Η δύναμη που κρύβεις μέσα σου - Ανεβαίνοντας στον Σμόλικα
Αν σας άρεσε η ανάβαση στον Γράμο, μπορείτε να μας ακολουθήσετε ...πάμε για Σμόλικα, τον υπαρχηγό των ελληνικών βουνών. Ο Σμόλικας είναι από γεωγραφικής άποψης το φυσικό σύνορο Δυτικής Μακεδονίας και Ηπείρου και μπορείς να τον προσεγγίσεις από τουλάχιστον τρεις διαφορετικές διαδρομές.
Η τριμελής αυτή τη φορά ομάδα επέλεξε τη μάλλον πιο "εύκολη" πρόσβαση, μια που κινηθήκαμε από την περιοχή της Δυτικής Μακεδονίας προς την Κόνιτσα μέσω Βασιλίτσας. Τέλη Σεπτέμβρη και περνώντας από το Δίστρατο κάνεις μια πρώτη "αναγκαστική" στάση στα Άρματα όπου θαυμάζεις την ανθρώπινη ευρεσιτεχνία στη χρήση του νερού. Υπάρχει μια νερο - πριονοκορδέλλα - καταράκτης που σκίζει κούτσουρα και τη χαζεύεις δίπλα στο δρόμο. Προσωπικά γνώριζα μόνο για τους νερόμυλους.
Συνεχίζοντας προς Πάδες βλέπεις πάνω σε μια μεγάλη πέτρινη πλάκα - αφιέρωμα τι "κατάφεραν" να κάνουν οι τότε κατακτητές.
Ακολουθώντας το δρόμο προς Κόνιτσα, σε λίγο φεύγεις δεξιά και ο χωματόδρομος - χαλικόδρομος σε ανεβάζει αρκετά ψηλά μέχρι να συναντήσεις μια μεγάλη στάνη. Η ανάβαση για 4x4 είναι παιχνίδι, για συμβατικό θέλει προσοχή και ξηρασία και ανεβαίνεις όσο σου επιτρέπει ο δρόμος και το όχημα. Μετά τη στάνη, με τα απαραίτητα εφόδια στην πλάτη και κυρίως νερό, ξεκινάς τη σχετικά ήπια ανάβαση ακολουθώντας το ευδιάκριτο και πατημένο μονοπάτι μέσα στο πευκοδάσος. Έχεις πάντα για οδηγό την κορυφή - στόχο ψηλά, δεξιά όπως ανεβαίνεις και σε περίπου μισή ώρα συναντάς το σηματοδοτημένο μονοπάτι που σε ανεβάζει στη δρακόλιμνη.
Αν και δεν υπάρχει περίπτωση να χαθείς, νιώθεις περισσότερη σιγουριά και ανεβαίνεις με μεγάλη άνεση, όταν κάποιος απ' την ομάδα έχει ξανανέβει. Έτσι, σε περίπου μιάμιση ώρα συνολικά, ξάφνου βλέπεις μπροστά σου την όμορφη δρακόλιμνη και απολαμβάνεις το τοπίο. Κοιτάς ανατολικά πάνω απ' τη δρακόλιμνη, βλέπεις την κορυφή του Σμόλικα να φαντάζει πολύ ψηλά και το μόνο που μπορείς να του πεις είναι "σου 'ρχόμαστε..."
