Τροφή για σκέψη: Με τα μάτια ενός παιδιού

Ο Γιώργος, ο γιος μου, κοιτάει το κοριτσάκι με ένα μεγάλο χαμόγελο και αρχικά δεν μίλησε. Σκύβω στο ύψος του και του λέω ευγενικά «χαιρέτα αγάπη μου το παιδάκι». Έτσι και έγινε. Άρχισε να χαιρετάει με την ψυχή του, να στέλνει φιλάκια στο κοριτσάκι και τον αδερφό της. Τα ματάκια και των δυο παιδιών έλαμψαν! Το αγοράκι βοηθούσε το κοριτσάκι να χαιρετήσει και πραγματικά εκείνη τη στιγμή αισθάνθηκα τόσο όμορφα και γλυκά.

Η βόλτα μας συνεχίστηκε με ένα μπαλόνι που μας δόθηκε από μία εταιρεία που έκανε προώθηση κάποιου προϊόντος. Αφού ο Γιώργος «κουράστηκε» όπως είπε να κρατάει το μπαλόνι ήθελε να το πετάξει. «Μα γιατί να το πετάξεις και να μην το δώσεις σε ένα άλλο παιδάκι να το χαρεί και εκείνο;». Κρίμα, σκέφτηκα να το πετάξουμε. Και να πάλι μπροστά μας τα αδερφάκια.. «Γιώργο, κοίτα πού μπορείς να δώσεις το μπαλόνι σου!». Ο Γιώργος ενθουσιάστηκε με την ιδέα. Πηγαίνει δίπλα στο κοριτσάκι και του λέει «ολίστε» δίνοντας το μπαλόνι. Το αγοράκι λέει στην αδερφούλα του. «Τι λέμε όταν παίρνουμε κάτι;». Το κοριτσάκι φάνηκε τοοοοόσο χαρούμενο και μας έδειξε με τον δικό της μοναδικό τρόπο ότι μας ευχαρίστησε.

Γιώργο με έκανες περήφανη ως μανούλα... Πόσο μα πόσο σημαντικό είναι να μην ξεχωρίζουμε. Να βλέπουμε και εμείς με τα μάτια ενός παιδιού που μπορεί μεν να καταλαβαίνει και εκείνο το διαφορετικό όμως δεν διαχωρίζει. Το μόνο που κάνεις είναι να δίνεις απλόχερα ένα χαμόγελο. Τι σου κοστίζει άλλωστε;

Θεωρώ ότι όλα ξεκινούν από εμάς τους γονείς/μεγάλους που θα πρέπει να μάθουμε στα παιδιά μας αφενός να αναπτύξουν την ενσυναίσθηση και αφετέρου να κατανοήσουν ότι όλοι οι άνθρωποι είναι διαφορετικοί, όμορφοι και ξεχωριστοί... Άκουσα κάποτε μία γιαγιά που «αγχώθηκε» και ένιωσε «άσχημα» όταν η εγγονή της (τεσσάρων χρόνων) την ώρα που βρισκόταν μέσα στο λεωφορείο είδε κάποιον κύριο χωρίς το ένα του πόδι και η μικρή αθώα αλλά και δυνατά ρώτησε τη γιαγιά της «γιατί ο κύριος έχει μόνο ένα πόδι;». Η γιαγιά αντί να απαντήσει, προσπάθησε να αποφύγει την ερώτηση.

Ίσως είναι καλύτερα όμως σε αυτού του είδους τις ερωτήσεις των μικρών παιδιών να απαντάμε και όχι να το αποφεύγουμε. Καταρχάς γιατί πρέπει να δώσουμε μία απάντηση στο παιδί, ιδίως δε όταν έχει ακούσει την ερώτηση και ο «ενδιαφερόμενος». Απαντήστε για παράδειγμα λέγοντας ότι δεν είμαστε όλοι ίδιοι, αλλά είμαστε εξίσου ξεχωριστοί και όμορφοι. Έτσι δε θα αισθανθεί «άσχημα» ούτε και ο άλλος άνθρωπος για τον οποίο έγινε η ερώτηση. Δεν υπάρχει λόγος ντροπής!

Κοιτάξτε με τα μάτια των παιδιών. Βλέπουν απλά, αθώα και με αγάπη. Και δώστε χαμόγελα. Δεν κοστίζουν τίποτα!

Δείτε και το βίντεο παραπάνω. Είναι πολιό αλλά είναι πολύ καλό!

Γράφει η Ντίνα.