Το νέο wallpaper του maresei.gr είναι εδώ για να πιάσουμε τον Μάη παρέα!

Παραλία Θεσσαλονίκης, καλοκαιράκι 2016.

Όλοι κάνουν βόλτες. ποδήλατα παντού, γονείς, παιδιά, σκυλάκια, ηλικιωμένοι, άλλοι χαρούμενοι, άλλοι σκεπτικοί.

Και εμείς εκεί μαζί με ένα φιλικό ζευγάρι και τον γιο μου (ούτε καν 2 χρονών) που χαίρεται με το κάθε τι... Mε το αεροπλάνο, τον ήχο από τις μηχανές, τις πεταλούδες... Χαιρετάει τους πάντες, όμως έχει τρελή αδυναμία στα παιδάκια. Αφού λοιπόν έχουμε χαιρετήσει όλον τον κόσμο συμπεριλαμβανομένων κατοικιδίων και αδέσποτων, εμφανίζεται μπροστά μας ένα αγοράκι (περίπου 13-14 χρονών) που είχε στο αναπηρικό καροτσάκι την αδερφούλα του (περίπου 9-10 χρονών) κάνοντας και εκείνοι βόλτες.

Αύριο είναι μια καινούρια μέρα.

Αύριο ο ουρανός ια είναι διαφορετικός, αγάπη μου. Περίμενε και θα δεις.

Μια από τις αγαπημένες μας μπάντες διασκευάζει ένα ρυθμικό κομμάτι που μας αρέσει πολύ..

Βρισκόμαστε στην πρώτη εβδομάδα του Ιουνίου, στην πρώτη Δευτέρα του καλοκαιριού... Το μυαλό δουλεύει, σχεδόν κάνει υπερωρίες σκεφτόμενο τις καλοκαιρινές εξορμήσεις, την ξενοιασιά του καλοκαιριού, εικόνες θαλασσινές και υπέροχες... Σε ένα τέτοιο σκηνικό η στενοχώρια, η γκρίνια, τα σκυθρωπά πρόσωπα, οι αρνητικές σκέψεις δεν έχουν θέση..

Ωρα για μουσικό διάλειμμα με διάθεση για χορό!

Ένα από τα ωραιότερα ταξίδια μας ως τώρα ήταν το ταξίδι – έκπληξη σε μια από τις πιο γραφικές πόλεις της Ευρώπης, το Άμστερνταμ ή διαφορετικά στη Βενετία του Βορρά.

Καρέκλες παλιές, μεταλλικές, σκουριασμένες μα τόσο γερές... Δεν ήταν δυνατό να είναι όλα τόσο περιποιημένα και αυτές οι καρέκλες του σκηνοθέτη να μου χαλάνε την αισθητική. Μια απόφαση ήταν και ή θα πήγαιναν στα σκουπίδια ή για συντήρηση και επειδή μου φάνηκε κρίμα - είχαν και μεγάλη ιστορία, όπως επίσης και ηλικία-, επέλεξα το δεύτερο.

Πώς γίνεται μια μελωδία να γεννά τόσα συναισθήματα ταυτόχρονα: Νοσταλγία, τρυφερότητα, λύπη και χαρά μαζι...

Τώρα να έχεις ανέβει στον Γράμο, τον Σμόλικα και σε άλλα χαμηλότερα βουνά και να αφήνεις τον "αρχηγό" παραπονεμένο, σαν πολύ δεν πάει; Τι λέτε;

Στρώνουμε τραπέζι για τρεις! Δε χρειάζεται να υπάρξει μια μια ειδική περίσταση ούτε ακριβά σερβίτσια ούτε ακριβά μαχαιροπίρουνα ούτε το τέλειο φαγητό για να στρώσουμε ένα καλό τραπέζι.

