Για να μπαίνουμε στο κλίμα του φθινοπώρου και στιλιστικά, ας παραδειγματιστούμε για άλλη μια φορά από την casual εμφάνιση της Blair Eadie.

Ο χάρτης που καλύπτει έναν τοίχο του σπιτιού είναι μια ιδέα που μας αρέσει πολύ. Δίνει χρώμα στο χώρο, ιδέες για ταξίδια και μπορεί κάλλιστα να αποτελέσει αφορμή για άπειρες ώρες παιχνιδιού μαζί με τους φίλους μας. Βέβαια προϋποθέτει καλές γνώσεις γεωγραφίας ή έστω προθυμία για αύξηση των γνώσεων μας στο εν λόγω αντικείμενο.

Προσπαθώ να μπω στο πνεύμα των Χριστουγέννων. Και για να είμαι ειλικρινής δε δυσκολεύομαι πολύ.

Μ' αρέσουν τα Χριστούγεννα, η διαδικασία του στολισμού και μετά το δέντρο που δεσπόζει σε μια γωνιά του σπιτιού και η χριστουγεννιάτικη διακόσμηση και οι μυρωδιές και τα γλυκά μέσα στις γυάλες και το κόκκινο χρώμα παντού...

Απ' αυτό θα ξεκινήσω φέτος.

Ένα smoothie γεμάτο θρεπτικά συστατικά για πρωινό ή για ενδιάμεσο γεύμα μέσα στη μέρα! Χορταστικό και νόστιμο!

Όπως καταλάβατε πολύ μας αρέσουν οι Leftover Cuties αυτό το ΣΚ!

Ας τους ακούσουμε κι ας χαμογελάμε πλατιά!

Και επειδή το μυαλό τριγυρνάει σε διακοπές, θάλασσες και παραλίες.. ας πάρουμε μια γεύση από τη μαγευτική Ύδρα και ας ονειρευτούμε τις βόλτες μας στα πλακόστρωτα στενάκια του νησιού...

Μετά τις ξύλινες σκάλες, τις καρέκλες, τα παλιά τζιν, τα χωνιά, το σπάγγο και τους δίσκους κοπής που με λίγη φαντασία μπορούν να βρουν πολλαπλές χρήσεις, σήμερα θα δούμε ιδέες και λύσεις για το πώς μπορούν οι ξύλινες παλέτες να μεταμορφωθούν σε διάφορα χρήσιμα αντικείμενα εντός και εκτός σπιτιού.

Μια παλιά καρέκλα σε μια γωνία, ένα ριχτάρι ριγμένο επάνω της, μια μεγάλη κορνίζα από πίσω, δυο τρία ανθοδοχεία και άλλα τόσα κηροπήγια ή καράφες αριστερά και δεξιά ακουμπισμένα πρόχειρα και μερικά βιβλία συνθέτουν μια ιδιαίτερη γωνιά στο σπίτι. Δεν είναι πολύ όμορφη και πολύ "τυχαία" διακοσμημένη;

Άλλη μια πολύ ενδιαφέρουσα μουσική πρόταση έφτασε στο inbox μας από μια πολύ αγαπημένη φίλη! Ένα τραγούδι χαρούμενο και αισιόδοξο με ένα βίντεο κλιπ που μας ταξιδεύει πολύ πολύ μακριά, στο ξακουστό Σαν Φρανσίσκο!

"Κορίτσι μου αυτά είναι βγαλμένα από τη ζωή". Τη θυμάμαι αυτή τη φράση να τη λέει η γιαγιά μου από τότε που ήμουν μικρό κοριτσάκι. Και την έλεγε βλέποντας ταινίες του κλασικού ελληνικού κινηματογράφου με Νίκο Ξανθόπουλο, Βασιλάκη Καΐλα, Μάνο Κατράκη και λοιπούς πρωταγωνιστές της εποχής, σειρές του Νίκου Φώσκολου, ιστορίες σε εκπομπές της τηλεόρασης... Την κορόιδευα αυτή τη φράση και την περιγελούσα... Κι όμως...

Ακριβώς αυτή ήταν η ατάκα - σκέψη που μου ήρθε στο μυαλό διαβάζοντας τις Χάρτινες Μνήμες. Δικαίως.

Tην ανακάλυψα πρόσφατα και για άλλη μια φορά χάρηκα που πρόκειται για νέα ελληνίδα τραγουδοποιό με ιδιαίτερη φωνή και μελωδικές συνθέσεις. Το όνομα της είναι Αυγή (εξ ου και το Dusk) Πλατανίδη και πολύ μ'αρέσει.

We love Fridays! Μας αρέσουν οι Παρασκευές!

Ξυπνάμε με άλλη διάθεση και περιμένουμε το Σαββατοκύριακο...

Αφιερωμένο σε όλους όσους αυτές τις μέρες θα ταξιδέψουν για να περάσουν τα Χριστούγεννα με τα αγαπημένα τους πρόσωπα στο σπίτι ή κάπου αλλού..

