Οι Side Effects τραγουδούν Caro Emerald... και μας αρέσουν, όπως μας αρέσει κάθε νέα αξιόλογη προσπάθεια.

H δύναμη της ελπίδας!

Ήταν ένας καυτός Ιούλης όταν βρέθηκα για πρώτη και τελευταία δυστυχώς φορά στη Ζυρίχη. Σε έναν κατεξοχήν χειμερινό προορισμό δηλαδή όπου φαντάζεται κανείς χιόνια, Άλπεις, ζεστή σοκολάτα, ρολόγια, Χάιντι και τα συναφή. Πάντα έβρισκα συναρπαστικό το να βρεθείς σε ένα μέρος, στο οποίο έχει αποδοθεί μια πολύ συγκεκριμένη ταυτότητα, τη "λάθος" εποχή, για παράδειγμα στο Σαρακήνικο της Μήλου το χειμώνα, ή σε ένα χιονοδρομικό πχ. στη Βασιλίτσα το καλοκαίρι, είναι αυτή η γοητεία των αντιθέσεων. Δε φανταζόμουν όμως ποτέ ότι η Ζυρίχη θα με εκπλήξει έτσι.

Τα βουνά μας αρέσει να τα επισκεπτόμαστε, να τα κατακτούμε και αυτό φαίνεται και από τις ορεινές μας περιπλανήσεις. Κάθε επίσκεψη σε ένα νέο βουνό είναι μια νέα ανακάλυψη, η ομορφιά που συναντάς είναι απίστευτη, η φύση σου επιφυλάσσει τις μεγαλύτερες εκπλήξεις, περπατάς ή σκαρφαλώνεις και αποκαλύπτονται μπροστά σου τα θαυμάσια τοπία.. Και όλα αυτά δεν τα χορταίνεις ποτέ και δεν τα ξεχνάς ποτέ.. Οι εικόνες, η θέα, τα έντονα συναισθήματα δε σε αφήνουν στην καθημερινότητά σου, τα έχεις μέσα σου και έρχονται στην επιφάνεια με κάθε σχετικό ερέθισμα.

Ένα διαφορετικό έργο τέχνης που μ' αρέσει πολύ και το θέλω! Και αφού το θέλω, δεν είναι δύσκολο να το έχω!

Τώρα που η βάφτιση και οι σχετικές ετοιμασίες αποτελούν πια παρελθόν, ήρθε η ώρα να επανέλθω δριμύτερη από εκεί που είχα μείνει. Σας μιλούσα (κυρίως) για ψώνια και βιβλία. Σήμερα θα επανέλθω με τα ψώνια... και την σοβαρή καλοκαιρινή μου ανάγκη να ξεχυθώ στην αγορά και να ψωνίζω σαν να μην υπάρχει αύριο.

Μια ιδέα που πολύ μας αρέσει! Ένα φωτιστικό φτιαγμένο από το παλιό σίδερο της γιαγιάς.

Μετά την περσινή του επιτυχία, το Open House Thessaloniki διοργανώνεται και πάλι στη συμπρωτεύουσα το προσεχές παρασκευοσαββατοκύριακο, 18 - 20 Οκτωβρίου 2013.

Αυτό που εύκολα θα άλλαζα στο σπίτι μου είναι η τραπεζαρία. Δεν είναι πως δε μ' αρέσει η υπάρχουσα. Μ' αρέσει! Και μάλιστα πιστεύω πως ταιριάζει απόλυτα με όλα τα υπόλοιπα έπιπλα και με τον χώρο. Ίσως γι αυτό θα την άλλαζα. Για να μην ταιριάζει τόσο. Για να είναι κάτι διαφορετικό!

Και αν την άλλαζα πιθανότατα αυτή τη φορά να επέλεγα στρόγγυλο τραπέζι. Γιατί όσο τις βλέπω τόσο πιο πολύ μ' αρέσουν οι στρόγγυλες τραπεζαρίες! Οι ροτόντες!

Όταν σε ένα σπίτι υπάρχουν παιδιά, είναι σαν το πνεύμα των Χριστουγέννων να γίνεται πιο δυνατό. Η θαλπωρή, η ζεστασιά, το ντεκόρ, όλα παίρνουν άλλη διάσταση. Νιώθεις πως τις μέρες αυτές η οικογένεια έρχεται πιο κοντά, περνάει περισσότερο χρόνο μαζί, δένεται περισσότερο...

