Σκέψεις περί ονείρων
Όνειρα βλέπουμε. Όνειρα κάνουμε. Μόνοι μας. Με τον άνθρωπό μας. Με τους φίλους μας. Για εμάς. Για τα παιδιά μας. Για τις σχέσεις μας. Για το παρόν και για το μέλλον. Ονειρευόμαστε γλυκά ή εφιαλτικά. Κάποια γίνονται πραγματικότητα, κάποια όχι. Κάποια μας στέλνουν μηνύματα, κάποια όχι. Κάποια είναι κομμάτι του ύπνου μας και κάποια όχι. Και σκέφτομαι γιατί να αποκαλούμε όνειρα τα μεν, όνειρα και τα δε.
Όνειρα που βλέπω όταν κοιμάμαι έρχονται και δε με ρωτάνε. Μπορεί να είναι όμορφα ή εφιάλτες, να διαρκούν πολύ ή λίγο αλλά πάντα είναι όνειρα που δεν ελέγχω. Δεν ξέρω γιατί έρχονται στον ύπνο μου καταστάσεις που μπορεί να μη βιώσω ποτέ αλλά θέλω ή καταστάσεις που μπορεί να βιώσω αλλά δε θέλω. Δεν ξέρω γιατί πρέπει να βλέπω εφιάλτες και να αναστατώνομαι ούτε γιατί πρέπει να βλέπω όνειρα γλυκά που είναι μακριά από την πραγματικότητα που βιώνω. Δεν ξέρω καν γιατί πρέπει να ξυπνάω από ένα όμορφο όνειρο ή να μην το θυμάμαι την επόμενη μέρα.
Είναι πολλά, όπως καταλάβατε, αυτά που δεν ξέρω και δε θα μάθω και ποτέ. Υποθέτω, όμως, κάποια. Η υπόθεση μου για τα παραπάνω «δεν ξέρω» είναι το υποσυνείδητο ή η μεταφυσική επικοινωνία με κάποιους ανθρώπους. Δε θα το αναλύσω γιατί όταν τελειώσω αυτό το κείμενο θέλω να είμαι σε θέση να γράψω το επόμενο. Θα πω απλά πως δεν καταλαβαίνω τον λόγο για τον οποίο πρέπει με αυτή την τόσο όμορφη λέξη, «όνειρο», που δίνει ελπίδα και ζωή, να ανακατεύεται το πληγωμένο, μπερδεμένο και προβληματικό υποσυνείδητό μας. Να ξεκαθαρίσω ότι δεν είμαι υπέρ ούτε των όμορφων ονείρων που ξυπνάς και λυπάσαι που το όνειρο τελείωσε. Αυτά τα όνειρα, του ύπνου, είναι καλά όταν θάβονται στο μυαλό και εξαφανίζονται ως ανάμνηση.
Τα άλλα τα όνειρα, του ξύπνιου, είναι τα ωραία. Είναι αυτά που ελέγχεις, που σου δίνουν ζωή και κίνητρο να συνεχίσεις να ξυπνάς και να αναπνέεις. Ακόμη και αυτά που ποτέ δε θα γίνουν πραγματικότητα είναι ωραία γιατί σε ωθούν να προσπαθήσεις να τα φτάσεις και σε φέρνουν πιο κοντά στην κατάσταση που ονειρεύεσαι ακόμη κι αν δεν είναι ακριβώς αυτή που φαντάζεσαι.
Τα όνειρα είναι όμορφα. Είναι όλα αυτά που θέλουμε να φτάσουμε και ίσως δεν μπορούμε. Είναι αυτά που θέλουμε να γίνουμε ή θα θέλαμε να είμαστε αλλά δεν πρέπει ή δεν είναι γραφτό. Δεν έχουν όρια και αυτό είναι το υπέροχο και το προκλητικό. Μπορείς να φτάσεις την απληστία με το νου σου να ονειρευτείς πράγματα αλλόκοτα και περίεργα και παράλογα και κανείς δεν έχει δικαίωμα να σε σταματήσει, να σε κατακρίνει ή να σου βάλει εμπόδια. Μπορείς να σε φανταστείς άσχημα, όμορφα, πλούσια, φτωχά και με όποιον άλλον τρόπο θες. Έχεις τη δυνατότητα και την ικανότητα μέσω αυτού να αφήνεις ένα χαμόγελο να ζωγραφίζεται στα χείλη σου και να προσδίδεις στο βλέμμα σου μια όμορφη μελαγχολία και μια λάμψη.
Σκεπτόμενη, λοιπόν, τα παραπάνω συνειδητοποιώ ότι τα όνειρα του ύπνου με τα όνειρα του ξύπνιου για μένα δεν έχουν σχέση. Μπορεί και στις δύο περιπτώσεις να υπάρχει πάνω από το κεφάλι μου ένα σύννεφο με μια φανταστική σκηνή, στη μία περίπτωση, όμως, το καθορίζω και στην άλλη όχι. Στη μια το φτιάχνω όπως θέλω και στην άλλη μένω με ερωτηματικά όπως «τι μήνυμα μου στέλνει το υποσυνείδητο;» ή «τι να σημαίνει αυτό, να φοβηθώ;».
Αυτό που με προβληματίζει είναι ότι, τελικά ανεξάρτητα από όσα έχω πει ως τώρα, αντιλαμβάνομαι ότι δεν ξέρω ποιου είδους όνειρα προτιμώ. Γιατί ακόμη και αυτά του ύπνου που δεν τα συμπαθώ με προκαλούν και ακόμη κι αυτή η πρόκληση μπορεί να είναι ενοχλητική μα είναι συνάμα ωραία. Η ενόχληση του άσχημου ονείρου της νύχτας μου δίνει κίνητρο να πάρω τον εφιάλτη και ξυπνητή να τον φτιάξω όπως θέλω τελικά και να τον μετασχηματίσω σε μια όμορφη κατάσταση. Η χαρά ενός γλυκού ονείρου που διακόπτεται όταν ξυπνάω μου δίνει κίνητρο να συνεχίσω τα όνειρο, να το χαράξω στη μνήμη μου και να σχεδιάσω έναν τρόπο για να το κάνω πραγματικότητα.
Εξάλλου στη ζωή όλα είναι η οπτική γωνία. Το ποτήρι με το νερό και αν βλέπεις το άδειο ή το γεμάτο. Να μπορείς από τα άσχημα να βρίσκεις και να κρατάς τα όμορφα. Για αυτό θα καταλήξω λιτά: ζω για να ονειρεύομαι... ονειρεύομαι για να ζω!!!
Κείμενο: Παυλίνα
Φωτογραφία