Οnce - The musical
Ακολουθεί η αφήγηση μίας πολύ ωραίας καλλιτεχνικής εμπειρίας που οι αγαπημένοι φίλοι μας, Χάρης και Χρύσα, είχαν την τύχη να ζήσουν το τριήμερο της Καθαράς Δευτέρας (28/2 – 3/3). Στις γραμμές παρακάτω, δεν θα βρείτε ούτε μία αναφορά σε ταραμοσαλάτα, χταποδάκι, χαρταετό ή κούλουμα.
Ημερομηνία: 28/2/2014
Τοποθεσία: Phoenix Theatre, London West End
- Πάμε?
- Και δεν πάμε... Τι παίζει?
- Το Once.
Once: Βραβευμένο Musical που εξιστορεί τη σχέση που αναπτύχθηκε ανάμεσα σε έναν Ιρλανδό τεχνίτη και μία Τσέχα μετανάστρια σε μία Ιρλανδική συνοικιακή Pub.
Πριν το θέατρο
Τηρώντας πιστά το πλάνο που είχαμε ετοιμάσει, περπατήσαμε το μεσημέρι στο Portobello market και καταλήξαμε σε μία pub να πίνουμε μπύρα και να τρώμε burger βγάζοντας selfies. Εκεί ένας συμπαθέστατος θαμώνας προσφέρθηκε να μας φωτογραφίσει, επειδή οι selfies όπως είπε, δεν είναι κολακευτικές, ειδικά αν έχεις λίγο φουσκωμένα μάγουλα... Σου κάνουνε το πρόσωπο αχλάδι και σου ρίχνουνε την αυτοπεποίθηση.Το ένα έφερε το άλλο κι έτσι καταλήξαμε να κάνουμε μία εκτενέστατη ανάλυση της σχέσης αυτοφωτογράφισης και αυτοπεποίθησης. Τον αντίκτυπο που μπορεί αυτή να έχει στην παραγωγικότητα του ανθρώπου, η οποία αν κατ' επέκταση αναχθεί στην μαζικότητα του φαινομένου αυτοφωτογράφισης, δυνητικά μπορεί να καθυστερήσει την ανάκαμψη της παγκόσμιας οικονομίας, σε βαθμό τέτοιο, ώστε να μην επιτευχθεί αυτή νωρίτερα από την εξάλειψη των πλουτοπαραγωγικών πόρων, προκαλώντας ένα παγκόσμιο κοινωνικοοικονομικό τσουνάμι, με ανεξέλεγκτες συνέπειες. Πραγματικά πείστηκα ότι πρέπει να γυρίσουμε την πλάτη μας μια και καλή στις selfies.
Μ' αυτά και μ' αυτά η ώρα πέρναγε και τα υποτραπέζια ποδοτσιγκλίσματα υπενθύμισης, είχανε αποκτήσει μουσικό ρυθμό... Προάγγελος αυτού που θα ακολουθούσε!
Φτάνοντας στο θέατρο
Μπαίνουμε βιαστικά σε ένα ταξί. Είχαμε 40 λεπτά στη διάθεσή μας. Το Λονδίνο για έναν παράξενο λόγο έχει κίνηση μόνο τα βράδια. Τις εργάσιμες ώρες όλα κυλάνε μια χαρά. Ούτε κίνηση ούτε νεύρα. Λες και σ' αυτή την πόλη κανείς δε δουλεύει. Μόνο διασκεδάζουν. Κάτι που σε καμία περίπτωση δεν επιβεβαιώνεται από τους δείκτες ανεργίας και τον αριθμό των γραφείων της πόλης. Η κίνηση απίστευτη. Παρατάμε το ταξί στην Piccadilly και αρχίζουμε να τρέχουμε με κατεύθυνση προς το θέατρο. Φτάνουμε λοιπόν 5 λεπτά πριν την έναρξη. Ωστόσο, οι πρωταγωνιστές της παράστασης, ήταν πάνω στην σκηνή ήδη και έπαιζαν μουσική μέχρι να μαζευτεί ο κόσμος...! Τι ανατροπή! Οι πρωταγωνιστές ήταν εκεί και περιμένανε τους καλεσμένους τους, παίζοντας μουσική για να ψυχαγωγήσουν όσους είχανε ήδη πάρει θέση... (φωτογραφία παραπάνω).
