Σαν τη Ζυρίχη το καλοκαίρι δεν έχει!
Ήταν ένας καυτός Ιούλης όταν βρέθηκα για πρώτη και τελευταία δυστυχώς φορά στη Ζυρίχη. Σε έναν κατεξοχήν χειμερινό προορισμό δηλαδή όπου φαντάζεται κανείς χιόνια, Άλπεις, ζεστή σοκολάτα, ρολόγια, Χάιντι και τα συναφή. Πάντα έβρισκα συναρπαστικό το να βρεθείς σε ένα μέρος, στο οποίο έχει αποδοθεί μια πολύ συγκεκριμένη ταυτότητα, τη "λάθος" εποχή, για παράδειγμα στο Σαρακήνικο της Μήλου το χειμώνα, ή σε ένα χιονοδρομικό πχ. στη Βασιλίτσα το καλοκαίρι, είναι αυτή η γοητεία των αντιθέσεων. Δε φανταζόμουν όμως ποτέ ότι η Ζυρίχη θα με εκπλήξει έτσι.
Είχα μιάμιση μέρα μόλις στη διάθεση μου καθώς το ταξίδι ήταν επαγγελματικό. Ε, λοιπόν σαν τη Ζυρίχη το καλοκαίρι δεν έχει! Πέταξα το business look, φόρεσα το καλοκαιρινό μου φορεματάκι, σανδάλι και περπάτησα σχεδόν όλο το κέντρο. Βόλτα στη Ζυρίχη με 36 βαθμούς και αντηλιακό!
Ειδυλλιακή, χαλαρή και οικεία πόλη το κέντρο της οποίας αναπτύσσεται γύρω από την ομώνυμη λίμνη στην οποία εκβάλλει ο ποταμός Limnat. Η παλιά πόλη με τα πλακόστρωτα δρομάκια, τα επιβλητικά κτίρια, τις υπέροχες γκαλερί, και τα ιδιαίτερα μαγαζιά είναι πανέμορφη, με μια μυστηριώδη ατμόσφαιρα που σε μεταφέρει σε άλλη εποχή. Και εκεί που περπατάς κάθε τόσο ξεπροβάλλει και η λίμνη στο βάθος χαμηλά και είναι λίγο δύσκολο να της αντισταθείς. Από τη μια η μαγεία της ιστορίας και του παλιού, από την άλλη αυτό το απίστευτα ζωντανό υγρό κομμάτι της πόλης.
Τα νερά είναι πεντακάθαρα, από εδώ άλλωστε υδροδοτείται ολόκληρη η πόλη. Οι Ζυριχιώτες να κάνουνε μακροβούτια, άπειρος κόσμος να αράζει δίπλα στη λίμνη με μουσικές και ποδήλατα, υπέροχα πλωτά μπαράκια και υπαίθρια πάρτυ και εγώ να αναρωτιέμαι γιατί δεν πήρα το μαγιώ μου. Αυτό ήταν, τους αγάπησα ένιωσα σαν στο σπίτι μου!
Στη λίμνη λοιπόν έχει πολλές, κρυμμένες και φανερές, ιδιαίτερες γωνιές, μοναδικά μπαράκια και εστιατόρια. Με τη φίλη μου τη Ρουμάνα, η οποία ήρθε να με μαζέψει μετά από 6 ώρες που τριγυρνούσα μόνη μου, ανακαλύψαμε το διάσημο Barfussbar (The barefoot bar). Μια φυσική πισίνα με ξύλινο γεφυράκι, καταπληκτική μουσική και ένα ξύλινο κατάστρωμα ολόγυρα 125 ετών γεμάτο με γυμνά πόδια να λικνίζονται, καθώς μπαίνοντας σ' αυτό τον μικρό παράδεισο, ένας ευγενικός Ελβετός σου λέει να αφήσεις τα παπούτσια σου στην είσοδο για να προστατεύσεις το ξύλο, ω ναι συμβαίνουν και αυτά σε άλλες χώρες.
Ήπιαμε το κοκτέιλ μας, φορέσαμε απρόθυμα και πάλι τα πεδιλάκια για να συνεχίσουμε τη βόλτα στη λίμνη όπου απολαύσαμε το ηλιοβασίλεμα με φόντο τις χιονισμένες Άλπεις, χαζεύοντας τους φωτογράφους. Φάγαμε κάτι εκείνο το βράδυ αλλά δε θυμάμαι τι, μα ήταν τόσο αναπάντεχα όμορφη η γνωριμία μου με τη Ζυρίχη που αγνόησα για πρώτη φορά το φαγητό!
Η λίμνη όμως δε σ'αφήνει να φύγεις τόσο εύκολα. Το αυτάκι μου άκουσε κάτι νότες να έρχονται από ένα μεγάλο φυσικό μπαλκόνι μιας καφετέριας, πλησιάζουμε και βλέπω κόσμο να χορεύει salsa, latin και δε συμμαζεύεται και στο κέντρο της πίστας-πλατείας έναν παππού να στροβιλίζει μια κυρία με χάρη και ζωντάνια. Ένα ποτάκι ακόμα; ρώτησα τη φίλη μου και δε μου χάλασε το χατίρι αν και τα αεροπλάνα μας έφευγαν σε μερικές ώρες.
\
Κείμενο - Φωτογραφίες: Νίκη Χ.
ΥΓ. Πότε θα πάμε παρέα στη Ζυρίχη Νίκη;
