Η δύναμη που κρύβεις μέσα σου - Ανεβαίνοντας στο Οροπέδιο Μουσών και στον Όλυμπο
Είπαμε, ο Όλυμπος είναι το... βουνό. Πανέμορφος, ρομαντικός, απολαυστικός, ελκυστικός αλλά συνάμα και τρομακτικός κι επικίνδυνος, αν δεν τον σέβεσαι. Όσο ανεβαίνεις και τον επισκέπτεσαι, άλλο τόσο σε τραβάει να ξαναπάς. Απ' όπου και να τον βλέπεις, στέκεται καμαρωτός και σε καλεί... Φαίνεται από διάφορα σημεία της χώρας, καθ' ότι "αρχηγός" των βουνών. Οπότε, αν νιώθεις όπως κι εμείς, δε χάνεις ευκαιρία να τον επισκεφθείς.
Έτσι, η τριμελής ομάδα αποφάσισε για μια φορά ακόμη να τον επισκεφθεί, αλλά μέσω ποιας διαδρομής; Είναι τόσες πολλές που δυσκολεύεσαι να διαλέξεις. Μας έβγαλε από το αδιέξοδο ο αρχηγός. Ναι... ναι... ο ίδιος που ήταν αρχηγός στην προηγούμενη ανάβαση με τη φοβερή ομίχλη, ναι αυτός που ανεβοκατεβαίνει τον Όλυμπο τρέχοντας... Από το Λιτόχωρο μας έδειξε τη ράχη από την οποία θα ανέβουμε στο Οροπέδιο Μουσών, με αφετηρία και τερματισμό τα Πριόνια.
"Θα κάνουμε λέει ένα μεγάλο κύκλο υψηλών απαιτήσεων, μέσα;"... "Μέσα", απαντάμε μ' ένα στόμα, μια φωνή. Υπάρχει ένα σηματοδοτημένο μονοπάτι, το οποίο όμως ακόμη δεν έχει αποτυπωθεί στον πεζοπορικό χάρτη πρόσφατης έκδοσης που έχουμε μαζί μας. Όμως ο αρχηγός έχει μαζέψει τις σχετικές πληροφορίες.
Πρωί-πρωί λοιπόν, μετά από ένα δίωρο ταξίδι με το αυτοκίνητο να 'μαστε στα Πριόνια και 7:15 ξεκινάμε για πάνω.
Με τα μπατόν και τις φωτογραφικές μηχανές στα χέρια, τα απαραίτητα στο σακίδιο, νερό (προσοχή, είπαμε ότι νερό στον Όλυμπο δεν υπάρχει παρά μόνο στα καταφύγια) παίρνουμε το σηματοδοτημένο με μπλε χρώματα μονοπάτι που ανεβαίνει πολύ απότομα στην αρχή. Η ανηφόρα είναι τέτοια που σου κόβει κυριολεκτικά πόδια και ανάσα. Είναι όμως τόσο δροσερά μέσα στις οξiές και τα πεύκα, είναι τέτοια η διάθεση αλλά και η προδιάθεση (φρόντισε ο αρχηγός γι αυτό) για το τι μας περιμένει επάνω που η ανάσα στρώνει, οι σφυγμοί γίνονται σχεδόν κανονικοί και ανεβαίνουμε... Το μονοπάτι καταπληκτικό, πνιγμένο μέσα στο πράσινο "ισιώνει" για κάμποση ώρα αλλά και πάλι γίνεται πολύ ανηφορικό. Και συνεχίζουμε.
