Λένε ότι η τρέλα πάει στα βουνά... λέτε; Μπα, στους ανθρώπους πάει και παίρνουν με την πρώτη ευκαιρία τα βουνά. Γιατί όμως; Γιατί τους aresei. Και επειδή και μένα maresei, θέλω να μοιραστώ τη χαρά της ανάβασης, των ήχων αλλά και της ησυχίας του βουνού ή γενικότερα της εξοχής, το πνεύμα της ομάδας, του ψιλολαχανιάσματος, αλλά και την αίσθηση της "κατάκτησης" όταν φτάνεις στο τέρμα. Αυτό θα γίνει μέσα από μια σειρά τέτοιων εξορμήσεων στα ψηλότερα βουνά της Ελλάδας, αρχίζοντας από τον Γράμο.

Φέτος δεν παίρνουμε τα βουνά μόνο για ορεινές περιπλανήσεις. Αρχίσαμε και τους αγώνες δρόμου. Ξεκινώντας πέρυσι στο Καστράκι Γρεβενών, πιάσαμε θάλασσα στα παράλια της Λάρισας, φτάσαμε μέχρι την Ξάνθη, επιστρέψαμε στα ορεινά, στον Όρλιακα, και να 'μαστε πάλι μια εβδομάδα μετά στην Ποντινή Γρεβενών, όπου την Κυριακή 26 Απριλίου 2015, πραγματοποιήθηκε αγώνας ημιορεινού τρεξίματος 10 χιλιομέτρων.

Αργία σήμερα! Ο καιρός είναι καλός! Ευκαιρία για εξόρμηση στη φύση, πεζοπορία, βόλτα με το ποδήλατο, ρακέτες ή βόλευ στην παραλία, πικ νικ.. ή ό,τι άλλο μας αρέσει.

Ο νέος μας διαγωνισμός ξεκινά! Δύο τεύχη ενός νέου βιβλίου υπόσχονται να φέρουν τύχη στους νικητές και να τους μυήσουν στο "ευ ζην".

Εμείς θα κάνουμε ό,τι μπορούμε γι' αυτό με τη βοήθεια των Εκδόσεων Μύρτος.

Σήμερα λοιπόν ξεκινάει ο διαγωνισμός μας για 2 τεύχη του νέου βιβλίου "Ημερολόγιο Καλοτυχίας Ευ ζην 2016".

Μια ακόμα τάση της φετινής σεζόν που αγαπάμε πολύ είναι τα παντελόνια σε παστέλ αποχρώσεις. Είναι ανάλαφρα, όμορφα, ανοιξιάτικα και συνδυάζονται με πάρα πολλά ρούχα. Τείνουν να αντικαταστήσουν τα τζιν μας... Και εδώ που τα λέμε είναι πιο μαλακά, πιο δροσερά, πιο άνετα... γιατί να μην τα συμπεριλάβουμε στις στιλιστικές μας επιλογές;

Hola a todos!

Καλή μας μέρα κι ας έχουμε μια χρωματιστή εβδομάδα! :-)

Το δέντρο της Θεσσαλονίκης φέτος στολίστηκε νωρίτερα από κάθε άλλη χρονιά! Την πρώτη μέρα του Δεκέμβρη - επισήμως και του χειμώνα - κατέβηκαν τα στολίδια, άνοιξαν τα κλαδιά και άναψαν τα λαμπάκια του δικού μας δέντρου! 

Για τα πάρκα του Λονδίνου είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα έχετε ακούσει πολλά. Για το πόσο όμορφα είναι, πόσο μεγάλα, πόσο πράσινα, πόσο κόσμο έχουν...

Έτσι για μια μικρή υπενθύμιση!

Οι στέκες είναι από τα αγαπημένα αξεσουάρ μαλλιών και σε βοηθούν να τους δώσεις ξεχωριστό στιλ με μια κίνηση.

Ο καιρός των γάμων έφτασε πια για τα καλά. Οι μελλοντικές νύφες τρέχουν για νυφικό, για το στολισμό, για προσκλητήρια, για μπομπονιέρες... Η λίστα είναι πολύ μεγάλη! Και λέω νύφες γιατί συνήθως οι γυναίκες επιμελούνται αυτών των θεμάτων, ενώ οι μελλοντικοί γαμπροί συνήθως περιορίζονται στην επιλογή του κουστουμιού και συμμετέχουν στην επιλογή του φωτογράφου και της μουσικής.

Αυτή τη φορά η περιήγησή μας στο Σαν Φρανσίσκο μας φέρνει στο ξακουστό του πάρκο και στην Ακαδημία Επιστημών.

Ας πάρουμε μια γεύση...

Ώρα για μουσικό διάλειμμα με ένα blues/rock δίδυμο που ανακάλυψα πρόσφατα και πολύ μου αρέσει!

Πόσους άντρες φίλους έχω που θεωρούν πως οι γυναίκες δεν ξέρουμε να οδηγούμε... Και πόσες φορές ακόμα και εμείς οι ίδιες βλέποντας ένα περίεργο παρκάρισμα ή μια οδηγική γκάφα ξεστομίζουμε χωρίς πολλή σκέψη "γυναίκα θα 'ναι"... Να μην αναφέρω ότι πολλές φορές - σχεδόν ξανθιά με λες και μένα - λέμε και το κλασικό "καμιά ξανθιά θα 'ναι"...

ή αλλιώς Misirlu Shake στο σταθμό του Ηλεκτρικού στον Πειραιά! 

Μετά τα cupcakes βανίλιας και τα cupcakes hotdog, ήρθε η ώρα και για τη συνταγή των ξακουστών πλέον - στην παρέα μας -  tortillas που μετά την περσινή μεγάλη επιτυχία δε θα μπορούσα να μην τις ξαναφτιάξω...

Τέσσερις ήμασταν οι μόνιμοι ανήλικοι παραθεριστές στη μικρή αυλή μας πριν πολλά πολλά χρόνια. Παίζαμε, τρώγαμε, δημιουργούσαμε διάφορα αυτοσχέδια παιχνίδια, τι γήπεδο τένις στην παραλία με συνολικό μήκος όχι πάνω από 4 μέτρα και φιλέ από παλιά υφάσματα, τι σκηνές από κουβέρτες στο μπαλκόνι, τι κεφτεδοπόλεμο με "κεφτέδες" από βρεγμένη άμμο, τι αγώνες με τα κύματα όταν καθόμασταν εκεί που σκάει το κύμα, τι στρατιωτάκια, τι τσιλίκα...

Έκτακτη ανάρτηση η σημερινή, γιατί ο δρομέας της maresei παρέας μας πήρε πάλι τους δρόμους για να συμμετέχει στον 19ο Μπιζάνιο αγώνα τρεξίματος. Οπότε έχουμε αναλυτικό φωτορεπορτάζ καθώς οι φίλοι δρομείς αναμένουν φωτογραφίες!

Δεν πέρασε πάνω από μια ώρα που ολοκλήρωσα την ανάγνωση του βιβλίου. Περπατώντας πλέον πλάι στο ποτάμι, απολαμβάνω τους ήχους και τα χρώματα της άνοιξης και σκέφτομαι ακόμα την υποθεση.

Η σημερινή Δευτέρα είναι από αυτές που μας αρέσουν, μια και για τους περισσότερους από μας ισοδυναμεί με περισσότερο ύπνο, καφεδάκι, ηλιοθεραπεία ή βόλτες στον ήλιο και περισσότερο χρόνο για ό,τι άλλο μας αρέσει.. πάντα με καλή παρέα!

Πολύ μ'αρέσει!

"I don't want to wait anymore I'm tired of looking for answers
Take me some place where there's music and there's laughter..."

Το χρώμα που αγαπώ και που φαντάζει στα μάτια μου το πιο φωτεινό, το πιο χαρούμενο, ένα από τα πιο ωραία χρώματα για τα αντικείμενα εντός σπιτιού αλλά και για το αγαπημένο ρολόι χειρός, που δεν πήρα ακόμα, αλλά σκοπεύω να πάρω - από πέρυσι το "ζαχαρώνω", είναι το λατρεμένο φυστικοβεραμάν. 

Μπορεί η πολλή αγκαλιά να κάνει ένα παιδί να κολλήσει πάνω σου; Μπορεί η συνεχής αγκαλιά της μαμάς και του μπαμπά να το κάνουν να ντρέπεται και να μη θέλει να πάει σε άλλα άτομα; Μπορεί να το κάνουν να μην προσπαθεί να μπουσουλήσει, να περπατήσει, να διεκδικήσει κάτι που θέλει να πάρει; Ισχύει η άποψη των παλιότερων μανάδων, και νυν γιαγάδων, που έλεγαν ότι η πολλή αγκαλιά κάνει τα παιδιά κακομαθημένα; Και τι γίνεται με τα χέρια σου που όλη μέρα πονάνε, τη μέση σου που δεν αντέχει πια, τη στοίβα με τα ρούχα που περιμένουν ασιδέρωτα για μέρες, τα πιάτα στο νεροχύτη ή τα σκορπισμένα παιχνίδια στο πάτωμα;