Σπίτια σε επίπεδα.. Σπίτια διώροφα.. Εσωτερική σκάλα.. Γοητευτικά χαρακτηριστικά για κάθε σπίτι. Κρεβατοκάμαρες πάνω, σαλόνι - κουζίνα κάτω, εσωτερική σκάλα και ο τοίχος πλάι της γεμάτος οικογενειακές φωτογραφίες.., ό,τι και να σκεφτώ μ' αρέσει. Τώρα για το αν είναι βολικά ή όχι αυτά τα σπίτια, τι να πω; Όσοι τα έχουν συχνά διαμαρτύρονται ότι αυτό το πάνω-κάτω όλη μέρα, συχνά τους κουράζει. Προσωπικά μ' αρέσουν τα διώροφα σπίτια αλλά φαντάζομαι ότι όσο τα χρόνια περνούν και τα πόδια μπορεί να βαραίνουν, ίσως να μην είναι τόσο ευχάριστο το "ανέβα - κατέβα".

Σε ένα μέρος πανέμορφο, εντάξει μπορεί να μην ήταν τόσο όμορφο και τόσο γραφικό όσο το Μπουράνο, αλλά είχε και αυτό τη μαγεία του, βρεθήκαμε πριν λίγες μέρες για το καθιερωμένο πικ νικ της Πρωτομαγιάς. Και ναι φέτος, δε σκεφτήκαμε καν το ενδεχόμενο της ταβέρνας, καθότι στην παρέα πλέον έχουν προστεθεί αρκετά νέα μέλη από 1+ ως 5- ετών, οπότε θέλαμε να αποφύγουμε το κυνηγητό, θέλαμε να τους φέρουμε πιο κοντά στη φύση, θέλαμε να στρώσουμε χάμω και να γίνουμε ένα με τη γη, τις πευκοβελόνες, τις πέτρες και τα χώματα... Και γίναμε!

Το απόγευμα της Τσικνοπέμπτης είναι εδώ και μια που πλησιάζει η ώρα που θα βγούμε μια βόλτα... ας ανεβάσουμε τη διάθεσή μας και ας αφεθούμε στο ρυθμό του χαρακτηριστικού αυτού χορευτικού κομματιού που για τους περισσότερους είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την περίοδο του καρναβαλιού!

Επιτέλους Κυριακή! Ωραία μέρα! Ήσυχη, ήρεμη, καθαρή.. Σήμερα δεν είναι η δράση καθαριότητας; Προλαβαίνουμε να ψάξουμε πού διοργανώνεται κάτι σχετικό στην περιοχή μας και να στηρίξουμε την εθελοντική προσπάθεια καθαρισμού του περιβάλλοντος. Κάποια στιγμή εξάλλου πρέπει να σταματήσουμε να θεωρούμε δεδομένα όσα μας παρέχονται τόσα χρόνια δωρεάν.

Ο Φεβρουάριος είναι ο μήνας των βραβείων. Μετά τις Χρυσές Σφαίρες λοιπόν και πριν τα Όσκαρ, ήρθε η σειρά των κινηματογραφικών βραβείων BAFTA.

Είπαμε, ο Όλυμπος είναι το... βουνό. Πανέμορφος, ρομαντικός, απολαυστικός, ελκυστικός αλλά συνάμα και τρομακτικός κι επικίνδυνος, αν δεν τον σέβεσαι. Όσο ανεβαίνεις και τον επισκέπτεσαι, άλλο τόσο σε τραβάει να ξαναπάς. Απ' όπου και να τον βλέπεις, στέκεται καμαρωτός και σε καλεί... Φαίνεται από διάφορα σημεία της χώρας, καθ' ότι "αρχηγός" των βουνών. Οπότε, αν νιώθεις όπως κι εμείς, δε χάνεις ευκαιρία να τον επισκεφθείς.

Τι ωραία μελωδία!

"..Won't you dance with me
In my world of fantasy
Won't you dance with me
Ritual fertility.."

