Μια ιδέα για την ανανέωση του σπιτιού που έχω δει εδώ και καιρό και μου άρεσε πολύ. Και όσο ακόμα ο χειμώνας καλά κρατεί, είναι ευκαιρία να αξιοποιήσουμε φλοκάτες, κιλίμια και άλλα παραδοσιακά χαλιά που πιάνουν χώρο στη ντουλάπα και στενοχωρούν τη γιαγιά μας που μένουν στο ...ράφι.
Χαλί πάνω στο χαλί λοιπόν, το χοντρό πάνω στο λεπτό, για άποψη, για στιλ, για ζεστασιά, για ανανέωση.
Οι θετικές σκέψεις είναι απαραίτητες στο ξεκίνημα της ημέρας.
Για να ξεκινήσουμε το Σαββατοκύριακο μας με μουσική!
Φτάνοντας στις τελευταίες ημέρες του χρόνου, όλοι λίγο ή πολύ κάνουμε τον απολογισμό της χρονιάς που πέρασε, κάνοντας μια ανασκόπηση των καλών και των κακών στιγμών, των στόχων που θέσαμε στην αρχή του 2012, αυτών που πετύχαμε και αυτών που εκκρεμούν ακόμη.
Το Πάσχα πέρασε και η εποχή των γάμων ξεκινά και πάλι. Μελλοντικά ζευγάρια και κυρίως μέλλουσες νυφούλες αναζητούν το ύφος του γάμου, το νυφικό, τον ιδανικό στολισμό, εκκλησία και αίθουσα... Μια μεγάλη λίστα, με την οποία έχουμε κατά καιρούς ασχοληθεί σε ποικίλα posts με θέμα το γάμo, τα οποία μπορείτε να βρείτε εδώ.
Σήμερα σας έχουμε μια ακόμα πολύ όμορφη πρόταση για έναν rock γάμο, όπως τον αργάνωσε ένα αγαπημένο φιλικό μας ζευγάρι.
Το πιο δυναμικό είδος γυμναστικής που κερδίζει όλο και περισσότερους φανατικούς υποστηρικτές!
Ένα δώρο μικρό ή μεγάλο, σημαντικό ή ασήμαντο, ακριβό ή φθηνό αποκτά περισσότερο χαρακτήρα όταν μπαίνει και το προσωπικό στοιχείο, έστω στο περιτύλιγμα.
Σας έχει τύχει ποτέ να σας έρχονται δάκρυα στα μάτια λόγω της έντασης της αγάπης που αισθάνεστε για κάποιον; Εμένα ναι! Αυτό το συναίσθημα που γεμίζεις ολόκληρος από μια λέξη, μια ματιά, μια κίνηση. Αυτά είναι τα δάκρυα της αγαλλίασης μάλλον!
Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω να πω κάτι συγκεκριμένο, θέλω απλά να μοιραστώ την ένταση αυτού του συναισθήματος. Δεν μπορείς να πάρεις ανάσα και νιώθεις πίεση στον θώρακα, σαν κάτι να θέλει να βγει από μέσα σου. Αγκαλιά μάλλον. Κι αν αυτός λείπει δάκρυα έρχονται να με λυτρώσουν.
Συμφωνούμε και επαυξάνουμε! Μας αρέσει το καλό φαγητό! Μόνο να μην το παρακάνουμε, γιατί σε κάτι τέτοιες περιπρώσεις ισχύει και το "παν μέτρον άριστον" και πρέπει που και που να δείχνουμε λίγη αυτοσυγκράτηση!
Ο πιο γλυκός τρόπος να ξεκινήσουμε την ημέρα μας..
Κυριακή 25 Νοεμβρίου 2012
Βόλτα στην Άνω Πόλη με αφορμή το Open House Thessaloniki. Να 'ταν κι άλλο...
Λίγο που ξυπνήσαμε αργά, λίγο το γερό πρωινό και μερικές μικρές υποχρεώσεις που μας καθυστέρησαν, φύγαμε από το σπίτι γύρω στις 12:30 με προορισμό την Άνω Πόλη.
