Πριν 5 χρόνια, τέτοια μέρα, μόλις είχα φτάσει Θεσσαλονίκη και βρισκόμουν αντιμέτωπη με την καινούρια μου ζωή. Θυμάμαι τον πανικό και τη λύπη που αισθανόμουν γιατί μου φαινόταν τόσο πολύ τεράστιο όλο αυτό που ξεκινούσε. Θα ζούσα μόνη μου, θα διαχειριζόμουν τα λεφτά μου, θα συντηρούσα το σπίτι μου και όλες οι στιγμές μου σε αυτό θα ήταν στιγμές μοναξιάς. Για έναν άνθρωπο που λατρεύει την οικογένεια και μισεί να είναι μόνος, πιστέψτε με, αυτό είναι τεράστιο βήμα.

Είναι λίγες μέρες, τώρα, που αντιλαμβάνομαι πως έχουν αλλάξει πάρα πολλά στις ανθρώπινες σχέσεις. Πάρα πολλά με ένα πάτημα. «μου αρέσει», «τέλειο», «ουάου» και κάποιες άλλες αντιδράσεις θεωρούνται αρκετές για να ορίσει κανείς τι αισθάνονται οι γύρω του για αυτόν. Ο κόσμος του facebook δεν ενημερώνει μόνο για τις εξελίξεις, ούτε ικανοποιεί το «εγώ» των εγγεγραμμένων, στην ουσία ορίζει τις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων που έχουν κάποιο προφίλ.

Σας έχει τύχει ποτέ να σας έρχονται δάκρυα στα μάτια λόγω της έντασης της αγάπης που αισθάνεστε για κάποιον; Εμένα ναι! Αυτό το συναίσθημα που γεμίζεις ολόκληρος από μια λέξη, μια ματιά, μια κίνηση. Αυτά είναι τα δάκρυα της αγαλλίασης μάλλον!

Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω να πω κάτι συγκεκριμένο, θέλω απλά να μοιραστώ την ένταση αυτού του συναισθήματος. Δεν μπορείς να πάρεις ανάσα και νιώθεις πίεση στον θώρακα, σαν κάτι να θέλει να βγει από μέσα σου. Αγκαλιά μάλλον. Κι αν αυτός λείπει δάκρυα έρχονται να με λυτρώσουν.

Καλοκαίρι στη Θεσσαλονίκη και δουλειά σημαίνει δύσκολες ψυχολογικές καταστάσεις. Μοναξιά, ζέστη, φωτογραφίες σε όλα τα social media με ζευγαράκια να λιάζονται (ναι! ζηλεύω!), ελάχιστες εξορμήσεις στη θάλασσα, ελάχιστες έξοδοι, μακριά από την οικογένεια. Για άλλους μπορεί να ήταν ευκαιρία για ξεφάντωμα, εμένα διάφοροι παράμετροι δε μου το επιτρέπουν στον βαθμό που θα ήθελα. Στην προσπάθειά μου, λοιπόν, να γεμίσω τον χρόνο μου, πέρα από αγγλικά και λογοτεχνικά βιβλία που διαβάζω, ασχολούμαι και με τη νέα διακόσμηση του σπιτιού μου.

Μη σκέφτεστε έπιπλα, διακοσμήσεις, μετακομίσεις! No money, no honey!

Το βιβλίο για μένα είναι ένα από τα πιο όμορφα δώρα που μπορεί κάποιος να μου χαρίσει. Είναι ρίσκο, βέβαια, γιατί δεν μπορείς να ξέρεις τι είδος βιβλίων αρέσουν και απολαμβάνει ένας βιβλιοφάγος. Ο αγαπημένος μου καθηγητής στάθηκε πολύ τυχερός!

Εμένα γενικά οι ικανότητές μου στη χειροτεχνία δεν είναι οι καλύτερες! («τα χέρια μου δεν πιάνουν»). Ωστόσο, η καταναλωτική μου μανία σε συνδυασμό με ένα ζευγάρι παλιά μου πέδιλα που δεν μου αρέσουν και την άδεια μου τσέπη με ανάγκασαν να δοκιμαστώ. Για πρώτη φορά νομίζω τα πήγα πολύ καλά!

Επανέρχομαι με τραγούδι. Γιατί εγώ μπορεί αυτές τις κοπελιές να τις έχω παρεξηγημένες, πολύ μάλιστα, αλλά να που ποτέ μη λες ποτέ γιατί συμβαίνει κάτι σαν 20 φορές την ώρα.

Είμαι κόρη! Μοναχοκόρη! Μοναχοπαίδι! Αυτόματα ο τελευταίος χαρακτηρισμός προκαλεί σε όλους τη σκέψη «Κρίμα στη μάνα που σε κουβάλησε και έμεινε μόνη της γιατί σίγουρα εσύ έκανες κόμμα με τον πατέρα σου!».

Και ξυπνάς ένα πρωί, όπως το προηγούμενο, αλλά όλα είναι αλλιώς. Ο ουρανός λάμπει, μια μυρωδιά φρέσκια και δροσερή έρχεται στη μύτη σου και σου προκαλεί χαμόγελο στα χείλη και καταλαβαίνεις ότι αυτό το πρωινό είναι που μπορείς να πιεις καφέ στην (απεριποίητη λόγω χειμώνα) βεράντα σου με κοντομάνικο.

Άνοιξη! Χρώμα, μυρωδιές, χαμόγελα, αισιοδοξία, κοντομάνικο, μπούκωμα και κυρίως λουλούδια και έρωτας είναι τα συστατικά της Άνοιξης! Αδιαμφισβήτητα έχει φτάσει και έχει μπει σε όλων το μυαλό. Ξελογιάστρα! Να μη δουλέψεις, να μη διαβάσεις, να μην κοιμηθείς. Να είσαι έξω μόνο. Να μυρίζεις αυτή τη νέα αρχή που σηματοδοτεί. Να γεύεσαι την αισιοδοξία και να κοιτάς τη θάλασσα σαν να είναι η πρώτη φορά.

Όπως σας είχα πει σε αυτή την ανάρτηση έχω ένα θέμα με τη μουσική. Με τις μελωδίες, τους ήχους και τα χρώματα που όλα αυτά τα ακούσματα μου φέρνουν στο μυαλό. Σήμερα, λοιπόν, θα σας βάλω να ακούσετε ένα ξένο τραγούδι ενός από τους μεγαλυτερους dj στον κόσμο, του Robin Schulz, που μαζί με τον Richard Judge έβαλαν σκοπό να με τρελάνουν και να με κάνουν να μην βάλω κανένα άλλο τραγούδι εκτός από αυτό στην καλοκαιρινή μου playlist.