Ήταν υπόσχεση. Την είχαμε δώσει στην πρώτη μας κοινή ανάβαση στα Πιέρια. Δε μας έφτανε η πρώτη γνωριμία με το βουνό. Ανήσυχοι και ανικανοποιήτοι εκ φύσεως και οι δυο, θέλαμε κι άλλο. Θέλαμε να φτάσουμε στην κορυφή του.
I'd love to share with you the joy of experiencing a mountain, the sounds of nature, the tranquillity, the team spirit, the panting and the sense of achievement when you get at the top. There are a number of chances for such jaunts in Greece I could think of. I'm starting the one to Gramos mountain.
Ο Βελβεντός (ή Βελβεντό) γνωστός για τα καταπληκτικά του φρούτα, τις μαρμελάδες, το απέραντο πράσινο αλλά και για τα ιστορικά, πολιτιστικά - παραδοσιακά και άλλα στοιχεία, αποτελεί τη βάση για ορεινές περιπλανήσεις στα όμορφα Πιέρια Όρη.
Πάμε μια βόλτα με το ποδήλατο; Είναι ιδανική μέρα σήμερα για μια βόλτα στη φύση είτε με το ποδήλατο είτε με τα πόδια.
Η καλοκαιρινή ανάβαση - περιπλάνηση στον Γράμο με πολλή ζέστη και ήλιο σου δημιουργεί την απορία (τη λες κι επιθυμία): Πώς να 'ναι άραγε το τοπίο χιονισμένο; Τι δυσκολίες κρύβει; Από πληροφορίες μάθαμε ότι η άνοιξη, καθώς λιώνουν τα χιόνια και αρχίζουν να ανθίζουν τα λουλούδια, είναι μια πολύ καλή περίοδος για ν' ανέβεις στη δρακόλιμνη του Γράμου και να απολαύσεις τοπία, θέα και... ανάβαση.
Αν σας άρεσε η ανάβαση στον Γράμο, μπορείτε να μας ακολουθήσετε ...πάμε για Σμόλικα, τον υπαρχηγό των ελληνικών βουνών. Ο Σμόλικας είναι από γεωγραφικής άποψης το φυσικό σύνορο Δυτικής Μακεδονίας και Ηπείρου και μπορείς να τον προσεγγίσεις από τουλάχιστον τρεις διαφορετικές διαδρομές.
Λένε ότι η τρέλα πάει στα βουνά... λέτε; Μπα, στους ανθρώπους πάει και παίρνουν με την πρώτη ευκαιρία τα βουνά. Γιατί όμως; Γιατί τους aresei. Και επειδή και μένα maresei, θέλω να μοιραστώ τη χαρά της ανάβασης, των ήχων αλλά και της ησυχίας του βουνού ή γενικότερα της εξοχής, το πνεύμα της ομάδας, του ψιλολαχανιάσματος, αλλά και την αίσθηση της "κατάκτησης" όταν φτάνεις στο τέρμα. Αυτό θα γίνει μέσα από μια σειρά τέτοιων εξορμήσεων στα ψηλότερα βουνά της Ελλάδας, αρχίζοντας από τον Γράμο.
και θυμάσαι τον ορισμό της Ευτυχίας, όπως τον εξέφρασε σύντομα, λιτά και απέριττα και τόσο μα τόσο περιεκτικά, ο αγαπημένος όλων, Θανάσης Βέγγος.
"Έπρεπε να γεράσω, αγόρι μου, για να μάθω τί είναι ευτυχία.
Τελικά ευτυχία είναι ένα ζευγάρι χέρια, δύο χέρια.
Δε γίνεται! Ειδικά χωρίς γλυκά!
Πάμε μια βόλτα με το ποδήλατο; Είναι ιδανική μέρα σήμερα για μια βόλτα στη φύση είτε με το ποδήλατο είτε με τα πόδια.
Και μια που μιλάμε για ψάρια σήμερα, να ένα φαγητό που δεν το ξέρουν πολλοί και που όταν το δοκιμάσουν, κυριολεκτικά γλείφουν τα δάχτυλά τους! Εξάλλου ψάρι χωρίς χέρι τρώγεται; Δεν τρώγεται!
Από τη στιγμή που άρχισα να ασχολούμαι με τις ζύμες, η έμπνευση και η όρεξη δε σταματά... Αυτή τη φορά επέλεξα να δοκιμάσω τις δυνάμεις μου με μια σπιτική τάρτα.
Η Παγκόσμα Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία καθιερώθηκε να εορτάζεται την 3η Δεκεμβρίου από το 1992, επειδή εκείνη την ημέρα η Γενική Συνέλευση του Ο.Η.Ε. υιοθέτησε το Πρόγραμμα δράσης για τα ΑΜΕΑ.
