειστά! Θέλω να γυρίσω πίσω! Θέλω ένα μαγνητάκι! Θέλω κι ένα στολίδι! Το έμπειρο μάτι μου πρόλαβε να δει τόσα όμορφα πράγματα στα ξύλινα σπιτάκια της πλατείας... Και τώρα τελικά δε θα πάρω τίποτα. Πρέπει να ξαναέρθω στην Πράγα! Αυτή η σκέψη με ηρεμεί κάπως. Γυρνάω στην παρέα, πιάνω και εγώ μια καρέκλα και προσπαθώ να κλείσω τα μάτια μου. Η αλήθεια είναι ότι δε δυσκολεύτηκα κιόλας
Λίγες ώρες αργότερα μας ξυπνάει πρώτα το ξυπνητήρι - είμαστε και προνοητικοί - και μετά η ανακοίνωση που ακούγεται στο αεροδρόμιο και ενημερώνει τους επιβάτες ότι ήρθε η ώρα του check in και λίγο αργότερα της επιβίβασης. Προχωράμε στις τυπικές διαδικασίες και λίγη ώρα αργότερα είμαστε στο αεροπλάνο και βυθιζόμαστε στον ύπνο.
Ξυπνάμε δέκα λεπτά πριν την προσγείωση από την ανακοίνωση του πιλότου. Φτάνοντας στο τέλος της χριστουγεννιάτικης απόδρασης, ανυπομονούμε να γυρίσουμε σπίτια μας. Εξάλλου σαν το σπίτι σου δε νιώθεις πουθενά. Άντε να προσγειωθούμε, να πάρουμε βαλίτσες και να πάμε απευθείας για ταξί. Βλέπετε ήμασταν και σε καλές εποχές, τα ταξί έξω από το αεροδρόμιο Μακεδονία της Θεσσαλονίκης ήταν δυσεύρετα, δεν προλάβαιναν να σχηματίσουν ουρά, όπως τώρα. Τα σκεφτόμαστε αυτά και έχουμε αρχίσει να τα συζητάμε για να ξυπνήσουμε κιόλας. Έλα όμως που υπολογίζουμε χωρίς τους... υπεύθυνους φορτοεκφόρτωσης του αεροδρομίου Πράγας. Η βαλίτσα του ενός από την παρέα μας δεν ήρθε. Δε φορτώθηκε ποτέ στο αεροπλάνο για την πτήση Πράγα – Θεσσαλονίκη, γιατί πολύ απλά δε χωρούσε. Και εννοείται ότι δεν υπήρξε καμία πρότερη ενημέρωση. Θα έρθει με την επόμενη πτήση! Επομένως, ταξί, ποιο ταξί; Καρέκλες αεροδρομίου και πάλι και αναμένουμε μέχρι την επόμενη πτήση! Βυθιζόμαστε και πάλι στον ύπνο. Τα όνειρα τρέχουν πίσω στη Βαρκελώνη και την Πράγα... Πόσο ωραία περάσαμε! Μένει βέβαια τουλάχιστον ακόμα μία επίσκεψη στην Πράγα για ουσιαστική γνωριμία με την πόλη.
Extra Tips:
Αυτή ήταν η δική μας, σύντομη σε χρόνο αν και με λεπτομερή περιγραφή, επίσκεψη στην πρωτεύουσα της Τσεχίας. Τα λίγα που είδαμε από τη χριστουγεννιάτικα στολισμένη Πράγα, κατατάσσουν την πόλη στην κορυφή της λίστας με τους αγαπημένους προορισμούς. Δεν μπορούμε να σας προτείνουμε ουσιαστικά κάτι αξιόλογο από προσωπική εμπειρία για το πού να μείνετε, σε ποια εστιατόρια να φάτε, τι τοπικά εδέσματα να δοκιμάσετε. Μπορούμε όμως με απόλυτη βεβαιότητα να σας πούμε ότι οι -4 βαθμοί στην Πράγα δεν έχουν καμία σχέση ακόμα και με τους – 17 βαθμούς που έχουμε νιώσει κάποιες φορές στην Ελλάδα. Αν λοιπόν θέλετε να απολαύσετε την παραμονή σας στην πόλη, πρέπει απαραιτήτως να γεμίσετε τη βαλίτσα σας με ισοθερμικά ρούχα για να καλύπτετε όλο το σώμα σας, από την κορυφή ως τα νύχια. Πολύ χοντρά πουλόβερ, παντελόνια και τα πιο ζεστά σας παπούτσια κρίνονται επίσης απολύτως απαραίτητα. Ετοιμάστε αποσκευές σωστά και ετοιμαστείτε να ζήσετε το απόλυτο παραμύθι!
Χρήσιμες πληροφορίες για την πόλη μπορείτε να βρείτε στις παρακάτω ιστοσελίδες:
Πρόβελψη καιρού για Πράγα
