Μια Κυριακή του Φεβρουαρίου που ήρθε η άνοιξη
Είναι κάποια πρωινά που ξυπνάς και όλα μοιάζουν λίγο διαφορετικά. Σαν κάποιος να ανακάτεψε το σύμπαν κατά τη διάρκεια της νύχτας. Είναι κάποιες μέρες που μπορεί να βρίσκονται στην καρδιά ενός χειμώνα αλλά κουβαλάνε μέσα τους την άνοιξη. Έτσι απλά σε μια στιγμή αλλάζει η ατμόσφαιρα, γλυκαίνει και σου γαργαλάει την ψυχή. Όσο κι αν κάποιοι ενοχλητικοί επιμένουν ότι είμαστε ακόμα στο Φεβρουάριο, ή κάποιοι πιο ρεαλιστές ότι η εξήγηση είναι απλή και λέγεται «νοτιάς», την Κυριακή που μας πέρασε είχαμε άνοιξη, ξεκάθαρα. Αυτή η γλυκιά, δροσερή αίσθηση που μας μεθάει. Και εμένα αυτός ο αέρας της άνοιξης με ξεσηκώνει, μου χαρίζει ενέργεια, έμπνευση και πηγαία χαρά και κυρίως μου απαγορεύει να μείνω σε κλειστό χώρο.
Απλά δε γίνεται. Θέλω να ξεχυθώ και να μη μαζευτώ ποτέ ξανά. Θέλω να κάνω όλα όσα μπορεί ποτέ να σκέφτηκα και δεν έκανα. Η άνοιξη μας, μπορεί να μην είχε εξόρμηση στη φύση, βουνό, θάλασσα, λουλούδια κτλ, αλλά την φέραμε - ή μάλλον μας έφερε- στην πόλη, όπου δημιουργήθηκε για λίγες ώρες ένας ανοιξιάτικος υπέροχος μικρόκοσμος. Την κυριακάτικη άνοιξη την περάσαμε αράζοντας στην νέα προβλήτα του λιμανιού, με τα μπουφάν δίπλα μας να περιττεύουν, αγναντεύοντας τη θάλασσα, τους επίδοξους φωτογράφους που μας χάρισαν ένα κάδρο τους , τους πιτσιρικάδες με τα ποδήλατα, τις μαμάδες με τα μωράκια και ένα καράβι πειρατικό που βάζω στοίχημα ότι για μια στιγμή είδα τον Jack Sparrow επάνω του.
Αυτή ήταν η πρώτη άνοιξη της χρονιάς και νομίζω ότι έρχονται πολλές ακόμα! Keep your soul wide open.
ΥΓ Αυτό είναι ένα αγαπημένο τραγούδι που πρωτοάκουσα σε μια συναυλία, μια ιδιαίτερη άνοιξη και από τότε το έχω ταυτίσει μαζί της, ήταν αυτή του 2011
Κείμενο - Φωτογραφίες - Μουσική Επιλογή: Νίκη Χ.