Ανεβαίνουμε τη ράχη Γομαρόσταλος. Ο αρχηγός λέει ότι έτσι κερδίζουμε συνέχεια σε ύψος και σε περίπου 4,5 - 5 ώρες θα 'μαστε στο Οροπέδιο των Μουσών γιατί χασομεράμε συνέχεια για φωτογραφίες... Και πως να μη χασομεράς; Πώς να αφήσεις παραπονεμένα τα τοπία; Να σου και ο γνωστός εχθρός σκάει μύτη, ομίχλη φοβερή. "Ωχ την πατήσαμε πάλι..." Δεν τρέχει τίποτα λέει ο αρχηγός, που εκτός όλων των άλλων που έχουμε πει, είναι και ερασιτέχνης μετεωρολόγος. "Η ομίχλη αυτή", λέει "δε φτάνει πάνω, το πολύ μέχρι τα 1.500-1.700 μέτρα να ανέβει, πάνω θα 'ναι τζάμι, θα χορτάσει το μάτι μας".
Κοιταζόμαστε δύσπιστα, η ομίχλη κάνει παιχνίδια,
απειλεί να μας σκεπάσει αλλά να, μετά από 2 ώρες περίπου ανάβαση, είμαστε απέναντι από το καταφύγιο Ζολώτα, στα 2.000 μέτρα περίπου. Η ομίχλη πραγματικά συμπεριφέρεται όπως αποφάνθηκε ο αρχηγός. Κάτσε και άπλωσε το βλέμμα σου... Απέναντι οι νότιες κορυφές του Ολύμπου, ανατολικά πιο χαμηλά πάντου ομίχλη, αλλά πάνω ψηλά; Για δείτε: Να, η ανατολική πλευρά του Ολύμπου σε όλο της το μεγαλείο. Να ο Μύτικας, ο Παραμύτικας και το Στεφάνι, τα Ζωνάρια και το μεγάλο Λούκι, στέκονται κυριολεκτικά πάνω απ' το κεφάλι σου. Απολαύστε μαζί μας...
Εντάξει, μπορεί να τα 'χεις ξαναδεί από ψηλά, απ' την κορυφή του Μύτικα, δηλαδή από άλλη οπτική γωνία, όμως τούτη η μεγαλοπρέπεια μόνο από δω φαίνεται. Δε σου κάνει καρδιά να ξεκινήσεις. Θαυμάζεις το μεγαλείο της φύσης! Ωστόσο, πρέπει να συνεχίσουμε την ανάβαση γιατί το πρόγραμμα προβλέπει αυθημερόν επιστροφή.
"Πάμε", λέει ο αρχηγός, θέλουμε 2-3 ώρες μέχρι πάνω, "τόσο πολύ" λέμε εμείς, μα φαίνεται ότι φτάνουμε τόσο κοντά που φαίνονται οι κορυφές.
"Τόσο" επαναλαμβάνει ο αρχηγός και υπόψη, εμείς ανεβαίνουμε στα 2.500 μέτρα περίπου και όχι Μύτικα στα 2.918. Όμως έχουμε ανηφόρα δύσκολη και ψιλοαναρρίχηση σε κάποια σημεία. "Δύσκολη;" ρωτάμε. "Ούτε και γω ξανανέβηκα από δω αλλά σχοινιά δε χρειάζονται" λέει, γελώντας ο Τ (έτσι θα αποκαλείται από δω και μετά ο αρχηγός). Οι συχνές στάσεις για φωτογραφίες βοηθούν στο ξελαχάνιασμα. Τώρα ανεβαίνεις σε τοπίο όπου τα δέντρα αραιώνουν και αρχίζουν να κυριαρχούν τα βράχια. Οι κορυφές φαντάζουν ψιλοχιονισμένες, άρα ήδη το πρώτο χιόνι για φέτος έπεσε, οπότε θα 'ναι ακόμη πιο όμορφα επάνω.
Βλέπεις αριστερά και χαμηλά πια το καταφύγιο "Ζολώτας",
από όπου θα περάσουμε κατεβαίνοντας και από κει θα δούμε πανοραμικά τη διαδρομή της ανάβασης,
δεξιά τη μεγάλη σάρα που ο Τ κάποτε την κατέβηκε - άκουσον άκουσον! - με τα σκι καταπαγωμένη.