Μετά λοιπόν από μια σύντομη στάση αρχίζει το πιο δύσκολο κομμάτι της ανάβασης, απότομο με πολλά χαλίκια - άρα χρειάζεται προσοχή - αλλά αν σταματάς για λίγο και αφήνεις το βλέμμα σου να πλανιέται, απολαμβάνεις απίστευτης ομορφιάς τοπία... Βόρεια και αχνά ο Γράμος, μπροστά ανατολικά οι άλλες κορυφές του Σμόλικα, λίγο η Βασιλίτσα και δυτικά η πανέμορφη Τύμφη (ή αλλιώς "Πάπιγκο"), "χαράζει" με τα βράχια της τον ορίζοντα και σε προκαλεί... "Περίμενε λες, θά 'ρθει και η σειρά σου". Κοιτώντας πίσω και κάτω βλέπεις συνέχεια τη δρακόλιμνη να μικραίνει, να μικραίνει... Βλέπεις μεγάλους γκρεμούς και κάτω χαμηλά διακρίνεται το Κεράσοβο. Σκεφτείτε ότι Σεπτέμβρη μήνα, σε ένα ανήλιο σημείο υπήρχε ακόμη χιόνι απ' το χειμώνα. Είχαμε κι αυτή τη φορά πολύ καλό και ζεστό καιρό οπότε πραγματικά απολαύσαμε την κάθε στιγμή της ανάβασης και να... φτάσαμε κορυφή σε μόλις 50' απο τη δρακόλιμνη. Ούτε που το καταλάβαμε.
Φωτογραφίες... Να μη χορταίνεις να τραβάς φωτογραφίες, οι οποίες δεν μπορούν με τίποτα να αποτυπώσουν τη μαγεία του τοπίου.
Από δω πάνω βλέπεις πλέον τη δρακόλιμνη σαν μινιατούρα, το χαίρεσαι, σκέφτεσαι "και πάλι τα κατάφερα" και δεν έχεις παρά να αποτυπώσεις τα πάντα που βλέπεις τριγύρω στο "σκληρό σου δίσκο".
Στην κορυφή υπάρχει μια μικρή πλάκα αφιερωμένη σε κάποιον ξένο τουρίστα που δυστυχώς κεραυνοχτυπήθηκε και αυτό σε κάνει να ανησυχείς. Κοιτάς τον ουρανό απ' όπου αρχίζουν να "σκάνε μύτη" παράξενα σύννεφα. Έχεις ήδη δει αστραποκαμμένα πεύκα. Έχει αρχίσει να φυσάει κιόλας... "Ώρα να του δίνουμε", αν και υπάρχει κάποιο αλεξικέραυνο, τα στοιχεία της φύσης δεν αστειεύονται.
Να του δίνουμε, λοιπόν, αλλά για πού;
Είτε επιστρέφεις αντίστροφα είτε συνεχίζεις προς Κόνιτσα απολαμβάνοντας τη διαδρομή. Εκεί, βλέπεις το γνωστό πέτρινο πανέμορφο τοξωτό γεφύρι στον Αώο ποταμό.
Κατεβαίνεις και λίγο ακόμη προς Ιωάννινα, όπου στη διαδρομή με μια μικρή παράκαμψη αριστερά βλέπεις το επίσης όμορφο πέτρινο γεφύρι της Κλειδωνιάς στον Βοϊδομάτη. Εκεί θαυμάζεις τα παγωμένα πράσινα πεντακάθαρα νερά του. Βλέπεις όμως τα σύννεφα απ' το Σμόλικα, λες και σε ακολουθούν, να σκάνε και δω μύτη. Μαυρίζει ο τόπος. Προμηνύεται μπόρα και δε θες να σε βρει εκεί. Παίρνεις οριστικά το δρόμο της επιστροφής.
Για την επιστροφή λοιπόν, επιλέξαμε τη διαδρομή από την παλιά εθνική οδό Κοζάνης - Ιωαννίνων όπου σε κάποια σημεία είδαμε τα αποτελέσματα της καταιγίδας που είχε ξεσπάσει λίγο πριν, με αποτέλεσμα να γεμίσει ο τόπος νερά, λάσπη και στρωμένο χαλάζι, γι' αυτό χρειάζεται προσοχή! Η φύση είναι πανέμορφη, αλλά θέλει σεβασμό.
Έτσι, μετά από 2 ώρες περίπου επιστρέψαμε στη βάση ικανοποιημένοι, γεμάτοι με όμορφες εικόνες, γλυκιά κούραση αλλά φοβερά συναισθήματα και το μυαλό να απασχολείται με το σχεδιασμό της επόμενης ορεινής περιπλάνησης.