02/10/2016: Η πιο καταθλιπτική (προσωπική) επέτειος!
Πριν 5 χρόνια, τέτοια μέρα, μόλις είχα φτάσει Θεσσαλονίκη και βρισκόμουν αντιμέτωπη με την καινούρια μου ζωή. Θυμάμαι τον πανικό και τη λύπη που αισθανόμουν γιατί μου φαινόταν τόσο πολύ τεράστιο όλο αυτό που ξεκινούσε. Θα ζούσα μόνη μου, θα διαχειριζόμουν τα λεφτά μου, θα συντηρούσα το σπίτι μου και όλες οι στιγμές μου σε αυτό θα ήταν στιγμές μοναξιάς. Για έναν άνθρωπο που λατρεύει την οικογένεια και μισεί να είναι μόνος, πιστέψτε με, αυτό είναι τεράστιο βήμα.
5 χρόνια μετά όλο αυτό μοιάζει αστείο.Όλα τα δύσκολα διήρκεσαν μια εβδομάδα. Έμαθα τον εαυτό μου, αγάπησα την παρέα μαζί μου, διασκέδασα να με γνωρίζω και έμεινα να απολαμβάνω την ησυχία μου. Πιο πολύ απ' όλα με βοήθησε ο κόσμος. Είναι οξύμωρο, όμως, γνώρισα τόσο πολύ κόσμο, παιδιά που είχαν τις ίδιες ανησυχίες και τους ίδιους στόχους με μένα, παιδιά που σε τίποτα δε συμφωνούσαμε, έκανα τόσες παρέες και συναναστράφηκα τόσους διαφορετικούς ανθρώπους που τελικά αναζητούσα εμένα και μου έλειπε η μοναξιά μου η πολύτιμη.
Πέρασα τόσες όμορφες στιγμές με τους φίλους μου... τόσα ξενύχτια, τόσα παιχνίδια, τόσα βράδια όλοι μαζί... δεν ξέρω τι να πρωτοθυμηθώ και τι να αναφέρω. Τόσες εμπειρίες για να πω στα παιδιά μου κάποια στιγμή και τόσα βιώματα για να μπορέσω να τα συμβουλέψω. Φυσικά έχω να θυμηθώ και δύσκολες στιγμές! Φιλίες που χάλασαν, σχέσεις που διαλύθηκαν, ανθρώπους που αγαπούσα και μίσησα, που με αγαπούσαν και με σιχάθηκαν. Στιγμές! Στιγμές που γνωρίζει πραγματικά μόνο το σπίτι μου. Αντιδράσεις που τις κρατάει φυλαγμένες στους τοίχους του.
Ο κύκλος αυτός θεωρείται ότι έκλεισε ή κλείνει όταν αποφοιτείς. Όχι! Ο κύκλος αυτός κλείνει όταν συνειδητοποιείς ότι ρίζωσες. Ότι αγαπάς την πόλη αυτή όσο ίσως δεν αγαπάς την πόλη που μεγάλωσες. Γιατί αυτή σε έχτισε. Σου έμαθε όταν πέσεις, όσο κι αν πονάς, να σηκώνεσαι. Αυτό έπαθα εγώ. Εγώ που τόσο δεν ήθελα να βγω από τη γυάλα μου, βγήκα! Και τώρα τρομάζω γιατί τις ρίζες μου κάποιος τις τραβάει. Γιατί πια όταν κοιτάω το απέραντο της Θεσσαλονίκης, της πόλης μου, αισθάνομαι όχι χαρά και αγαλλίαση, αλλά άγχος και αγωνία. Γιατί είναι οι τελευταίες ματιές. Γιατί η φυγή πλησιάζει και μαζί και το τέλος ενός ταξιδιού που ήταν μάλλον το πιο διασκεδαστικό που μπορεί να κάνει κανείς.
5 χρόνια μετά θυμάμαι όλα αυτά και πελαγώνω στη σκέψη ότι το μέλλον μου φαίνεται να διαγράφεται αλλού, και όχι στην πόλη αυτή που τόσο με πλήγωσε και πολύ περισσότερο μου χάρισε χαμόγελα και ανθρώπους. Όλο και πιο έντονη και ρεαλιστική είναι η σκέψη της επιστροφής και όλο πιο κοντά αυτή η μέρα.
«Κάπου αλλού θα ζήσω, όμως, θα σε θυμάμαι γιατί μου έμαθες να ζω και να με αγαπώ. Ελπίζω και εύχομαι καθημερινά η παράταση που παίρνω στα στενά σου να παρατείνεται επ' αόριστον, γιατί σε αυτά μπορώ και αναπνέω.»
«Όπου κι αν πάω εσένα θα θυμάμαι Θεσσαλονίκη ξελογιάστρα»
«χρόνια μας πολλά πόλη μου»
#my_city
Γράφει η Παυλίνα.
 επέτειος! "Pin It")