Τώρα βέβαια θα πείτε ότι πίτσα και δίαιτα δε συνδυάζονται.. Αλλά αν έχεις βάλει στόχο να χτίσεις κορμί μέχρι το καλοκαίρι ή έστω να χάσεις τα δυο - τρία κιλά που σου άφησε πεσκέσι ο χειμώνας, και αν είσαι διατεθειμένος να κάνεις ένα μικρό συμβιβασμό στη γεύση και την απόλαυση, προκειμένου να μη στερηθείς την αγαπημένη σου πίτσα, τότε ναι, συνδυάζονται.
Ακόμα και με κάτι πρόχειρο, ένα βραδινό παραστράτημα χρειάζεται που και που. Τοστάκια, κρακεράκια και πατατάκια είναι ό,τι πρέπει για σήμερα.
"Κατάμπροστα στο ψαρολίμανο στο μάτι του πουνέντε, ορθώνεται πάνω σε θεόρατη θαλασσοβραχιά το ξωκλήσι της Παναγιάς της γοργόνας" γράφει ο Μυριβήλης στο έργο του, αποκαλύπτοντας την πηγή της έμπνευσής του που δεν είναι άλλη από μία τοιχογραφία σ' ένα ταπεινό ξωκλήσι σ' ένα ψαροχώρι της Λέσβου, τη Σκάλα Συκαμιάς, 48 χλμ. βορειοδυτικά της πόλης της Μυτιλήνης.
Το έχουμε ξαναπεί ότι το Σαββατοκύριακο μας αρέσουν οι κοντινές εξορμήσεις στη φύση για πεζοπορία, για βόλτα και φωτογράφιση, για να ένα πικ νικ ή έστω μια βόλτα στο πλησιέστερο χιονοδρομικό κέντρο.
Σήμερα λοιπόν σας ξεναγούμε σε μια πολύ όμορφη τοποθεσία λίγο έξω από τα Ιωάννινα ιδανική για περίπατο στη φύση, φωτογραφίες, πικ νικ και βουτιές.
Είχα ζουμερά και μυρωδάτα λεμόνια στο ψυγείο. Τα λεμόνια του γείτονα! Και γινόταν ολοένα και περισσότερα. Και μύριζε όλο το ψυγείο τόσο όμορφα!
Κάτι έπρεπε να φτιάξω, κάτι λεμονάτο και ευωδιαστό. Κι έτσι άρχισα να ψάχνω συνταγές για λεμονόπιτες. Lemon pies!
Μπορεί η πρωινή δροσιά να είναι καθημερινό φαινόμενο τις τελευταίες μέρες αλλά τα ανοιχτόχρωμα ρούχα δεν μπορούμε να τα αποχωριστούμε ακόμα.
Για τον λιναρόσπορο πρωτοάκουσα μερικά χρόνια πριν, όταν σε μια παρέα που βρέθηκα τον εξυμνούσαν. "Είναι πολύ ωφέλιμος, έχει καλά λιπαρά, είναι τρομερό αντιοξειδωτικό" και άλλα πολλά. Τα κράτησα όλα αυτά στο μυαλό μου και την επόμενη φορά που βρέθηκα σε κατάστημα με βιολογικά είδη και διάφορους καρπούς φρόντισα να προμηθευτώ ένα σακουλάκι. Το ένα σακουλάκι διαδέχτηκε το άλλο και πλέον, ο λιναρόσπορος δε λείπει σχεδόν ποτέ από το ντουλάπι και από το πρωινό μου.
Επειδή όμως είναι καλό να ξέρουμε περισσότερα για ό,τι τρώμε, μοιράζομαι μαζί σας μερικές ενδιαφέρουσες πληροφορίες που συνάντησα στο health4you.gr, σχετικά με την ιστορία και τη θρεπτική αξία του συγκεκριμένου καρπού.
Είναι κάποια πρωινά που ξυπνάς και όλα μοιάζουν λίγο διαφορετικά. Σαν κάποιος να ανακάτεψε το σύμπαν κατά τη διάρκεια της νύχτας. Είναι κάποιες μέρες που μπορεί να βρίσκονται στην καρδιά ενός χειμώνα αλλά κουβαλάνε μέσα τους την άνοιξη. Έτσι απλά σε μια στιγμή αλλάζει η ατμόσφαιρα, γλυκαίνει και σου γαργαλάει την ψυχή. Όσο κι αν κάποιοι ενοχλητικοί επιμένουν ότι είμαστε ακόμα στο Φεβρουάριο, ή κάποιοι πιο ρεαλιστές ότι η εξήγηση είναι απλή και λέγεται «νοτιάς», την Κυριακή που μας πέρασε είχαμε άνοιξη, ξεκάθαρα. Αυτή η γλυκιά, δροσερή αίσθηση που μας μεθάει. Και εμένα αυτός ο αέρας της άνοιξης με ξεσηκώνει, μου χαρίζει ενέργεια, έμπνευση και πηγαία χαρά και κυρίως μου απαγορεύει να μείνω σε κλειστό χώρο.