Στο εστιατόριο του Μουσείου της Ακρόπολης είχα την τύχη να βρεθώ πριν 6 περίπου μήνες. Δε σας κρύβω πως με εντυπωσίασε. Ο χώρος, το μενού, τα πιάτα ήταν πολύ καλά. Ωστόσο, δεν μπορώ να μην παραδέχτω πως και έχω φάει καλύτερο φαγητό και έχω βρεθεί σε πιο όμορφο χώρο με καλύτερο σέρβις. Ωστόσο, το σύνολο όσων προσφέρει το συγκεκριμένο εστιατόριο άφησε όλη την παρέα ιδιαίτερα ικανοποιημένη με μεγαλύτερο ατού βέβαια την υπέροχη θέα στην Ακρόπολη και τους γύρω λόφους.

Τα στοιχεία που ξεχώρισα είναι το υφασμάτινο κρεβάτι, το φωτιστικό δαπέδου στη θέση του πορτατίφ και τα κάδρα που ακουμπούν στο δάπεδο.

Στα κέικ δεν μπορώ να αντισταθώ ποτέ! Ίσως φταίει που από παιδί πάντα είχαμε σπιτικό κέικ πάνω στο τραπέζι της κουζίνας. Πολλές φορές έκοβα ποσότητα από το μεσημεριανό φαγητό, ειδικά όταν επρόκειτο για φαγητό που δε μου πολυάρεσε, για να τιμήσω λίγο αργότερα το κέικ της μητέρας. Και δεν ήταν πάντα ίδιο. Η εκάστοτε έμπνευση κατά τη στιγμή της δημιουργίας οδηγούσε κάθε τόσο σε διαφορετικά γευστικά μονοπάτια.

Μερικά χρόνια αργότερα, όταν απέκτησα δικό μου σπίτι και δική μου κουζίνα, μια από τις αγαπημένες μου συνήθειες έγινε η παρασκευή "κεικοειδών" γλυκών. Κέικ βανίλιας, σοκολάτας, σουφλέ, κέικ με φρούτα, ό,τι μπορείτε να φανταστείτε! Φαγητό μπορεί να μην υπάρχει στο σπίτι αλλά κέικ θα υπάρχει!

Και κάπως έτσι, κάθε νέα συνταγή που πέφτει στα χέρια μου αποτελεί αφορμή για να μπω στην κουζίνα. Αυτή τη φορά η συνταγή ήρθε και πάλι από την Μπέσσυ, πιστή φίλη πια της σελίδας μας, και αφορά σε ένα κέικ με κανέλα και σταφίδες. 

Εξαιρετική διασκευή του τραγουδιού της Lykke Li από τους Triggerfinger.

Απολαύστε το..

Καμιά φορά τα αυτοσχέδια εδέσματα είναι τα καλύτερα! Και όταν έχεις δυο πιτσιρίκια στο σπίτι που ψάχνουν κάθε τόσο για κάτι γλυκό, τι καλύτερο για σπιτικές λιχουδιές με υλικά που υπάρχουν στην κουζίνα μας; 

Ένα πανέμορφο, απίστευτα γραφικό χωριό, σχεδόν ανέπαφο από το πέρασμα του χρόνου, λίγα χιλιόμετρα πιο πάνω από τον Βόλο, στο μαγευτικό Πήλιο. Νομίζω ότι οι λέξεις δεν αρκούν για να δώσουν μια πλήρη περιγραφή της Μακρυνίτσας. Δεύτερη φορά στον τόπο αυτό και δεύτερη φορά απόλυτα γοητευμένη από τον πηλιορείτικο χαρακτήρα του, το ιδιαίτερο ύφος του, την αρχοντιά του. Καταλαβαίνω απόλυτα τους φίλους που κατάγονται από δω και με τόση περηφάνια μιλούν για το χωριό τους.

Μας αρέσει ιδιαίτερα το ρεφρέν του!

"Love it or leave it 
You got to believe it"

Πείτε το μανία, ψύχωση, εμμονή αλλά σε κάθε εξόρμηση στο βουνό ή τη θάλασσα έχω την τάση να μαζεύω και κάτι, μια όμορφη πέτρα, ένα ξύλο σε περίεργο σχηματισμό, φρέσκα ή αποξηραμένα λουλούδια, κοχύλια, καρπούς, οτιδήποτε μπορεί να τοποθετηθεί σε κάποιο σημείο του σπιτιού φέρνοντας τη φύση στο σπίτι.

Η ανταποκρίτριά μας από τη Θεσσαλονίκη σε νέες δράσεις! Μετά τις πετυχημένες συνταγές της, για αυτό το Σαββατοκύριακο μας προτείνει μια εξόρμηση δίπλα στη θάλασσα..

Πάρα πολλές οι πηγές απ' τις οποίες αντλεί κανείς πληροφορίες για το Μεταξοχώρι (Ρέτσιανη) Αγιάς - Λαρίσης...

Κτισμένο στους νότιους πρόποδες του όρους των Κελλίων, δηλαδή του Κισσάβου ή της Όσσας, πνιγμένο κυριολεκτικά στο πράσινο, με τα υπεραιωνόβια πλατάνια να κυριαρχούν κατά μήκος του ξηροπόταμου πλέον Άμυρου που το "χωρίζει" στα δύο, "στέκεται" καμαρωτό, ατενίζει απέναντι το Μαυροβούνι και χαμηλά τον εύφορο κάμπο με τα πάσης φύσης καρποφόρα δένδρα. Δεν έχει σε τίποτα να ζηλέψει τα χωριά του Πηλίου.