Η παράσταση αρχίζει
Δύο βιολιά, ένα κοντραμπάσο, δύο κιθάρες, ένα ακορντεόν, ένα μαντολίνο, ένα μπάσο, ένα μπάντζο (έγχορδο και κρουστό, φολκλορικό όργανο) και αργότερα ένα πιάνο. Η σκηνή γεμάτη και ένας τύπος στο πίσω μέρος της, να σιγοτραγουδάει παίζοντας κιθάρα... Όσο τραγουδούσε αυτός, τα υπόλοιπα όργανα, σταδιακά ανέβαζαν την ένταση μέχρι τη σόλο κορύφωση του πρωταγωνιστή. Πολύ δυνατό ξεκίνημα!
Ξαφνικά, σηκώνεται από το κοινό μία κοπέλα, πλησιάζει το cast και αρχίζει να χειροκροτεί μόνη της. Όχι ότι δε θα το κάναμε και εμείς, το υπόλοιπο κοινό, αλλά λες και η κοπέλα μας αιφνιδίασε όλους και αντί να χειροκροτήσουμε το καστ, κοιτάζαμε αυτήν... Στην πορεία η κοπέλα ανέβηκε στη σκηνή και ενσωματώθηκε με την υπόλοιπη ομάδα. Το έργο τώρα αρχίζει. Κεντρικά πρόσωπα, η κοπέλα και ο τραγουδιστής.
Αυτός επιδιορθώνει ηλεκτρικές σκούπες και γράφει μουσική από χόμπι. Αυτή έχει σπουδές κλασικής μουσικής και εργάζεται σε ένα κατάστημα μουσικών οργάνων.
Τον ακούει να παίζει μουσική στην Pub και μπαίνει μέσα. Την μαγεύει η φωνή του και γνωρίζονται. Ξεκινάει μία γνωριμία που στηρίζεται στην προσπάθεια της κοπέλας να παρακινήσει τον καινούριο της φίλο, να ασχοληθεί με το τραγούδι επαγγελματικά.
Όλο το έργο εκτυλίσσεται στο ίδιο σκηνικό, που κατά βάση είναι η pub, αλλά με ένα μαγικό τρόπο, οι ήρωες του έργου, αλλάζουνε τη θέση του καναπέ, ή του τραπεζιού και μας μεταφέρουνε σε άλλα μέρη... Στο σπίτι, το μαγαζί, το εργαστήριο...
Όλο το έργο εστιάζει στη σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα στους δύο κεντρικούς ήρωες, αλλά σε κανένα σημείο του έργου δεν απουσιάζουνε όλοι οι άλλοι συντελεστές – ήρωες. Καθώς παίζονται οι σκηνές του έργου, κάθονται διακριτικά σε κάποιο σημείο του σκηνικού, κρατώντας το μουσικό τους όργανο και συμμετέχουν και με κείμενο όταν χρειαστεί.
Τα συναισθήματα των ηρώων, κατά βάση εκφράζονται με τους ήχους του βιολιού, της κιθάρας και του ακορντεόν. Οι μελωδίες εκφράζουνε τα συναισθήματα της κάθε σκηνής, με ένα τέτοιον τρόπο ώστε να γίνεται αντιληπτό από το κοινό αν το συναίσθημα είναι χαρά, λύπη, αγάπη, νοσταλγία, πάθος, ένταση. Απίστευτο!! Ακόμα και οι κρυφές σκέψεις του πρωταγωνιστή, ή της κοπέλας, σιγοτραγουδιούνται από τους υπόλοιπους. Πολύ ιδιαίτερο και διαφορετικό παίξιμο. Πολύ όμορφο μουσικά.
Εξαιρετική ατμόσφαιρα. Πολύ χιουμοριστικοί διάλογοι. Γεμάτο έργο!
Διάλειμμα
Άλλη μία έκπληξη στο διάλειμμα. Οι ηθοποιοί αποσύρονται από την σκηνή (την pub), η οποία ωστόσο γίνεται προσβάσιμη στο κοινό για να σερβιριστεί την μπύρα του, ή το ποτό του! Πολύ ωραίο! Από εκεί και το αναμνηστικό θερμός της φωτογραφίας.
Ήταν μία συνολικά πολύ ωραία εμπειρία. Η βραδιά έκλεισε με cocktail σε κοντινό bar στο soho.
Σχετικά με την παράσταση
Οι πρωταγωνιστές: Declan Bennett (ο τύπος), Zrinka Cvitešić (η κοπέλα)
Musical Soundtrack : Falling Slowly
Αγαπημένο κομμάτι του musical: When your mind's made up
Kείμενο και φωτογραφίες: Χάρης Τ.
Y.γ.: Χάρη, σ' ευχαριστούμε πολύ για το πολιτιστικό ρεπορτάζ από τη Βρετανική πρωτεύουσα. Πολύ μας αρέσει. Μας άνοιξες την όρεξη και θέλουμε κι άλλο κείμενο από σένα σύντομα! :-)