Το απόγευμα της Τσικνοπέμπτης είναι εδώ και μια που πλησιάζει η ώρα που θα βγούμε μια βόλτα... ας ανεβάσουμε τη διάθεσή μας και ας αφεθούμε στο ρυθμό του χαρακτηριστικού αυτού χορευτικού κομματιού που για τους περισσότερους είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την περίοδο του καρναβαλιού!
Στα κέικ δεν μπορώ να αντισταθώ ποτέ! Ίσως φταίει που από παιδί πάντα είχαμε σπιτικό κέικ πάνω στο τραπέζι της κουζίνας. Πολλές φορές έκοβα ποσότητα από το μεσημεριανό φαγητό, ειδικά όταν επρόκειτο για φαγητό που δε μου πολυάρεσε, για να τιμήσω λίγο αργότερα το κέικ της μητέρας. Και δεν ήταν πάντα ίδιο. Η εκάστοτε έμπνευση κατά τη στιγμή της δημιουργίας οδηγούσε κάθε τόσο σε διαφορετικά γευστικά μονοπάτια.
Μερικά χρόνια αργότερα, όταν απέκτησα δικό μου σπίτι και δική μου κουζίνα, μια από τις αγαπημένες μου συνήθειες έγινε η παρασκευή "κεικοειδών" γλυκών. Κέικ βανίλιας, σοκολάτας, σουφλέ, κέικ με φρούτα, ό,τι μπορείτε να φανταστείτε! Φαγητό μπορεί να μην υπάρχει στο σπίτι αλλά κέικ θα υπάρχει!
Και κάπως έτσι, κάθε νέα συνταγή που πέφτει στα χέρια μου αποτελεί αφορμή για να μπω στην κουζίνα. Αυτή τη φορά η συνταγή ήρθε και πάλι από την Μπέσσυ, πιστή φίλη πια της σελίδας μας, και αφορά σε ένα κέικ με κανέλα και σταφίδες.
Να περάσετε όμορφα.. όπου και αν είστε.. ό,τι και αν κάνετε..
Ο φίλος μας ξαναχτύπησε, ναι αυτός ο φίλος που μετά το Μιλάνο είπε "Δεν πετάγομαι και μια βόλτα στην Αθήνα;"... Και μπορεί να βρέθηκε στην πρωτεύουσα για επαγγελματικούς λόγους αλλά βρήκε τον χρόνο να τριγυρίσει λίγο και να μας στέλνει κάθε τόσο ανταπόκριση.
Μια βόλτα στη φύση μπορεί να κρύβει δεκάδες εκπλήξεις!
Εκτός από αγαπημένα και πεντανόστιμα μανιταράκια, μια βόλτα στο δάσος μπορεί να κρύβει και άλλες εκπλήξεις... πιο άγριες!
Είναι κάποιες φορές που νιώθεις ότι βρίσκεσαι στο ωραιότερο μέρος του κόσμου. Ότι είσαι τη σωστή στιγμή στο σωστό σημείο. Αισθάνεσαι απέραντη γαλήνη, ηρεμία, νιώθεις πως το μυαλό αδειάζει, πως οι μπαταρίες σου γεμίζουν. Ξέρεις τότε ότι έχεις κάνει τη σωστή απόδραση, το διάλειμμα από την καθημερινότητα που σε γεμίζει με δύναμη για να αντιμετωπίζεις με υπομονή και αισιοδοξία το άγχος και τα ζητήματα της καθημερινότητας.
Από παιδάκι είχα να βάλω φάτνη κάτω από το χριστουγεννιάτικο δέντρο στο σπίτι. Και μιλάμε για μια φάτνη που μπορεί να ήταν φτιαγμένη και από χαρτόνι. Από τότε δε μου πολυάρεσαν οι φάτνες. Προτιμούσα να έχω δώρα κάτω από το δέντρο αληθινά... ή καμιά φορά και ψεύτικα. Οι φάτνες μου φαινόταν πολύ υπερβολικές, πολύ φορτωμένες, πολύ αδιάφορες, πολύ "γιαγιαδίστικες".
Μέχρι που είδα αυτή τη φάτνη της Artmania. Διαφορετική και minimal, μου άρεσε πολύ! Άρεσε και στην κολώνα του σπιτιού μας ;)