Ακούγοντας την Παρασκευή το "She" του Elvis Costello ήρθαν αυτομάτως στο μυαλό μου σκηνές από την ταινία "Μια βραδιά στο Notting Hill". Παράλληλα όμως ανακάλεσα και εικόνες από τις βόλτες μας σε αυτή την περιοχή του Λονδίνου σχεδόν δύο χρόνια πριν.

Μια γλυκιά διασκευή του αγαπημένου μας Diamonds της Rihanna από μια 17χρονη μουσικό, τραγουδίστρια και τραγουδοποιό από την Πάτρα. Το όνομα αυτής Βασιλική Μουρίκη.

Άλλοι (ονόματα δε λέμε, υπολήψεις δε θίγουμε) σκέφτονται να φτιάξουν μπομπονιέρες από lego... κι άλλοι φτιάχνουν ολόκληρο τον Παρθενώνα!

Μαγικά αυτά τα παιχνίδια, υπέροχη και η ιδέα των Αυστραλών που έφτιαξαν την Ακρόπολη από τουβλάκια lego με σκοπό να την χαρίσουν στο Μουσείο της Ακρόπολης.

Υπάρχει μια διαδρομή στην Ελλάδα όπου ξεκινάς "απ΄τα ψηλά", ανάμεσα σε άγριες βουνοκορφές και καταλήγεις στα "χαμηλά" σε μια όμορφη παραλία με βαθιά, καταγάλανα νερά. Κατεβαίνεις απόκρημνες πλαγιές, διασχίζεις πλούσια δάση κι ακούς τρεχούμενο νερό να κελαρύζει στη μέση του πουθενά. Στέκεσαι σε σημεία με απίστευτη θέα. Ανοίγεις το βήμα σου σε άλλα για να αποφύγεις πέτρες που πέφτουν από ψηλά. Περνάς μέρη όπου ακούς φωνές θαυμασμού σχεδόν σ' όλες τις γλώσσες του κόσμου. Φτάνεις σ' άλλα όπου πινακίδες σ' ενημερώνουν να κάνεις ησυχία για το φόβο κατολισθήσεων. Συναντάς ερειπωμένα χωριά, παλιά γεφύρια και ένα είδος ζώου μοναδικού, εξωτικού, τα ίχνη του οποίου χάνονται στα βάθη της ιστορίας.

Στο Μέτσοβο ανεβήκαμε και το τοπίο όπως είδατε ήταν εκπληκτικό. Όλη η γύρω περιοχή έχει μια φυσική ομορφιά απείρου κάλλους. Αν βρεθείς στο δρόμο Θεσσαλονίκη - Ιωάννινα και τύχει να ψιλοχιονίζει, φτάνοντας εκεί, λίγο πριν την έξοδο για Μέτσοβο, δεν μπορείς να πιστέψεις στα μάτια σου αυτό που βλέπεις. Τα δέντρα, ο τρόπος που το χιόνι "κάθεται" πάνω στα κλαδιά τους, τα γύρω βουνά, οι γέφυρες.. Ένα μοναδικό σκηνικό που δεν το χορταίνει το μάτι σου. 

Τα βουνά μας αρέσει να τα επισκεπτόμαστε, να τα κατακτούμε και αυτό φαίνεται και από τις ορεινές μας περιπλανήσεις. Κάθε επίσκεψη σε ένα νέο βουνό είναι μια νέα ανακάλυψη, η ομορφιά που συναντάς είναι απίστευτη, η φύση σου επιφυλάσσει τις μεγαλύτερες εκπλήξεις, περπατάς ή σκαρφαλώνεις και αποκαλύπτονται μπροστά σου τα θαυμάσια τοπία.. Και όλα αυτά δεν τα χορταίνεις ποτέ και δεν τα ξεχνάς ποτέ.. Οι εικόνες, η θέα, τα έντονα συναισθήματα δε σε αφήνουν στην καθημερινότητά σου, τα έχεις μέσα σου και έρχονται στην επιφάνεια με κάθε σχετικό ερέθισμα.