Οδοιπορικό στη Βάλια Κάλντα - Προς αναζήτηση της Gymnadenia frivaldii
Βάλια Κάλντα σημαίνει Ζεστή Κοιλάδα. Είναι η Ζεστή Κοιλάδα του ομώνυμου Εθνικού Δρυμού, που περιλαμβάνεται πια στο Εθνικό Πάρκο Βόρειας Πίνδου.
Κάποτε έφτανε κανείς εκεί ακόμη και με συμβατικό αυτοκίνητο από αρκετές εισόδους. Τώρα μετά τις βροχές του φθινοπώρου του 2012, η μόνη ανοιχτή είσοδος είναι από τον επαρχιακό δρόμο Γρεβενών - Περιβολίου. Λίγο πριν το Περιβόλι, αφήνεις την άσφαλτο και στρίβεις αριστερά στο χωματόδρομο, ο οποίος αποτελεί πια το μόνο τρόπο πρόσβασης στο "έμπα" της κοιλάδας με όχημα. Η πινακίδα που δείχνει ευθεία - μέχρι συντηρήσεως των άλλων εισόδων του Δρυμού - παραπλανά... Μπαίνοντας λοπόν στο χωματόδρομο, τα ίχνη πρόσφατης παρέμβασης για καθαρισμό του δρόμου είναι φανερά και μετά από μια πολύ ευχάριστη διαδρομή, διασχίζοντας το όμορφο δάσος και τα αλπικά λιβάδια, φτάνεις στην κύρια είσοδο. Η διαδρομή είναι ακόμη πιο άνετη αν το όχημα είναι 4x4. Σε διαφορετική περίπτωση, δες τον καιρό και μη το διακινδυνεύεις. Οι συχνές και απότομες αλλαγές του καιρού μπορεί να οδηγήσουν σε πιθανή βροχή και η λάσπη να "αφήσει" το αυτοκίνητο κολλημένο σε κάποιο σημείο.
Όλες οι άλλες είσοδοι προς το Δρυμό είναι αποκλεισμένες από όγκους πέτρας, βράχων, κορμούς δένδρων και από νερά που όταν βρέχει κατεβαίνουν ορμητικά φέρνοντας μαζί τους κι άλλα βράχια, οπότε ο μόνος τρόπος να τα προσπεράσεις είναι πεζός και με μεγάλη δόση αυτοσχεδιασμού και περιπέτειας... Πάρτε μια γεύση!
Να 'μαστε λοιπόν στην αρχή της κοιλάδας.
Ο δρόμος δεξιά πάει Αρκουδόρεμα και συνεχίζεις αν θέλεις στο δύσκολο μονοπάτι για δρακόλιμνες Φλέγκα.
Αριστερά το 4x4 μπορεί να κατέβει μέσα στην κοιλάδα, αλλά κι αυτό υποφέρει.
Μεγάλες πέτρες και νεροφαγιές δυσκολεύουν την κατάσταση γιατί όταν βρέχει ο δρόμος μετατρέπεται σε ποτάμι...
Έτσι μετά από αρκετή "τραμπάλα" είσαι στην καρδιά της κοιλάδας. Το όμορφο δάσος που αποτελείται κυρίως από πεύκα, ρόμπολα και οξιές έχει κάτι παράξενο. Τα πεύκα και τα ρόμπολα είναι σε ψηλότερα σημεία απ' τις οξιές και συχνά δημιουργούν με τους κορμούς τους περίεργους σχηματισμούς, ίσως μοναδικό φαινόμενο.
Τα λιβάδια καταπράσινα και γεμάτα όμορφα αγριολούλουδα...
Ανάλογα με την εποχή μπορεί ακόμα να υπάρχουν χιόνια σε κάποια σημεία, γεγονός που κάνει το τοπίο ακόμα πιο μαγευτικό. Όλες οι εποχές σε μια εικόνα.