Πάνω δεξιά, ψηλά, διακρίνεται ο λαιμός (θα 'ρθει και η σειρά του) που ανεβαίνει από τη διαδρομή Γκορτσιά - Οροπέδιο Μουσών,
πάνω ψηλά, αριστερά, η γνωστή πια εικόνα των κορυφών του Ολύμπου
και ίσια όπως ανεβαίνουμε να και τα "ομορφα" βράχια. Και η ομάδα σκαρφαλώνει... Κάτω δε ο "χαμός"...
"Σε λίγο φτάνουμε" λέει ο Τ. "Προσέξτε, όταν φτάσουμε πάνω μπορεί με λίγη τύχη να δούμε αγριόγιδα", γι αυτό να κάνουμε ησυχία να μην τα τρομάξουμε. Έχει παρατηρηθεί αρκετές φορές αυτό. Εννοείται ότι εδώ το κυνήγι δεν επιτρέπεται οπότε όλα είναι πιθανά. Με πολλή προσοχή λοιπόν στα βράχια, σε κάποια σημεία υπάρχει ευτυχώς λίγος πάγος, ανεβαίνουμε αργά ακολουθώντας τα μπλε σημάδια. Κοπιαστικά αλλά σε τραβάει κυριολεκτικά σαν μαγνήτης η κορυφή.
Ούτε καν φανταζόσουν αυτό το πανέμορφο πλάνο που έχεις τώρα μπροστά σου... Είσαι στο Οροπέδιο των Μουσών του Ολύμπου, καλυμμένο ελαφρώς με χιόνι και πριν προλάβεις να απλώσεις το βλέμμα σου να και η... "προφητεία" του Τ να επαληθεύεται.
Ένας κυριολεκτικά "αποδιοπομπαίος τράγος" είναι μπροστά μας, στα 50 μέτρα περίπου, κοιτάζει απέναντι το κοπάδι και "ξερογλείφεται". Τα νέα αρσενικά φαίνεται πως τον διώξαν από το κοπάδι, άρα ο νόμος του ισχυρού κυριάρχησε... και βλέποντάς μας την κοπανάει προς τα κάτω αλλά μακριά από το κοπάδι.
Μένουμε εκστατικοί σ'αυτή την εικόνα.... στην απόλαυση του τοπίου. Τι να πρωτοθαυμάσεις! Άλλους χαρακτηρισμούς δεν έχω πρόχειρους για να περιγράψω την εικόνα... Ψηλά, η κορυφή του προφήτη Ηλία (το ψηλότερο λένε ξωκκλήσι των Βαλκανίων στα 2.800μ)
και το καταφύγιο Αποστολίδης, χαμηλότερα το καταφύγιο Κάκαλος, ανατολικά πάνω απ' την ομίχλη ο Άθως, περήφανος κι αυτός,
λες και "τανιέται" να παραβγεί στον αρχηγό των βουνών και όλα αυτά κάτω απ΄τη "σκιά" του περίφημου Στεφανιού, θαυμάστε το σ'όλη του τη μεγαλοπρέπεια... "Βρε το Δία που καθόταν"! Η σκέψη να ανέβουμε στο Μύτικα, ούτε ως τρελή θα μπορούσε να χαρακτηριστεί. Αυτό για να γίνει, πρέπει να διανυκτερεύσεις στο Οροπέδιο...
