Προς αναζήτηση του χιονιού - Εξόρμηση στις Μπάλτσες 2016
Σήμερα επιστρέφουμε από τη νοητή μας βόλτα στο Μιλάνο της Ιταλίας και μένουμε Ελλάδα... Αρκεί να μη μένουμε στο σπίτι :)
"Όταν δεν πάει ο Μωάμεθ στο βουνό, πάει το βουνό στον Μωάμεθ", έτσι δε λένε; Αντιστοίχως λοιπόν, αφού φέτος τα χιόνα δεν ήρθαν σε εμάς, ή έστω ήρθαν με το σταγονόμετρο, πήγαμε εμείς στα χιόνια.
Κι έτσι ο δρόμος μας έβγαλε στις Μπάλτσες. Οι Μπάλτσες βρίκονται πάνω από την Κρανιά Γρεβενών και πάνω από τη Βάλια Κάλντα σε υψόμετρο 2.160μ. Στόχος μας είναι μια μικρή Βερλίγκα, δηλαδή ένα μικρό ποταμάκι που κατεβαίνει από ψηλά σε μια κοιλάδα, δημιουργώντας μικρούς μαιάνδρους και λιμνούλες. Την άνοιξη εκεί ο τόπος γίνεται πολύχρωμος γεμίζοντας πανέμορφα λουλούδια και μανιτάρια αλλά χιονισμένο το τοπίο θα κρύβει άλλη γοητεία.
Ξεκινώντας από τα Γρεβενά, είχαμε μια πολύ όμορφη διαδρομή γεμάτη πετρόχτιστα γεφύρια. Το γεγύρι του Σπανού, του Σταυροποτάμου, του Ματσαγκάνη που δυστυχώς είναι ετοιμόρροπο, και του Σταμπέκη, ώσπου βρήκαμε την αφετηρία του χαλικόδρομου που οδηγεί στις Μπάλτσες.
Αν και χαλικόδρομος, αρχικά είναι αρκετά καλός, γεμάτος μικρές βρύσες με παράξενα ονόματα. Τα πρώτα ανθισμένα λουλούδια σε προδιαθέτουν για την άνοιξη που έρχεται αν και την ίδια στιγμή, τα πρώτα εμπόδια, αποτέλεσμα μάλλον των φθινοπωρινών βροχοπτώσεων και του λιώσιμου του χιονιού, εμφανίζονται μπροστά σου. Χώμα μαλακό, πέτρες και δέντρα που πέφτουν κλείνουν τον δρόμο. Οπότε το αυτοκίνητο σταματά και ξεκινά το περπάτημα. Για δύο περίπου ώρες περπατάς στο απάτητο, μισοπαγωμένο χιόνι, στο οποίο μόνο τα φρέσκα ίχνη μιας αλεπούς και ενός λαγού διακρίνονται. Η ησυχία διαταράσσεται μόνο από τους ήχους των βημάτων μας στο χιόνι και τα κελαηδίσματα μικρών πουλιών. Το χιόνι καθώς ανεβαίνουμε αυξάνεται αλλά περπατιέται εύκολα, είναι ακόμη καλά κολλημένο πάνω στα ρόμπολα λες και δε θα λιώσει ποτέ, λες και περιμένει το επόμενο. Κινούμαστε στο μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής σε ανήλια σημεία, ακολουθώντας πάντα τον δρόμο που είχε κοπεί πιο κάτω και απολαμβάνουμε γενικώς...
Κάπου εκεί πάνω ξέρουμε πως θα συναντήσουμε τη μικρή Βερλίγκα. Και πράγματι, μετά την τελευταία ανηφορίτσα, στην πλαγιά του βουνού με τα κατάλοιπα των αστραποκαμμένων ρόμπολων αποκαλύπτεται η ομορφιά του τοπίου. Ησυχία, γάργαρο νερό που κυλάει και κατεβαίνει στη Βάλια Κάλντα και το Αρκουδόρεμα, για να ενωθεί τελικά με άλλα νερά και να δημιουργήσουν τον Αώο ποταμό και χιόνι!
Ψηλά οι κορυφές είναι κρυμμένες στην ομίχλη και στα σύννεφα που εμφανίζονται απειλητικά. Όμως εδώ στα πιο χαμηλά το τοπίο και οι στιγμές που ζούμε είναι σκέτη απόλαυση. Ο συνοδοιπόρος "κυνηγάει" τα πουλιά με το "όπλο" του, που δεν είναι άλλο από τη φωτογραφική του μηχανή και όταν όλα πλέον απαθανατίζονται και αποτυπώνονται στο νου, ξεκινάμε την κατάβαση, ανανεωμένοι, πιο ήρεμοι, πιο απελευθερωμένοι, όπως μετά από κάθε επαφή με τη φύση. Δυο ώρες ανάβασης, οι ώρες της παραμονής μας στη Βερλίγκα, και μια ώρα κατάβασης έκαναν τη μέρα μας μοναδική, προσθέτοντας μια ακόμη διαδρομή στις ορεινές περιπλανήσεις μας, που η σκέψη της θα μας συντροφεύει για καιρό.