Η ύπαρξη των παιδιών δίνει στις γιορτές άλλη διάσταση. Προφανώς, επειδή δεν ψάχνεις πού θα πας, πού θα βγεις, αν θα ξενυχτήσεις, πού θα κάνεις ρεβεγιόν, αλλά πώς θα στολίσεις, τι δώρο θα κάνεις στα παιδιά που θα τους ξετρελάνει, τι κουλουράκια θα κάνεις και τι μελομακάρονα, αν θα τους πας σε κάποιο χριστουγεννιάτικο χωριό, πώς θα πουν τα κάλαντα, πώς θα στολίσεις το δωμάτιό τους...

Υπέροχο τραγούδι για να ξεκινήσουμε την ημέρα μας δυναμικά και να αφυπνιστούμε...

Κι αναζητά την καλύτερη στάση για ύπνο... και διαβάζει για το πώς μπορούμε να κοιμόμαστε καλύτερα... Μα γιατί; Μήπως (νομίζει ότι) δεν κοιμάται καλά;

Τις μέρες που περάσαμε παρέα πάντως αυτό το καλοκαίρι δε διαπιστώσαμε να έχει τέτοιο πρόβλημα. Έπεφτε στο κρεβάτι, διάβαζε για 3 μετρημένα λεπτά και απευθείας παραδιδόταν σε ύπνο βαθύ. Λίγα λεπτά αργότερα ο ήχος του ροχαλητού του διαπερνούσε τα αυτιά μας κι ας μας χώριζε ένας τοίχος και δυο κλειστές πόρτες. Ακόμα και μέσα στη μέρα κοιμόταν όποτε ήθελε. Τάχα ξάπλωνε για δέκα λεπτά και μπορεί να περνούσαν ώρες. Λες και είχε τον ύπνο στο τσεπάκι...

Όπως ήδη σας είπαμε η απαραίτητη συντροφιά για τις βροχερές μέρες είναι μια κούπα τσάι και ένα καλό βιβλίο, ιδιαίτερα όταν είναι απόγευμα Κυριακής και χρειαζόμαστε λίγη χαλάρωση πριν αρχίσουν οι απαιτήσεις της νέας εβδομάδας.

Φτιάχνω μια εικόνα στον αιώνα
που έχει εσένα και μένα μαζί
τι άλλο θέλω σ' αυτή τη ζωή...

Δυναμικό, χαρούμενο, έντονο! Ένα κομμάτι που με ταξιδεύει... Θέλω να πετάξω μακριά, σαν τα μεγάλα πουλιά, να πάω όπου με πάει η καρδιά...

Να μια κατασκευή πολύ εύκολη, πολύ οικονομική και πολύ πρακτική. Μια μεγάλη μολυβοθήκη που και χειροποίητη είναι και φτιαγμένη με φαντασία και δεν απαιτεί μεγάλο ταλέντο στις κατασκευές. Βολεύει δε ιδιαίτερα για μικρά παιδιά που μπορούν να μαζεύουν εκεί όλα τα μολύβια, τις μπογιές, τους μαρκαδόρους, τους χάρακες, τα ψαλίδια τους...

Έχοντας μπει για τα καλά στο πνεύμα του καλοκαιριού και περιμένοντας την ανάπαυλα από δουλειές και λοιπές υποχρεώσεις, δεν μπορούμε να μη θυμηθούμε τα τραγούδια του καλοκαιριού... Τα "Τρελά καλοκαίρια" είναι ένα από αυτά που έχουμε συνδυάσει με τα τελευταία καλοκαίρια. Το θυμάστε;

Μπορεί να έχω μέρες να φανώ αλλά δεν έχω προλάβει να πάρω ανάσα... Λίγο τα παιδάκια μου που είναι μαλωμένα με τον ύπνο, λίγο λοιπές υποχρεώσεις και ο καιρός που έφτιαξε έστω προσωρινά και μας κρατάει εκτός σπιτιού, χρόνος για surfing και blogging δεν υπάρχει. Όμως σήμερα, μετά από πολύ καιρό, δεν αντιστάθηκα στον πειρασμό του pinterest και χάζεψα άνοιξη, χρώματα και στιλ!