Ξεκούραση λοιπόν στο καταφύγιο, χαλάρωση, απόλαυση όλων αυτών που βλέπουν τα μάτια σου, ελαφρύ κολατσιό, φωτογραφίες. Έχει μεσημεριάσει για τα καλά, κόσμος πάει κι έρχεται. Δυστυχώς όμως πρέπει να επιστρέψουμε, αλλά τώρα θα "ρολάρουμε" και μέσω καταφυγίου Ζολώτα, θα κατεβούμε στα Πριόνια. Κατεβαίνοντας λοιπόν, βλέπουμε τη διαδρομή που ακολουθήσαμε στην ανάβαση,
και σε περίπου 1,5 ώρα να 'μαστε στο καταφύγιο. Κόσμος πολύς, θα διανυκτερεύσει προφανώς εδώ κι εμείς κατεβαίνουμε έχοντας πάντα απέναντί μας τη ράχη της ανάβασης αυτοσαρκαζόμενοι οι μεγάλοι για το νέο κατόρθωμα..., ενώ ο Τ γελάει και σιγοντάρει. Ακούμε πολλές φωνές, ομιλίες να 'ρχονται από χαμηλά και αναρωτιόμαστε τι να συμβαίνει άραγε... Δείτε πόσοι ανεβαίνουν ενώ είναι απόγευμα πια για το καταφύγιο, ολόκληρο γκρουπ, κυριολεκτικά "κυκλοφοριακή συμφόρηση".
Είναι τέλος Οκτώβρη, Παρασκευή και τελευταίο σαββατοκύριακο που παραμένουν ανοιχτά τα καταφύγια, αλλά κάθε σαββατοκύριακο έτσι γίνεται. Ο Όλυμπος, είπαμε, "τραβάει". Υπάρχουν κάποιοι που ανεβαίνουν πιθανόν πρώτη φορά, ίσως απροπόνητοι που αγκομαχάνε ανεβαίνοντας το σκαλοπατιαστό μονοπάτι (τι πιο φυσικό), οι προπονημένοι τους προσπερνάνε και αυτοί που ζορίζονται λίγο παραπάνω ακούγονται να ρωτάνε "θέλουμε πολύ ακόμη για το καταφύγιο;" Τι να τους πεις... "άντε σε λίγο φτάνετε"... αυτό το λίγο για το ρυθμό και τις δυνατότητές του καθένα μπορεί να 'ναι 2 ώρες, μπορεί να σουρουπώσει και να 'ναι ακόμη στο μονοπάτι, ποιος ξέρει... Υπομονή και ανάσες. Δε σε κυνηγάνε. Δεν το βάζεις κάτω. Η δύναμη της θέλησης σ' όλη της τη μεγαλοπρέπεια. Αυτό μαζί με τις εντυπώσεις μένει στο τέλος.
Συναντάς και τα αποτελέσματα της χιονοστιβάδας που καταπλάκωσε τα πεύκα πριν μια δεκαετία περίπου... αλλά δείτε και τις κορυφές για μια φορά ακόμη από χαμηλά και χαιρετήστε μαζί μας αυτή την ανεπανάληπτη ομορφιά...
Γεια σου και πάλι αλλά, που 'σαι, θα σου ξανάρθουμε, να μας περιμένεις Όλυμπε!
Είμαστε τώρα στο επίσης πανέμορφο και σκιερό μονοπάτι του Ενιπέα κοντά στα Πριόνια,
ακούμε το κελάρυσμα του νερού, να το ξύλινο γεφυράκι πάνω από το ποτάμι και ο όμορφος καταρράκτης. Δυστυχώς όλα τα ωραία έχουν ένα τέλος.
Ο Τ δεν περίμενε ότι μέσα σε έντεκα ώρες θα κάναμε αυτή τη φοβερή και μοναδική διαδρομή και στις 6 το απόγευμα θά 'μαστε έτοιμοι για επιστροφή στη βάση. "Μπράβο", λέει "και πάλι μπράβο, άξιοι..." υπόψη ότι μας χωρίζουν καμιά 25αριά μέχρι και καμιά 35ριά χρονάκια, οπότε καταλαβαίνετε ... καμάρωμα εμείς! Είμαστε πια στο αυτοκίνητο και επιστρέφουμε γεμάτοι για μια ακόμη φορά με "Όλυμπο" αχ τι όμορφη μέρα ήταν αυτή!
Και φυσικά σχεδιάζουμε την επόμενη εξόρμηση... Καλή μας αντάμωση!