Μπορεί η σημερινή Κυριακή να είναι η τελευταία μέρα για το Open House Thessaloniki, όμως οι πολίτες της συμπρωτεύουσας έχουν ακόμα μια ευκαιρία να γνωρίσουν καλύτερα την πόλη τους μέσω του φθινοπωρινού κύκλου δωρεάν ξεναγήσεων σε ναούς και μνημεία που διοργανώνει και φέτος ο Δήμος Θεσσαλονίκης.
Ας κλείσουμε την ημέρα μας με τα αιθέρια φωνητικά της αγγλίδας Florence Welch.
Τα ταξίδια τα αγαπάμε πολύ και στην κορυφή της λίστας για το αγαπημένο μεταφορικό μέσο μάλλον έρχεται το αεροπλάνο, στο οποίο μπαίνεις και (καλώς εχόντων των πραγμάτων) βγαίνεις ατσαλάκωτος.
με αφορρμή την σημερινή Παγκόσμια Ημέρα Πολτιστικής Κληρονομιάς.
Οι Savoir Adore με ταξιδιάρικη διάθεση μας τραγουδούν για την αυτοκρατορία του φωτός..
Βλέποντας την ταινία "Ψαρεύοντας Σολομούς στην Υεμένη" είπα να πειραματιστώ και να δοκιμάσω να φτιάξω ένα από τα αγαπημένα μου πιάτα ζυμαρικών! Η ταινία να σας πω την αλήθεια ήταν μέτρια, αλλά τουλάχιστον η προσπάθεια στην κουζίνα στέφθηκε με επιτυχία!
Ας κλείσουμε μελωδικά την ημέρα μας με μια εξαιρετική και πολύ φρέσκια διασκευή του Como quisiera decirte των Los Angeles Negros από τον ελληνικής καταγωγής νεαρό Dj/Producer/Chemist Monetrik.
Πολύ μας αρέσει!
Όπως ήδη σας είπαμε η απαραίτητη συντροφιά για τις βροχερές μέρες είναι μια κούπα τσάι και ένα καλό βιβλίο, ιδιαίτερα όταν είναι απόγευμα Κυριακής και χρειαζόμαστε λίγη χαλάρωση πριν αρχίσουν οι απαιτήσεις της νέας εβδομάδας.
Πόση θέληση πρέπει να έχει κάποιος για να ανέβει στο ψηλότερο σημείο της Ελλάδας, στην κορυφή του Ολύμπου; Πόση δύναμη πρέπει να κρύβει μέσα του;
Τα Χριστούγεννα μ' αρέσουν πάρα πολύ! Είναι η αγαπημένη μου γιορτή! Κάθε χρόνο τα περιμένω πως και πως και συνήθως στολίζω σχετικά νωρίς οοόλο το σπίτι. Πέρυσι βέβαια το παράκανα λίγο...
Υπάρχει μια διαδρομή στην Ελλάδα όπου ξεκινάς "απ΄τα ψηλά", ανάμεσα σε άγριες βουνοκορφές και καταλήγεις στα "χαμηλά" σε μια όμορφη παραλία με βαθιά, καταγάλανα νερά. Κατεβαίνεις απόκρημνες πλαγιές, διασχίζεις πλούσια δάση κι ακούς τρεχούμενο νερό να κελαρύζει στη μέση του πουθενά. Στέκεσαι σε σημεία με απίστευτη θέα. Ανοίγεις το βήμα σου σε άλλα για να αποφύγεις πέτρες που πέφτουν από ψηλά. Περνάς μέρη όπου ακούς φωνές θαυμασμού σχεδόν σ' όλες τις γλώσσες του κόσμου. Φτάνεις σ' άλλα όπου πινακίδες σ' ενημερώνουν να κάνεις ησυχία για το φόβο κατολισθήσεων. Συναντάς ερειπωμένα χωριά, παλιά γεφύρια και ένα είδος ζώου μοναδικού, εξωτικού, τα ίχνη του οποίου χάνονται στα βάθη της ιστορίας.