Και εντόπισα φωτογραφίες που με ξεσήκωσαν για ανασκαφές και ψώνια. Δεν ξέρω αν προλάβω να κάνω είτε το ένα είτε το άλλο αλλά πολύ θα το 'θελα.

Καλημέρα και καλή εβδομάδα με ένα χρωματιστό και θρεπτικό πρωινό για να ξεκινήσουμε με ενέργεια το 2ο μισό του Ιουλίου!

Στον Αηλιά Πενταλόφου είχαμε ξαναπάει πριν μερικά χρόνια. Τέλος Άνοιξης ήταν τότε και η φύση στα ψηλά ήταν καταπράσινη, γεμάτη χρώματα και αρώματα...

Πριν λίγες μέρες το ανήσυχο πνεύμα μας και η εμμονή μας με τα βουνά και τα λαγκάδια, μας οδήγησε για άλλη μια φορά στον ίδιο προορισμό. Αρχές Άνοιξης τώρα, με φρέσκο χιόνι και φοβερή ηλιοφάνεια, η περιοχή μας επιφύλασσε εικόνες απείρου κάλλους. Όλα έλαμπαν!

Οι φωτογραφίες το μαρτυρούν από μόνες τους, αν και δεν κατορθώνουν να αποτυπώσουν την ομορφιά τοπίου.

Η πόλη της Καστοριάς αποτελεί έναν από τους αγαπημένους μας προορισμούς κάθε φορά που έχουμε ευκαιρία για εξορμήσεις. Είναι μια ιδιαίτερα γραφική πόλη, που διατηρεί το στοιχείο της παράδοσης έντονο και ξεχωρίζει για τα υπέροχα διατηρητέα κτίρια, τη λίμνη, τα σοκάκια της... Κάθε φορά που βρισκόμαστε εκεί, ανακαλύπτουμε πανέμορφες γωνιές και φυσικά δεν παραλείπουμε να περπατήσουμε πλάι στη λίμνη.

Τέσσερις ήμασταν οι μόνιμοι ανήλικοι παραθεριστές στη μικρή αυλή μας πριν πολλά πολλά χρόνια. Παίζαμε, τρώγαμε, δημιουργούσαμε διάφορα αυτοσχέδια παιχνίδια, τι γήπεδο τένις στην παραλία με συνολικό μήκος όχι πάνω από 4 μέτρα και φιλέ από παλιά υφάσματα, τι σκηνές από κουβέρτες στο μπαλκόνι, τι κεφτεδοπόλεμο με "κεφτέδες" από βρεγμένη άμμο, τι αγώνες με τα κύματα όταν καθόμασταν εκεί που σκάει το κύμα, τι στρατιωτάκια, τι τσιλίκα...

Άλλο ένα παιχνίδι που προσφέρεται τόσο για καλοπέραση μικρών μεγάλων όσο και για μεταφορά.

Το γνωστό σε όλους μας domino που δέχθηκε ο Φίλιππος ως δώρο στα γενέθλιά του από μια έμπειρη μαμά, προσαρμοσμένο στην ηλικία του! Domino με ζωάκια!

Η χθεσινή βόλτα στο super market της γειτονιάς ήταν αρκετή για να με ξεσηκώσει, να πάρουν τα μυαλά μου αέρα και να μπω σε ανοιξιάτικη διάθεση.

Μετά τα βαπτιστικά πακέτα για τη Μαργαρίτα και τον Φίλιππο, σειρά είχε η δημιουργία Πασχαλινών λαμπάδων αποκλειστικά για αυτούς! 

Μας αρέσει τόσο πολύ άλλωστε η διαδικασία να ετοιμάζουμε δώρα για τα αγαπημένα μας πρόσωπα με τα χεράκια μας, διοχευτεύοντας στις δημιουργίες αυτές όλη τη θετική μας ενέργεια.

Δεν μπορούσαμε λοιπόν να αφήσουμε την ευκαιρία να πάει χαμένη. Μια επίσκεψη στο κέντρο της Αθήνας ήταν αρκετή για να προμηθευτούμε τα κατάλληλα υλικά και να αναλάβουμε δράση.