Μετά από κάποιο σημείο ο δρόμος πάλι διακλαδίζεται όπως και ψηλά στην είσοδο. Δεξιά πάει στο Αρκουδόρεμα και στο μονοπάτι για Δρακόλιμνες Φλέγκα, δηλαδή ανταμώνει με αυτό που ξεκινάει από ψηλά. Από δω κάναμε μια σύντομη επίσκεψη στο Αρκουδόρεμα μέχρι τους μικρούς καταρράκτες και τη φυσική πισίνα και επιστρέψαμε στη διακλάδωση. Αν κάναμε μπάνιο; Μπα, το αφήσαμε για αργότερα. Το κατακαλόκαιρο και δεν αντέχεις τόσο κρύο νερό, τώρα είναι για ακόμα πιο τολμηρούς. Επιπλέον τα νερά είναι πολλά και κυλάνε ορμητικά, ενώ οι βράχοι παραμονεύουν...
Αριστερά ο ...δρόμος οδηγούσε προς τα χωριά Κρανιά και Μηλιά, δηλαδή σε άλλες δύο εισόδους στη Ζεστή Κοιλάδα και ψηλά ευθεία φαίνονται οι κορυφές του Μαυροβουνίου, όπου κάπου εκεί είναι και οι δρακόλιμνες Φλέγκα.
Τώρα για πολύ λίγο ακόμη και δύσκολα πάει το 4x4 και μετά συνεχίζει το 2x2, δηλαδή ποδαράτα...
Εδώ αντιλαμβάνεσαι απολύτως τις καταστροφές που προκάλεσαν οι προηγούμενες βροχές. Σε κάποια σημεία δυσκολεύεσαι να περάσεις ακόμη και με τα πόδια, χτίζεις γέφυρες με βράχια, με πεσμένους κορμούς, με ό,τι βρεις... αλλά το απολαμβάνεις... Δύσκολα θα αποκατασταθούν αυτές οι ζημιές.
Και θα αναρωτιέστε πού πάμε...; Η από δεκαετίας και βάλε πληροφορία έλεγε ότι "προχωρώντας στο δρόμο προς Μηλιά - Κρανιά με το Μαυροβούνι ψηλά και δεξιά σου, κάπου απέναντι από το μετεωρολογικό σταθμό που συναντάς,
περνάς μια γέφυρα" - που δεν υπάρχει πια - "περνάς το ποτάμι απέναντι και προχωράς κατά μήκος του αντίστροφα, λίγο πιο ψηλά μέσα στο δάσος κι έχεις τώρα αριστερά σου το Μαυροβούνι, μέχρι να φτάσεις περίπου κάτω απ' τις δρακόλιμνες Φλέγκα και υπολογιστικά απέναντι από το μετεωρολογικό σταθμό". Πληροφορίες όχι απόλυτα σαφείς αλλά το στοιχείο - κλειδί ήταν ότι εκεί βρίσκεται ο "θησαυρός". Ευτυχώς συναντήσαμε έναν παλιό δρόμο ο οποίος χρησιμοποιούνταν μάλλον από υλοτόμους και μας βοήθησε πάρα πολύ, ώστε να φτάσουμε περίπου στο σημείο που υπολογίζαμε να βρούμε αυτό που ψάχναμε... Εδώ λειτουργώντας μάλλον ενστικτωδώς, διασχίσαμε πάλι σε τρία σημεία τον κομμένο από τα ρέματα που κατεβαίνουν από το Μαυροβούνι δρόμο, με τον καιρό να μας "πιέζει".
Άρχισαν οι πρώτες ψιχάλες και ψηλά στις κορυφές του Μαυροβουνίου κάτι αστραπόβροντα άλλο πράμα. Τα πανέμορφα λουλούδια που συναντάμε στα λιβαδάκια, μας προκαλούν να τα απαθανατίσουμε, οπότε δεν μπορείς να τα αφήσεις παραπονεμένα αλλά μας καθυστερούν και ο καιρός αγριεύει...
