Φωτογραφίζοντας την ανατολή
Τι κι αν ήταν Πάσχα; Κι αν θελαμε να κοιμηθούμε λίγο παραπάνω, αν το σώμα και ο νους χρειάζονταν έστω και μια ώρα παραπάνω ύπνο για να ανακτήσουν τις χαμένες δυνάμεις... Η μασκότ - τους τελευταίους 15 μήνες - της οικογένειας είχε άλλη άποψη. Κάθε πρωί λίγο μετά τις 6, είχε μάτια ορθάνοιχτα και τρελή όρεξη για παιχνίδι. Και φυσικά δεν άφηνε σχεδόν κανέναν να ησυχάσει. Τι κι αν εμείς θέλαμε να του τραγουδήσουμε "Μη μας ξυπνάς απ' τις έξι, πριν ακόμα ο ήλιος να φέξει...". Το δικό μας "ξυπνητήρι" δεν καταλάβαινε τίποτα.
Το μόνο καλό ήταν αυτές οι υπέροχες ανατολές ηλίου που απολαμβάναμε κάθε πρωί. Κι αν εμείς, οι νεότεροι αρκεστήκαμε σε μια φωτογραφία από το κινητό, ο χαζοπαππούς μας που έτσι κι αλλιώς θεωρεί ότι όποιος κοιμάται πολύ, ζει λίγο και έχει μάθει να ξυπνάει κάθε πρωί γεμάτος ενέργεια, μας έβαλε τα γυαλιά. Εξοικειωμένος κατά βούληση από το μόνιμο πρωινό ξύπνημα για ψάρεμα το καλοκαίρι και για ορεινές περιπλανήσεις τις υπόλοιπες εποχές, την έβγαζε πρωί πρωί στην παραλία, να φωτογραφίζει την ανατολή.
Κι έτσι έχουμε κι εμείς τα τυχερά μας! Να βλέπουμε τώρα τις φωτογραφίες της ανατολής και να ταξιδεύουμε με το νου και με το πνεύμα, παρόλο που έχουμε επιστρέψει στη βάση μας, δίνοντας το επόμενο ραντεβού με την αυλή μας, την ακρογιαλιά και τη θάλασσα σε 1-2 μήνες.