Τελικά μέσα σε πραγματικό χαλασμό από μπουμπουνητά, ανάμεσα σε βροντές και αστραπές, ευτυχώς ακόμη δε βρέχει, ακούγεται η φωνή του φίλου που προπορεύεται......"Νάτη!!!! τη βρήκαμε!!!!", λες και βρήκε το θησαυρό... τι βρήκε; Την όμορφη και σπάνια ορχιδέα Gymnadenia frivaldii που κάποιοι ειδικοί επέμεναν ότι υπάρχει μόνο στο Βίτσι. Ε όχι παλικάρια, νάτη στη Ζεστή Κοιλάδα, καμαρωτή, όσο θα μπορούσε να 'ναι λόγω του ότι είναι μικροκαμωμένη, περίπου κάτω απ΄τις δρακόλιμνες Φλέγκα. Μέσα σε νερά που κατεβαίνουν από ψηλά μας "χαμογελά", φωτογραφία, φωτογραφία... "Έτσι ακριβώς φανταζόμουνα το μέρος" λέει ο φίλος που είναι ο ειδικός επί των ορχιδέων, "σε τέτοια σημεία φυτρώνει". Μεγάλη η χαρά μας, να περπατάς στο απέραντο δάσος στο περίπου και να βρίσκεις τον "κρυμμένο θησαυρό".
Οι κεραυνοί που πέφτουν ψηλά στις κορυφές, τα αστραποκαμένα δέντρα που βλέπουμε τριγύρω στα ψηλότερα σημεία και η βροχή που αρχίζει πάλι μας γυρίζουν στην πραγματικότητα. Κοιτάζοντας τον ουρανό λέμε "δεν τη γλιτώνουμε"... Μαυρίλα, χαμός...
Η βροχή δεν είναι το πρόβλημα. Πρόβλημα είναι τα αστροπελέκια που όλο και πυκνώνουν και μόνη μας παρηγοριά είναι ότι εμείς είμαστε χαμηλά. Όμως πρέπει να φύγουμε από το επικίνδυνο σημείο όσο είναι καιρός. Μπορεί να γίνεις "σουβλάκι ξεροψημένο" στο άψε - σβήσε... Άσε που πιθανή απότομη καταιγίδα μπορεί να σε αποκλείσει για ώρες γιατί τα ποτάμια κατεβάζουν πολύ νερό, λάσπη, ξύλα από ψηλά και δεν μπορείς να τα διαβείς, εκτός κι αν... βουτήξεις ολόκληρος. Ευτυχώς κάτι τέτοιο δε συνέβη. Μια χαλαρή βροχή μας συνόδευσε μέχρι το αυτοκίνητο. Τα ελαφρά αδιάβροχα έκαναν ακόμη μια φορά τη δουλειά τους. Τώρα στο αυτοκίνητο πια, με τη βροχή να δυναμώνει πάρα πολύ και να γεμίζει ο δρόμος ατέλειωτα βατραχάκια,
ξεκινάμε για την επιστροφή απόλυτα ικανοποιημένοι από την "επιτυχία μας". Ιδιαίτερα δε ο "ειδικός" στις ορχιδέες που έχει πια τη δυνατότητα να εμπλουτίσει το αρχείο του με μια νέα σειρά φωτογραφιών με την καινούργια καταγραφή...
Μπορεί ο καιρός που μας τα χάλασε και πάλι, όπως σε όλες σχεδόν τις ορεινές περιπλανήσεις φέτος, να "σου το βγάζει λίγο απ' τη μύτη" που λένε, αλλά ας είναι... Για μια ακόμη φορά ήταν όμορφα. Η αλπική ομορφιά του φυσικού τοπίου στη Βάλια Κάλντα είναι αξεπέραστη, οι εικόνες πολλές σαν ζωγραφιές και το περπάτημα στη φύση είναι όπως πάντα αναζωογονητικό, πηγή ενέργειας, καλής διάθεσης, δεκάδων θετικών σκέψεων... Αυτά είναι που μένουν άλλωστε... και αυτό το μοναδικό συναίσθημα της επαφής με τη φύση!
ΥΓ. Διαβάστε και τις παλαιότερες εμπειρίες μας σε βουνά και σε λαγκάδια... και γιατί όχι... μοιραστείτε μαζί μας τις δικές σας εμπειρίες στη διεύθυνση Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε..